ດາວໂຫຼດ App CRI-FM93 ລະບົບ IOS
ດາວໂຫຼດ App CRI-FM93 ລະບົບ Android
ພາຍຫຼັງງານກິລາໂອລິມປິກໂຕກຽວ 2020 ອັດລົງແລ້ວ, ງານກິລາໂອລິມປິກຄົນພິການໂຕກຽວ 2020 ໄດ້ຈັດຂຶ້ນຢູ່ນະຄອນຫຼວງໂຕກຽວປະເທດຍີ່ປຸ່ນ. ເລື່ອງລາວທີ່ຈະເລົ່າສູ່ທ່ານຟັງໃນມື້ນີ້ ແມ່ນເກີດຂຶ້ນຢູ່ສະໜາມແຂ່ງຂັນກິລາໂອ ລິມປິກຄົນພິການ.
ວັນທີ 27 ສິງຫາປີນີ້, ການແຂ່ງຂັນລອຍນ້ຳທ່າແມງກະເບື້ອຂັ້ນ S5 50 ແມັດຮອບຊີງຊະນະເລີດໃນງານກິລາໂອລິມປິກຄົນພິການໂຕກຽວ, ເມື່ອນັກກິລາທັງຫຼາຍໄດ້ກຽມພ້ອມແລ້ວ, ສຽງປືນສົ່ງສັນຍານເລີ່ມການແຂ່ງຂັນກໍດັງຂຶ້ນ, ນັກກິລາທັງຫຼາຍໄດ້ໂດດລົງສະລອຍນ້ຳໂລດ ຈົນເຮັດໃຫ້ຟອງນ້ຳກະເດັນຂຶ້ນທັນທີຢູ່ຕາມ ຊ່ອງລອຍນ້ຳ. ຜູ້ຊົມໄດ້ເຫັນວ່າ ນັກກິລາໃນຊ່ອງລອຍນ້ຳທີ 5 ເອົາສອງຂາໜີບເຂົ້າກັນ, ລອຍນ້ຳໄວເໝືອນດັ່ງປາໂຕໜຶ່ງ, ບໍ່ດົນປານໃດ ກໍລອຍແຊງຄົນອື່ນແບບຂາດລອຍ.
ໃກ້ຊິຮອດເສັ້ນໄຊ, ຜູ້ຊົມທັງຫຼາຍໄດ້ເຫັນວ່າ ນັກກິລາຊ່ອງທີ 5 ບໍ່ໄດ້ໃຊ້ມືແຕະຂອບສະລອຍນ້ຳຄືກັບຄົນທຳມະດາ, ແຕ່ເອົາຫົວຕຳໃສ່ຂອບສະໂດຍກົງເລີຍ. ໂອຍ ບໍ່ແມ່ນລາວເຮັດຜິດກະຕິກາຫວາ?
ນັກກິລາທີ່ໃຊ້ຫົວແຕະຂອບສະລອຍນ້ຳຄົນນີ້ຊື່ວ່າ “ເຈີ້ງທ່າວ”, ເປັນນັກກິລາລອຍນ້ຳຄົນພິການທີ່ດີເດັ່ນຂອງຈີນ ທີ່ເຂົ້າຮ່ວມການແຂ່ງຂັນງານກິລາໂອລິມປິກຄົນພິການ. ລາວບໍ່ມີແຂນທັງສອງເບື້ອງ, ແຕ່ພັດລອຍປານມີປີກບິນ.
ພວກເຮົາຕ້ອງຫວນຄືນໃນປີ 1990, ຕອນນັ້ນ ທ້າວ ເຈີ້ງທ່າວ ໄດ້ເກີດຢູ່ຄອບຄົວຊາວນາທີ່ແຂວງຢຸນນານປະເທດຈີນ, ເວລານັ້ນ ລາວຍັງມີແຂນສອງເບື້ອງຄືກັນກັບຄົນປົກກະຕິ. ຍາມນ້ອຍ, ເຖິງວ່າຄອບຄົວທຸກຍາກ, ແຕ່ເຈີ້ງທ່າວໄດ້ມີໄວເດັກທີ່ລ່າເລີງ. ເວລານັ້ນ, ທ້າວເຈີ້ງທ່າວ ມັກນັດໝູ່ໃນບ້ານພາກັນໄປຫຼິ້ນນ້ຳຫ້ວຍ, ລອຍນ້ຳ, ຫາປາ, ຍ້ອນວ່າລອຍນ້ຳເກັ່ງຫຼາຍ, ໝູ່ເດັກນ້ອຍທັງຫຼາຍລ້ວນແຕ່ເອີ້ນລາວວ່າປານ້ອຍ. ຮອດລະດູຮ້ອນ, ຊາວບ້ານມັກຈັດການແຂ່ງຂັນລອຍນ້ຳສະເພາະເດັກນ້ອຍ. ເວລານັ້ນ ເຈິ້ງທ່າວ ກໍເໝືອນດັ່ງປານ້ອຍທີ່ລອຍຄ່ອງແຄ້ວ, ລາວຊີງໄດ້ທີໜຶ່ງຂອງບ້ານເລື້ອຍໆ. ເມື່ອໄດ້ແຊມທຸກເທື່ອ, ເວລາກັບຮອດເຮືອນ ແລ້ວ ພໍ່ແມ່ຕ້ອງແຕ່ງອາຫານແຊບໆຄາບໜຶ່ງເພື່ອເປັນລາງວັນໃຫ້ແກ່ລາວ.
ແຕ່ວ່າ ໃນລະດູຮ້ອນຂອງປີໜຶ່ງຕອນທີ່ລາວມີອາຍຸໄດ້ 7 ປີ ຊາຕາກຳໄດ້ ປ່ຽນໄປຍ້ອນລາວເກີດອຸບັດເຫດຢ່າງກະທັນຫັນ. ມື້ໜຶ່ງ, ເຈີ້ງທ່າວ ແລະ ໝູ່ເດັກນ້ອຍທັງຫຼາຍພາກັນໄປຫຼິ້ນນ້ຳແລ້ວກັບເມືອເຮືອນ, ໝົດທຸກຄົນຍັງໂຕປຽກ ຊຸ່ມຢູ່. ເມື່ອຍ່າງຕາມທາງນ້ອຍ, ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຫັນສາຍໄຟຟ້າເສັ້ນໜຶ່ງຢ່ອນ ລົງສູ່ພື້ນດິນ. ເວລານັ້ນ ເຈີ້ງທ່າວຍັງນ້ອຍຢູ່ ບໍ່ຮູ້ຫຍັງພໍປານໃດ, ເວລາເຫັນສາຍ ໄຟຟ້າ ກໍເດ່ມືໄປຈັບສາຍໄຟຟ້າເສັ້ນນັ້ນໂລດ. ທັນໃດນັ້ນ ລາວກໍຮູ້ສຶກຖືກໄຟຟ້າ ຊອດເຈັບໄປໝົດໂຕເລີຍ, ແລ້ວກໍສະຫຼົບໄປເລີຍ.
ຫຼັງຈາກລາວຮູ້ສຶກຕົວຂຶ້ນມາ, ກໍພົບວ່າ ຕົນເອງໄດ້ນອນຢູ່ໂຮງໝໍແລ້ວ, ແມ່ກຳລັງໄຫ້ຢູ່ຂ້າງຕຽງບໍ່ເຊົາ. ທ້າວເຈີ້ງທ່າວບໍ່ຮູ້ວ່າເກີດຫຍັງຂຶ້ນ, ຈຶ່ງຢາກເດ່ມືໄປເຊັດນ້ຳຕາໃຫ້ແມ່, ແຕ່ຮູ້ສຶກວ່າແຂນທີ່ຄ່ອງແຄ້ວຂອງຕົນໃນເມື່ອກ່ອນ ບໍ່ມີຄວາມ ຮູ້ສຶກຫຍັງອີກແລ້ວ. ເມື່ອລາວອວ່າຍໜ້າຫຼຽວເບິ່ງແຂນ ຈຶ່ງພົບວ່າ: ແຂນຂອງຕົນບໍ່ມີແລ້ວ.
ແມ່ບອກໃຫ້ລາວຮູ້ວ່າ: ຫຼັງຈາກເຈີ້ງທ່າວຈັບສາຍໄຟຟ້າແລ້ວ, ໄຟຟ້າແຮງ ສູງນັ້ນ ບໍ່ພຽງແຕ່ເຮັດໃຫ້ຮ່າງກາຍຂອງລາວຖືກໄໝ້ຈົນບາດເຈັບໄປໝົດໂຕ, ຍັງ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ກະດູກແຂນສອງເບື້ອງຂອງລາວຫັກ ແລະ ຖືກໄຟໄໝ້ຈົນຜຸຜ່ອງ. ທ້າວ ເຈີ້ງທ່າວ ໄດ້ຜະເຊີນກັບຄວາມສ່ຽງທີ່ຮ້າຍແຮງ ອາດຈະເສຍ ຊີວິດ, ເສັ້ນປະສາດແລະຈຸລັງໃນແຂນຂອງລາວເກືອບຕາຍໝົດ, ທັງເກີດມີອາການຊຶມເຊື້ອຢ່າງແຮງ, ຈິ່ງຈຳເປັນຕ້ອງຕັດແຂນສອງເບື້ອງອອກ. ຈາກນັ້ນ ເຈີ້ງທ່າວທີ່ຫາກໍ່ມີອາຍຸໄດ້ 7 ປີ ກໍກາຍເປັນ “ເທບປີກຫັກ”.
ເມື່ອເສຍແຂນສອງເບື້ອງ ເຈີ້ງທ່າວໄດ້ມີອາລົມຫງຸດຫງິດຫຼາຍ ຈົນບໍ່ສາມາດພົ້ນອອກຈາກອາລົມແບບນີ້ໄດ້. ແຕ່ກ່ອນລາວມັກຫຼິ້ນນຳໝູ່, ແຕ່ບັດນີ້ພັດກາຍເປັນຄົນຂີ້ຢ້ານ ແລະ ມັກເກັບໂຕຢູ່ໃນເຮືອນຄົນດຽວທຸກມື້. ເພື່ອຜ່າຕັດເຈີ້ງທ່າວ, ຄອບຄົວໄດ້ໃຊ້ເງິນທີ່ເກັບອອມໄວ້ຈົນໝົດ ແຕ່ປານນັ້ນກໍຍັງຕິດໜີ້ຫຼາຍອີກ. ໃນທີ່ສຸດ, ເຈິ້ງທ່າວໄດ້ຕັດສິນໃຈອອກໂຮງຮຽນ ແລະ ເກັບໂຕຢູ່ແຕ່ເຮືອນ. ພໍ່ແມ່ຂອງເຈີ້ງທ່າວ ກໍເຄີຍຄຶດວ່າ: ເຄິ່ງຫລັງຂອງຊີວິດຂອງລູກຄົນນີ້ອາດຈະລ້ຽງຕົນເອງບໍ່ໄດ້.
ແຕ່ໃຜໆກໍຄຶດບໍ່ເຖິງວ່າ, ເດັກຊາຍຈ່ອຍໆທີ່ເສຍແຂນສອງເບື້ອງຜູ້ນີ້, ພາຍຫຼັງມາບໍ່ພຽງແຕ່ສາມາດດຳລົງຊີວິດດ້ວຍຕົນເອງໄດ້ເທົ່ານັ້ນ, ຍັງໄດ້ສ້າງຄອບຄົວນຳອີກ, ເກັ່ງກວ່ານັ້ນແມ່ນ ລາວໄດ້ຕາງໜ້າໃຫ້ປະເທດຊາດໄປເຂົ້າຮ່ວມງານກິລາໂອລິມປິກ ແລະ ສາມາດສ້າງຜົນງານທີ່ສະຫງ່າຜ່າເຜີຍໄດ້!
ສ່ວນການປ່ຽນແປງເຫຼົ່ານີ້, ຕ້ອງຫວນຄືນໄປໃນຈຸດທີ່ສະຫະພັນຄົນພິການ ແຂວງຢຸນນານທີ່ເປັນບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງລາວ ໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ຊ່ວຍເຫລືອ ລາວ.
ຫຼັງຈາກເຈີ້ງທ່າວເສຍແຂນສອງເບື້ອງໄປຍ້ອນອຸບັດເຫດແລ້ວ, ສະຫະພັນຄົນພິການທ້ອງຖິ່ນ ໄດ້ຂຶ້ນທະບຽນມອບໃບຢັ້ງຢືນຄົນພິການໃຫ້ເຈີ້ງທ່າວ, ທັງໄດ້ໃຫ້ການຊ່ວຍເຫຼືອດ້ານເສດຖະກິດແກ່ຄອບຄົວຂອງລາວ. ຈາກນັ້ນ ເຈີ້ງທ່າວຈຶ່ງຄ່ອຍໆມີອາລົມດີຂຶ້ນ, ລາວເລີ່ມຮຽນການໃຊ້ຕີນໄປແຕະຕ້ອງສິ່ງຕ່າງໆ, ແລະຄ່ອຍໆຮຽນຮູ້ວິທີຕ່າງໆໃນການດຳລົງຊີວິດປະຈຳວັນ ເຊັ່ນ: ໃຊ້ຕີນຕາງມືກິນເຂົ້າ ແລະ ລ້າງໜ້າເປັນຕົ້ນ.
ມີມື້ໜຶ່ງໃນປີ 2004, ທີມລອຍນ້ຳຄົນພິການແຂວງຢຸນນານເປີດຮັບນັກກິລາ ໃໝ່ຢູ່ບ້ານເກີດຂອງເຈີ້ງທ່າວ, ແລະໄດ້ຮູ້ວ່າໃນບ້ານ ມີເຍົາວະຊົນເສຍແຂນສອງເບື້ອງຄົນໜຶ່ງລອຍນ້ຳເກັ່ງຫຼາຍໃນຍາມນ້ອຍ, ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງມາຢາມເພື່ອເບິ່ງສະ ພາບຕົວຈິງ. ແຕ່ພໍ່ແມ່ຂອງເຈີ້ງທ່າວໄດ້ຊາບແລ້ວ ພັດປະຕິເສດໂລດ ໂດຍບໍ່ຍອມໃຫ້ລູກມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກລຳບາກ. ແຕ່ເຈີ້ງທ່າວພັດຮັບປາກທັນທີໂລດວ່າ: “ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ກໍບໍ່ຢ້ານດອກ, ມັນດີກວ່າເປັນຄົນທີ່ບໍ່ມີປະໂຫຍດຫຍັງ, ລູກຢາກລອງເບິ່ງ!”
ທ້າວເຈີ້ງທ່າວເສຍແຂນທັງສອງເບື້ອງ ແຕ່ກໍ່ໄດ້ຮັບໂອກາດຝຶກຊ້ອມຢູ່ທີມລອຍນ້ຳຄົນພິການຂັ້ນແຂວງ, ໂດຍຫວັງຢາກປ່ຽນແປງຊາຕາກຳຂອງຕົນ ກາຍເປັນຄົນທີ່ສາມາດກຸ້ມຕົນເອງໄດ້. ແຕ່ສິ່ງທີ່ລາວຕ້ອງຜະເຊີນນັ້ນ ພັດແມ່ນການເຝິກຊ້ອມທີ່ແສນຈະລຳບາກທີ່ສຸດ.
ຖ້າວ່າພຽງແຕ່ຮຽນເພື່ອໃຫ້ລອຍນ້ຳໃຫ້ເປັນເທົ່ານັ້ນ, ມັນເປັນກິລາທີ່ດີຫຼາຍເພື່ອເຮັດໃຫ້ສຸຂະພາບຕົນແຂງແຮງ, ແຕ່ຖ້າວ່າຢາກເປັນນັກກິລາອາຊີບ ກໍ່ບໍ່ແມ່ນເລື່ອງທີ່ງ່າຍດາຍແລ້ວ. ໃນເວລາເລີ່ມຝຶກການລອຍທຳອິດ, ເປັນເລື້ອງຍາກຫລາຍສຳລັບທ້າວເຈີ້ງທ່າວຜູ້ທີ່ບໍ່ມີແຂນ ທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຮ່າງກາຍດຸນດ່ຽງກັນຢູ່ໃນນ້ຳ, ຈົນບາງຄັ້ງຍັງສະມັກນ້ຳອີກ.
ເພື່ອໃຫ້ໄລ່ທັນກັບການເຝິກຊ້ອມຂອງນັກກິລາຄົນອື່ນໆໄວເທົ່າທີ່ຈະໄວໄດ້,ເຈີ້ງທ່າວຕ້ອງດຸໝັ່ນພາກພຽນໃຫ້ຫລາຍກວ່າຄົນອື່ນ. ຄົນອື່ນຝຶກໃນນ້ຳ 5 ຊົ່ວໂມງ, ລາວຕ້ອງຝຶກ 8-9 ຊົ່ວໂມງ. ຍ້ອນວ່າແຊ່ຢູ່ໃນນ້ຳດົນໂພດ, ຮອຍຜ່າຕັດແຂນຂອງເຈີ້ງທ່າວ ຈຶ່ງອັກເສບ. ຫຼັງຈາກທ່ານໝໍປະຈຳທີມທາຢາໃຫ້ລາວແລ້ວ,ລາວກໍກັບລົງໄປເຝິກຕໍ່.
ໂດຍອາໄສຄວາມອົດທົນສູ້ຊົນ, ເຈິ້ີ້ງທ່າວຈຶ່ງຄ່ອຍໆຮຽນຮູ້ເຕັກນິກການເຄື່ອນໄຫວຢູ່ໃນນ້ຳໄດ້ຕາມໃຈມັກ. ເຖິງວ່າບໍ່ມີແຂນສອງເບື້ອງກໍຕາມ, ແຕ່ວ່າຄວາມໄວໃນການລອຍນ້ຳຂອງລາວ ບໍ່ໄດ້ຊ້າໄປກວ່າເພື່ອນຮ່ວມທີມຄົນອື່ນໆທີ່ມີແຂນ ເໝືອນດັ່ງວ່າລາວມີປີກທີ່ບິນໄດ້.
ຫຼາຍເດືອນຜ່ານໄປແລ້ວ, ພໍ່ແມ່ຂອງເຈີ້ງທ່າວໄດ້ໄປຢາມລູກຢູ່ທີມລອຍນ້ຳ,ເມື່ອເຫັນວ່າ ລູກຂອງຕົນລອຍນ້ຳຄ່ອງແຄ້ວປານປານ້ອຍ, ເຂົາເຈົ້າທັງຕື່ນເຕັ້ນດີໃຈທັງອິນດູຕົນສົງສານລູກທີ່ສຸດຈົນຢາກໄຫ້.
ກໍ່ເປັນແບບນີ້ແຫຼະ ທີ່ເຈີ້ງທ່າວອາໄສໃຈອົດທົນສູ້ຊົນທີ່ບໍ່ຍອມທໍ້ຖອຍ ແລະພະຍາຍາມສຸດຂີດ ຈົນວ່າຄົນທຳມະດາກໍ່ຄິດບໍ່ເຖິງ, ຄວາມບຸກບືນລອຍນ້ຳຂອງລາວຈົນສາມາດໄປຮອດສະໜາມແຂ່ງຂັນຂອງງານກິລາໂອລິມປິກ. ຍ້ອນບໍ່ມີແຂນສອງເບື້ອງ, ການໃຊ້ຫົວຕຳຂອບສະໃນເວລາເຖິງເສັ້ນໄຊ ກໍກາຍເປັນສັນຍະລັກຂອງເຈີ້ງທ່າວໃນສະໜາມແຂ່ງຂັນ. ແຕ່ລະເທື່ອ ລາວກໍ່ໃຊ້ຫົວຕຳຂອບສະ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຜູ້ຊົມຫຼາຍໆຄົນຮູ້ສຶກຊາບຊຶ້ງໃຈ.
ໃນງານກິລາໂອລິມປິກຄົນພິການລອນດອນ 2012 ແລະ ງານກິລາໂອລິມປິກຄົນພິການລີໂອເດີຈາເນໂຣ 2016, ເຈີ້ງທ່າວໄດ້ເປັນແຊມໃນລາຍການລອຍນ້ຳທ່າຫງາຍ S6 100 ແມັດເພດຊາຍຕິດຕໍ່ກັນ. ແຕ່ປະເພດລອຍທ່າແມງກະເບື້ອ S5 50 ແມັດ ພັດແມ່ນລາຍການທີ່ລາວໄດ້ແຕ່ຫຼຽນເງິນທັງຢູ່ໃນງານກິລາໂອລິມປິກທີ່ລອນດອນ ແລະ ຣີໂອເດີຈາເນໂຣ.
ບັດນີ້ ພວກເຮົາຈະເລົ່າຫວນຄືນໄປສູ່ສະໜາມແຂ່ງຂັນລອຍນ້ຳທ່າແມງກະເບື້ອS5 50 ແມັດເພດຊາຍຂອງງານກິລາໂອລິມປິກຄົນພິການໂຕກຽວ. ທ້າວ ເຈີ້ງທ່າວທີ່ລອຍຢູ່ຊ່ອງທີ 5 ໄດ້ນຳໜ້າຕະຫຼອດ, ແລະສຸດທ້າຍລາວກໍ່ເອົາຫົວຕຳຂອບສະ ເຊິ່ງເປັນສັນຍະລັກຂອງຕົນ. ໃນເວລາຕຳຂອບສະ, ຜູ້ຊົມທັງຫຼາຍພາກັນຕົບມືດັງກ້ອງສະໜັ່ນ, ຜູ້ບັນຍາຍການຖ່າຍທອດສົດຂອງການແຂ່ງຂັນຄັ້ງນີ້ ກໍ່ບັນຍາຍໄດ້ຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍ: “30 ວິນາທີກັບ 62 ລິບດາ! 30 ວິນາທີກັບ 62 ລິບດາເທົ່ານັ້ນ! ຂໍຊົມເຊີຍທ້າວເຈີ້ງທ່າວທີ່ມາຈາກປະເທດຈີນວ່າໄດ້ທຳລາຍສະຖິຕິໂລກແລ້ວ!”
ເຈີ້ງທ່າວ ປໍລໍຫົວອອກຈາກນ້ຳ ເພື່ອຫຼຽວເບິ່ງຈໍຄະແນນໃນສະໜາມການແຂ່ງຂັນລອຍນ້ຳ, ຈໍຄະແນນກໍປາກົດເຫັນໂຕໜັງສືຄື: ເຈີ້ງທ່າວໄດ້ຫຼຽນຄຳ! ເມື່ອລາວເຫັນແລ້ວກໍ່ຕື່ນເຕັ້ນດີໃຈທີ່ສຸດ ຈົນເຕັ້ນຂຶ້ນຈາກນ້ຳເໝືອນດັ່ງມີປີກຢູ່ຫຼັງ, ທັງອ້າປາກຮ້ອງຂຶ້ນຢ່າງແຮງດ້ວຍຄວາມດີໃຈສຸດຂີດ.
ໃນເວລາໃຫ້ສຳພາດຕໍ່ນັກຂ່າວຢູ່ເຂດໃຫ້ສຳພາດ, ບໍ່ລໍຖ້ານັກຂ່າວຈີນຕັ້ງຄຳຖາມຈົນໝົດຊ້ຳ, ທ້າວ ເຈີ້ງທ່າວ ກໍ່ຟ້າວຕອບທັນທີວ່າ: “ໃນທີ່ສຸດ ກໍ່ໄດ້ຫຼຽນຄຳຫຼຽນນີ້ແລ້ວ, ຢາກໄດ້ຫຼຽນຄຳລາຍການນີ້ທີ່ສຸດ, ເພາະວ່າໃນງານສອງຄັ້ງທີ່ຜ່ານມາບໍ່ໄດ້ຮັບຫລຽນຄຳ.” ເຈີ້ງທ່າວກັ້ນຄວາມຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນດີໃຈບໍ່ຢູ່, ຍ້ອນຊະນະເລີດແລ້ວ.
ທ້າວ ເຈີ້ງທ່າວມີອາຍຸ 31 ປີແລ້ວ, ເປັນນັກກິລາອາວຸໂສທີ່ເຄີຍໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມງານກິລາໂອລິມປິກສາມຄັ້ງ. ຄຳບູຮານຈີນກ່າວໄວ້ວ່າ: “ການສະແດງຢູ່ເທິງເວທີໜຶ່ງນາທີ, ຕ້ອງໄດ້ເຝິກຊ້ອມຢູ່ລຸ່ມເວທີເປັນ 10 ປີ”. ໃນຍາມທີ່ເຈີ້ງທ່າວໃຊ້ຫົວຕຳຂອບສະແລ້ວໄດ້ຮັບຫຼຽນຄຳນັ້ນ, ທີ່ຈິງແລ້ວລາວໄດ້ເຝິກຊ້ອມການໃຊ້ຫົວຕຳຂອບສະເປັນພັນເປັນໝື່ນເທື່ອແລ້ວ. ສ່ວນໄລຍະເວລາການເຝິກຊ້ອມກ່ອນເຂົ້າຮ່ວມງານກິລາໂອລິມປິກຄົນພິການໂຕກຽວຄັ້ງນັ້ນ, ແຕ່ລະມື້ ລາວກໍ່ຕ້ອງໄດ້ລອຍນ້ຳເປັນໝື່ນກວ່າແມັດໄດ.
ສຳລັບເວລານອກການເຝິກຊ້ອມ, ເລື່ອງທີ່ທ້າວເຈີ້ງທ່າວຢາກເຮັດທີ່ສຸດກໍ່ແມ່ນຢູ່ນຳກັນກັບຄອບຄົວ. ລູກສາວຂອງເຈີ້ງທ່າວ ປີນີ້ອາຍຸສອງປີປາຍແລ້ວ, ແຕ່ລາວພັດບໍ່ມີເວລາຢູ່ນຳກັບລູກສາວແບບໃກ້ຊິດ, ຈຶ່ງຮູ້ສຶກຢາກຂໍໂທດລູກສາວຈາກໃຈຈິງຂອງພໍ່ຄົນນີ້ຕະຫຼອດ. ສ່ວນການອ່ານໜັງສື ແລະ ຟັງເພງເປັນວິທີຜ່ອນຄາຍອາລົມທີ່ເຈີ້ງທ່າວມັກເຮັດກວ່າໝູ່. ເພງທີ່ລາວມັກທີ່ສຸດກໍ່ແມ່ນເພງ “ປ່ຽນແປງຕົນເອງ” ທີ່ຮ້ອງໂດຍ ວາງລີ້ຮົງ. ເພງ “ປ່ຽນແປງຕົນເອງ” ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນເພງເພງໜຶ່ງເທົ່ານັ້ນ, ຍິ່ງເປັນຄະຕິເຕືອນໃຈໃນການດຳລົງຊີວິດປະຈຳວັນຂອງເຈີ້ງທ່າວ.
ທີ່ຈິງແລ້ວ, ເຈີ້ງທ່າວມີເຫດຜົນຫຼາຍຢ່າງທີ່ປ່ອຍໂຕ, ແຕ່ລາວບໍ່ໄດ້ເຮັດແບບນັ້ນ.
ການທີ່ເຈີ້ງທ່າວສາມາດໄດ້ຮັບຄວາມເຄົາລົບນັບຖືຈາກຄົນທັງຫຼາຍ, ບໍ່ພຽງແຕ່ຍ້ອນວ່າ ລາວເປັນແຊມໂອລິມປິກເທົ່ານັ້ນ, ຍັງເປັນຍ້ອນວ່າ ລາວສະແຫວງຫາການປ່ຽນແປງຕົນເອງ ແລະ ສ້າງຜົນງານລື່ນກາຍຄວາມສາມາດຂອງຕົນເອງຕະຫຼອດ.
ນີ້ເປັນການເຄົາລົບຊີວິດຕົນເອງ, ຍັງເປັນການສະແຫວງຫາຄວາມໄຝ່ຝັນໃຫ້ກັບຕົນເອງນຳອີກ.
ຄຳເຫັນ
0