ລົດຊາດຂອງຊີວິດ
(GMT+08:00) 2013-12-30 11:07:06 cri
ການຄົບຄ້າສະມາຄົມໃນຍາມນັ້ນກໍ່ຄືກັນ, ມັກຜູ້ໃດແລ້ວ, ຈະຮູ້ສຶກຜູ້ນັ້ນດີໝົດຊູ່ອັນ, ບໍ່ມັກຜູ້ໃດແລ້ວ, ຈະຮູ້ສຶກວ່າ ຜູ້ນັ້ນມີແຕ່ຂໍ້ຂາດຕົກບົກຜ່ອງ, ບໍ່ມີບ່ອນເອົາ. ໃນຍາມຍັງໜຸ່ມທີ່ກ້າສະແດງອາລົມຈິດຕ່າງໆອອກມານັ້ນ, ຖືຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຕົວເອງເປັນມາດຖານໃນການຕັດສິນທຸກສິ່ງ, ບໍ່ມີຄວາມໃຈເຢັນຫຼາຍປານໃດ.
ແຕ່ຄຽງຄູ່ກັບອາຍຸຄ່ອຍໆສູງຂຶ້ນ, ເອົາໃຈໃສ່ນຳສຸຂະພາບຫຼາຍຂຶ້ນ, ຄວາມນິຍົມໃນການກິນອາຫານກໍ່ໄດ້ຄ່ອຍໆປ່ຽນໄປ, ມັກອາຫານອ່າວຈາງ, ຫວານກໍ່ຫວານໜ້ອຍໜຶ່ງ, ເຄັມກໍ່ເຄັມໜ້ອຍໜຶ່ງ, ອາຫານທີ່ແຕ່ກ່ອນຮັບເອົາບໍ່ໄດ້ນັ້ນ, ກໍ່ຄ່ອຍໆມັກແລ້ວ.
ສ່ວນທ່າທີໃນການຄົບຄ້າສະມາຄົມ ກໍ່ຈະມີການປ່ຽນແປງຕາມການເວລາ. ຄວາມຮັກແລະຄວາມຄຽດແຄ້ນຢ່າງແຮງແມ່ນຂຶ້ນກັບເວທີ, ຫາກບໍ່ແມ່ນຂຶ້ນກັບຊີວິດຕົວຈິງ. ໃນຊີວິດຕົວຈິງ, ຄວນມີຄວາມໃຈກວ້າງຫຼາຍກວ່າ, ຢູ່ລະຫວ່າງຄວາມຮັກແລະຄວາມຄຽດແຄ້ນ ຄວນມີທ່າທີເປັນກາງ.
ນີ້ຄືຊີວິດຕົວຈິງຂອງພວກເຮົາ, ຄ່ອຍໆຈາງລົງ, ຄ່ອຍໆຮູ້ຈັກກັບຄວາມເປັນຈິງຂອງທຸກສິ່ງໃນໂລກນີ້, ຊີວິດທີ່ໝັ້ນທ່ຽງ ຈຶ່ງສາມາດສະໜອງທ່າເຮືອລີ້ໄພໃຫ້ດວງໃຈເຮົາ, ນີ້ແມ່ນການສິດສອນຂອງການເວລາ.
