ດາວໂຫຼດ App CRI-FM93 ລະບົບ IOS
ດາວໂຫຼດ App CRI-FM93 ລະບົບ Android
ເວົ້າເຖິງບານເຕະຈີນ, ແຟນບານເຕະລຸ້ນອາວຸໂສອາດຈະຍັງຈື່ທ່ານຢົງຈື້ຮາງ ທີ່ຖືກຂະ ໜານນາມວ່າເປັນ “ເປເລຂອງຈີນ”. ທ່ານຢົງຈື້ຮາງອາໄສສີຕີນທີ່ເກັ່ງກາດ ແລະ ນ້ຳໃຈກິລາທີ່ດີໃນການເຕະບານ ຈົນກາຍເປັນນັກກິລາເຕະບານ ທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງຈີນໃນຊຸມປີ 1970-1980.
ທ່ານຢົງຈື້ຮາງເປັນຊາວແຂວງກວາງຕຸ້ງ, ພໍ່ຂອງເພິ່ນເປັນນັກການທູດ. ປີ 1948, ທ່ານຢົງຈື້ຮາງ ເກີດຢູ່ໃນກຳປັ່ນໂດຍສານລຳໜຶ່ງທີ່ເດີນທາງຈາກຈີນໄປອິນເດຍ. ຫຼັງຈາກດຳລົງຊີວິດຢູ່ອິນເດຍໄດ້ 10 ປີ, ທ່ານຢົງຈື້ຮາງໄດ້ຕິດຕາມພໍ່ກັບຄືນປະເທດຊາດ ແລະ ຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ນະຄອນກວາງໂຈ່ວ.
ໃນຖານະທີ່ເປັນກິລາທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມອັນດັບໜຶ່ງຂອງໂລກ, ນັບແຕ່ຊຸມປີ 1950-1960 ບານເຕະກໍ່ໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມຫຼາຍຢູ່ຈີນແລ້ວ. ຢູ່ເຂດຊຸມຊົນທີ່ຢົງຈື້ຮາງ ດຳລົງຊີວິດຢູ່ຫັ້ນ, ທຸກໆມື້ກໍມີເດັກນ້ອຍກຸ່ມໜຶ່ງມັກເຕະບານຢູ່ຕາມຖະໜົນຫົນທາງທີ່ຄັບແຄບ. ໃນນັ້ນມີເດັກຊາຍຜີວດຳຄົນໜຶ່ງເປັນທີ່ສະດຸດຕາຂອງ ຄົນທັງຫຼາຍ. ເຖິງວ່າລາວຮູບຮ່າງເຕ້ຍກວ່າເດັກນ້ອຍຄົນອື່ນ, ແຕ່ສີຕີນໃນການ ເຕະບານພັດຄ່ອງແຄ້ວຊຳນານຫຼາຍ. ທະແນມແຕ່ຈັບບານໄດ້ ກໍ່ຊ່ຳກັບວ່າ ເອົາ ບານຕິດໃສ່ຕີນລາວເລີຍ, ບໍ່ວ່າຄູ່ຕໍ່ສູ້ຈະມີສາມສີ່ຄົນມາຍາດບານນຳຕີນລາວແນວໃດ ກໍ່ບໍ່ສາມາດຍາດບານຈາກຕີນລາວໄດ້. ເດັກຜີວດຳຄົນນີ້ ກໍ່ແມ່ນຢົງຈື້ຮາງ.
ພອນສະຫວັນບານເຕະຂອງຢົງຈື້ຮາງໃນຍາມນ້ອຍ ໄດ້ຖືກໃຈທ່ານລູຈ້ຽນຈູ້ ຄູເຝິກບານເຕະຂອງໂຮງຮຽນກິລາທ້ອງຖິ່ນຫຼາຍ, ພໍ່ແມ່ຂອງຢົງຈື້ຮາງກໍດີໃຈຫຼາຍ ຈຶ່ງຍອມໃຫ້ຢົງຈື້ຮາງໄປເຝິກຊ້ອມບານເຕະຢູ່ໂຮງຮຽນກິລາ. ຈາກນັ້ນ, ທ່ານຢົງຈື້ຮາງທີ່ອາຍຸໄດ້ພຽງ 10 ປີໃນຄາວນັ້ນ ກໍໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຊີວິດບານເຕະຂອງຕົນ.
ໃນປີ 1969, ຢົງຈື້ຮາງທີ່ອາຍຸໄດ້ 21 ປີ ກໍ່ຖືກຄັດເລືອກໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມທີມບານເຕະແຂວງກວາງຕຸ້ງ. ໃນເດືອນພຶດສະພາປີ 1971, ທີມກວາງຕຸ້ງໄດ້ລົງສະໜາມ ແຂ່ງຂັນນັດມິດຕະພາບກັບທີມຊາດກູບາທີ່ມາຢ້ຽມຢາມກວາງຕຸງ, ຢົງຈື້ຮາງ ມີໂອກາດລົງສະໜາມໃນຖານະນັກກິລາສຳຮອງ. ລາວບໍ່ທັນມີຊື່ສຽງ ແຕ່ພັດໄດ້ສ້າງຄວາມອັດສະຈັນງຶດງໍ້ໃຫ້ແກ່ຜູ້ຊົມທັງຫຼາຍ. ການຈ່າຍບານໃຫ້ຜູ້ຫລີ້ນຮ່ວມທີມ ແລະ ການຍິງປະຕູໄດ້ 1 ລູກຂອງລາວ ໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ທີມກວາງຕຸ້ງເອົາຊະນະທິມກູບາ 2 ຕໍ່ 1, ນັບແຕ່ນັ້ນມາ ຢົງຈື້ຮາງເລີ່ມມີຊື່ສຽງຂຶ້ນເລື້ອຍໆ.
ປີ 1972, ທ່ານຢົງຈື້ຮາງ ຖືກຄັດເລືອກໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມທີມຊາດຈີນ. ໃນການແຂ່ງຂັນຮອບຄັດເລືອກບານໂລກຄັ້ງທີ 12 ສຳລັບພາກພື້ນອາຊີປາຊິຟິກທີ່ຈັດຂຶ້ນໃນປີ 1980, ທີມຊາດຈີນທີ່ມີຢົງຈື້ຮາງເປັນກອງໜ້າ ໄດ້ເອົາຊະນະທີມຮົງກົງຈີນ, ທິມຍີ່ປຸ່ນ, ທິມມາກາວຈີນ ແລະ ທີມສປປເກົາຫຼີຕາມລຳດັບ, ເປັນທີໜຶ່ງໃນສາຍ .
ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ແຟນບານເຕະມັກເລົ່າເຖິງເພິ່ນເລື້ອຍໆ ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນສີຕີນທີ່ ເກັ່ງກາດຂອງທ່ານຢົງຈື້ຮາງເທົ່ານັ້ນ, ຍັງແມ່ນນ້ຳໃຈກິລາທີ່ສູງສົ່ງຂອງເພິ່ນ.
ກ່ອນການແຂ່ງຂັນກັບທີມຊາດກູເວດທີ່ເປັນແຊມອາຊີ, ທ່ານຢົງຈື້ຮາງບາດເຈັບຂໍ່ຕີນ ຫຍິບ 10 ເຂັມ, ແຕ່ເພິ່ນກໍ່ຍັງສືບຕໍ່ລົງຫຼິ້ນໃນເດີ່ນບານ. ໃນການບຸກຄັ້ງໜຶ່ງ, ທ່ານຢົງຈື້ຮາງ ໄດ້ລ້ຽງບານເຂົ້າເຂດໂທດຂອງຝ່າຍກົງກັນຂ້າມ, ກອງຫຼັງສອງຄົນຂອງຄູ່ແຂ່ງຟ້າວເຂົ້າມາສະກັດບານໂດຍມີເຈດຕະນາ ຢາກຫລີ້ນແຮງ ແລ່ນຕຳຢົງຈື້ຮາງຈາກທັງສອງດ້ານ ເພື່ອສະກັດບໍ່ໃຫ້ທ່ານ ຢົງຈື້ຮາງ ຍິງປະຕູໄດ້. ໂດຍອາໄສການເຝິກຊ້ອມເປັນເວລາຫຼາຍປີ ແລະ ພອນສະຫວັນຂອງຕົນ, ທ່ານ ຢົງຈື້ຮາງ ໄດ້ພາບານອອກຈາກແນວກັ້ນຂອງກອງຫລັງທີ່ຫລີ້ນແຮງທີ່ສຸດໄດ້ຢ່າງຄ່ອງແຄ້ວ, ແຕ່ຕອນເພິ່ນກຳລັງຈະຍິງປະຕູ ພັດຫລຽວເຫັນກອງຫຼັງສອງຄົນທີ່ເຂົ້າມາສະກັດບານນຳຕົນເມື່ອກີ້ນີ້ຕຳກັນເອງ ແລະ ລົ້ມລົງພື້ນຫຍ້າ. ໃນເວລາທີ່ ບໍ່ມີໃຜຈັກຄົນສະກັດກັ້ນເພິ່ນແລ້ວ ແຕ່ເພິ່ນໄດ້ຕັດສິນໃຈທີ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຊົມຕົກສະເງີ້ ຍ້ອນວ່າເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຍິງປະຕູໃນເວລາທີ່ມີໂອກາດດີໆແບບນີ້, ຫາກແຕ່ໄດ້ແລ່ນ ກັບໄປເບິ່ງນັກກິລາບານເຕະກູເວດສອງຄົນທີ່ຕຳກັນເອງລົ້ມລົງພື້ນນັ້ນ, ທັງກົ້ມລົງເພື່ອກວດເບິ່ງອາການບາດເຈັບຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ຜູ້ຊົມເຫັນແບບນັ້ນ ລ້ວນແຕ່ຕົບມືໃຫ້ ແລະ ຮ້ອງເຊຍຢ່າງບໍ່ຂາດສາຍ. ຫຼັງການແຂ່ງຂັນ,ແຟນບານທ້ອງຖິ່ນຈຳນວນໜຶ່ງ ໄດ້ແລ່ນເຂົ້າສະໜາມກິລາ ແລະ ຮ້ອງຂຶ້ນເປັນສຽງດຽວກັນວ່າ: “ເບີ 11! ເບີ 11!” ແລ້ວສົ່ງທີມຊາດຈີນເຊິ່ງລວມທັງທ່ານຢົງຈື້ຮາງໄປໂຮງແຮມບ່ອນພັກ.
ຫຼັງການແຂ່ງຂັນ, ສື່ມວນຊົນທ້ອງຖິ່ນແຫ່ງໜຶ່ງໄດ້ພິມບົດຄວາມໂດຍວິເຄາະວ່າ: ໃນບັນຍາກາດຂອງການແຂ່ງຂັນທີ່ດຸເດືອດຫຼາຍເໝືອນດັ່ງລົມພະຍຸພັດ ແລະ ນ້ຳຖ້ວມ, ແຕ່ນັກກິລາທິມຊາດຈີນທີ່ໃສ່ເສື້ອເບີ 11 ພັດໃຈກວ້າງ ແລະ ອົດທົນອົດກັ້ນໄວ້ ໂດຍຫຼີກລ່ຽງບໍ່ໃຫ້ເກີດເລື່ອງຂຶ້ນໃນເວລາແຂ່ງຂັນ, ເຖິງວ່າລາວໄດ້ຖືກຄູ່ຕໍ່ສູ້ເຂົ້າສະກັດບານຢ່າງແຮງຫຼາຍເທື່ອກໍຕາມ, ແຕ່ລາວພັດໄດ້ສະແດງນ້ຳໃຈ ກິລາຂອງເພິ່ນອອກມາ.
ສຸດທ້າຍ ໃນການແຂ່ງຂັນເທື່ອນັ້ນ, ທີມຊາດຈີນກໍ່ສາມາດເອົາຊະນະທີມກູເວດທີ່ເປັນແຊມຂັນອາຊີໃນຄາວນັ້ນດ້ວຍ ປະຕູ 3:0. ແນ່ນອນລະ ທ່ານຢົງຈື້ຮາງກໍ່ໄດ້ກາຍເປັນວິລະຊົນຢູ່ໃນໃຈຂອງຊາວຈີນ.
ປີ 1982 ທ່ານຢົງຈື້ຮາງມີອາຍຸໄດ້ 34 ປີແລ້ວ ຈຶ່ງໄດ້ລາທີມຊາດ, ແລ້ວໄປຮຽນຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ, ຕໍ່ມາໄດ້ກາຍເປັນຮອງປະທານສະມາຄົມບານເຕະຈີນ. ໃນຊີວິດບານເຕະຂອງເພິ່ນ, ບໍ່ເຄີຍໄດ້ບັດເຫຼືອງແລະບັດແດງຈັກເທື່ອ. ໃນສະໜາມກິລາ, ທ່ານຢົງຈື້ຮາງໄດ້ພົບກັບຄູ່ແຂ່ງທີ່ມາຍາດເອົາບານ ຫຼື ສຽບບານ ຢ່າງແຮງ, ຈົນເຮັດໃຫ້ຂາທັງສອງເບື້ອງຂອງເພິ່ນ ບາດເຈັບຫຼາຍບ່ອນ, ແຕ່ທ່ານເອງພັດບໍ່ເຄີຍເຮັດຄືນດ້ວຍວິທີແບບດຽວກັນນີ້ຈັກເທື່ອ. ທ່ານເຄີຍເວົ້າວ່າ: “ວິທີທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ເຮັດໃຫ້ຄູ່ແຂ່ງຍອມຮັບ ກໍ່ແມ່ນສົ່ງບານເຂົ້າປະຕູຂອງເຂົາເຈົ້າ.”
ແບບແຜນແລະນ້ຳໃຈນັກກິລາຢູ່ສະໜາມຂອງທ່ານຢົງຈື້ຮາງແບບນີ້ ຖືກແຟນບານເຕະຂອງຈີນຍ້ອງຍໍສັນລະເສີນວ່າເປັນ “ແບບແຜນຈື້ຮາງ”, ເຊິ່ງກາຍເປັນຄະຕິເຕືອນໃຈໃຫ້ກັບວົງການບານເຕະຈີນ, ສ່ວນທ່ານຢົງຈື້ຮາງກໍ່ກາຍເປັນແບບຢ່າງທີ່ດີເດັ່ນຢູ່ໃນໃຈຂອງຊາວຈີນທີ່ມັກບານເຕະລຸ້ນນັ້ນ.
ຄຳເຫັນ
0