ຈົວນ້ອຍຖາມອາຈານວ່າ: ບາງເທື່ອອາຈານດ່າຕີຂະນ້ອຍ, ແຕ່ບາງເທື່ອພັດສຸພາບຮຽບຮ້ອຍ, ສາເຫດພາໃຫ້ມີທ່າທີຕ່າງກັນຫຼາຍແມ່ນຫຍັງ?
ອາຈານຕອບວ່າ: ຕໍ່ຄົນລະດັບສູງ, ຖ້າຢາກຊີ້ບອກເຫດຜົນໃດໜຶ່ງໃຫ້ລາວຮູ້, ເວົ້າແບບຈິງໃຈ ກົງໄປກົງມາຕໍ່ລາວໄດ້, ດ່າໄດ້ ຕີໄດ້. ຕໍ່ຄົນລະດັບກາງ, ລາວຮັບເອົາການດ່າການຕີບໍ່ໄດ້, ຖ້າຢາກໃຫ້ລາວຮູ້ເຫດຜົນຫຍັງ, ຄວນສອນດ້ວຍການປຽບທຽບ, ເວົ້າແບບອ້ອມຈຶ່ງໄດ້. ຕໍ່ຄົນລະດັບຕ່ຳ, ຕ້ອງຍີ້ມໃສ່ລາວ, ເວົ້າແບບນຸ້ມນວນ, ເພາະຄົນແບບນີ້ ບໍ່ມີຄວາມໃຈກວ້າງ, ອ່ອນໄຫວຫຼາຍ, ສະນັ້ນ, ໃນການຄົບຄ້າສະມາຄົມກັບລາວ, ມີແຕ່ໃຊ້ທ່າທີທຳມະດາຕໍ່ລາວ.
ເລື່ອງນີ້, ຟັງແລ້ວແປກໜ້ອຍໜຶ່ງ, ແຕ່ມັນຊີ້ບອກເຮົາເຫດຜົນຢ່າງໜຶ່ງ, ນັ້ນກໍ່ຄື: ການການຕູ່ຫາວ່າຮ້າຍທີ່ເຈົ້າສາມາດອົດທົນໄດ້ນັ້ນ ຈະຕັດສິນວ່າເຈົ້າເປັນຄົນປະເພດໃດ.
ວິໄລວັນຍັງຈື່ຄວາມເວົ້າຄວາມໜຶ່ງທີ່ອ່ານໃນເວລາຮຽນຢູ່ໂຮງຮຽນມັດທະຍົມ, ທີ່ເວົ້າວ່າ: ສິ່ງດີໆງາມໆໃນໂລກນີ້ ລ້ວນແຕ່ຕ້ອງແລກມາດ້ວຍຄ່າຕອບແທນແຫ່ງຄວາມເຈັບປວດ, ແຫ່ງດີງາມ, ແຫ່ງເຈັບປວດ.