ເດືອນມັງກອນປີ 2013, ຟິລິບປິນໄດ້ສະເໜີການຕັດສິນແບບບັງຄັບແຕ່ຝ່າຍດຽວພາຍໃຕ້ເອກະສານຄັດແນບມາດຕາທີ 7 ຂອງ "ສົນທິສັນຍາສະຫະປະຊາຊາດວ່າດ້ວຍກົດໝາຍທະເລ". ການປະຕິເສດສິດປະຫວັດສາດຂອງຈີນຢູ່ທະເລຈີນໃຕ້ນັ້ນ ແມ່ນຂໍ້ກ່າວຟ້ອງໃຈກາງອັນໜຶ່ງຂອງເຂົາ. ເພື່ອບັນລຸຈຸດປະສົງໃນການຟ້ອງຮ້ອງ, ຟິລິບປິນໄດ້ເສກສັ້ນປັ້ນແຕ່ງຄຳຫຼອກລວງ ຄືຫຼັກຖານອ້າງອີງທາງປະຫວັດສາດຕ່າງໆທີ່ຢັ້ງຢືນບໍ່ໄດ້ທັງນັ້ນ. ເມື່ອວິເຄາະວິທີຂອງເຂົາແລ້ວ ເຫັນວ່າມີຈຸດພິເສດດັ່ງນີ້:
ໜຶ່ງ, ບັນຫາອະທິປະໄຕບົນຜືນແຜ່ນດິນ ບໍ່ແມ່ນບັນຫາທີ່ "ສົນທິສັນຍາ" ດັ່ງກ່າວອະທິບາຍໄດ້ຫຼືເໝາະຕໍ່ການນຳໃຊ້, ສະນັ້ນ, ຟິລິບປິນຈຶ່ງໄດ້ປອມແປງຄຳຮ້ອງຂໍຂອງຕົນວ່າມັນບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບອະທິປະໄຕຕໍ່ເກາະດອນແລະຫີນໂສໂຄກ.
ສອງ, ໃນຂະນະນຳໃຊ້ຫຼັກຖານອ້າງອີງເປັນລາຍລັກອັກສອນ, ຟິລິບປິນໄດ້ປິດບັງຄວາມໝາຍເນື້ອໃນທັງໝົດ, ພຽງແຕ່ຕັດເອົາບາງຄຳທີ່ສາມາດສະໜັບສະໜູນຫຼັກໝັ້ນຂອງຕົນ.
ສາມ, ໂດຍຜະເຊີນໜ້າກັບຫຼັກຖານອ້າງອີງທາງປະຫວັດສາດທີ່ມີຜົນດີຕໍ່ຈີນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ຟິລິບປິນໄດ້ປິດບັງຄວາມເປັນຈິງໃນປະຫວັດສາດຄືນັບແຕ່ລາຊະວົງມິງແລະຊິ່ງເປັນຕົ້ນມາ, ຊາວປະມົງຈີນໄດ້ຫາປາຢູ່ເຂດທະເລໝູ່ເກາະນານຊ່າ ແລະໄດ້ກາຍເປັນເຈົ້າຂອງໝູ່ເກາະນານຊ່າແລ້ວ.
ສີ່, ຟິລິບປິນສະເໜີວ່າ ບໍ່ມີແຜນທີ່ຂອງປະເທດອື່ນຮັບຮອງວ່າ ຈີນມີອະທິປະໄຕຕໍ່ເກາະດອນຕ່າງໆຂອງທະເລຈີນໃຕ້, ແຕ່ຄວາມຈິງພາຍຫຼັງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງ ກໍມີແຜນທີ່, ສາລານຸກົມ, ໜັງສືພິມ ແລະວາລະສານຂອງປະເທດອື່ນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຮັບຮອງວ່າຈີນມີອະທິປະໄຕຕໍ່ເກາະດອນຕ່າງໆຂອງທະເລຈີນໃຕ້.
ຫ້າ, ເພື່ອເສີມແຕ່ງປະຫວັດສາດໃຫ້ຈີນ, ຟິລິບປິນໄດ້ຕັ້ງໃຈສ້າງຄວາມສັບສົນໂດຍຍົກເອົາໝູ່ເກາະຮວງຊາ ແລະເຈືອງຊາຂອງຫວຽດນາມເປັນໝູ່ເກາະສີ່ຊ່າ ແລະນານຊ່າຂອງຈີນ ລວມທັງຫາດຊາຍ Panacot ຂອງຟິລິບປິນເປັນເກາະຮວງຢຽນຂອງຈີນ.
ຫົກ, ໃນບັນຫາທະເລຈີນໃຕ້, ຟິລິບປິນບໍ່ເອົາຫົວຊານຳຄວາມເປັນຈິງພາວະວິໄສ, ເລືອກທັດສະນະຂອງນັກວິຊາການສ່ວນໜ້ອຍ ແລະການຍົກບົດບາດຂອງປະເທດເຫຼົ່ານີ້ເກີນຄວາມເປັນຈິງ, ແຕ່ທັງໝົດເຫຼົ່ານີ້ ບໍ່ສາມາດລົບລ້າງການບັນທຶກຂອງນັກເດີນທະເລປະເທດຕ່າງໆທີ່ເດີນທາງມາທະເລຈີນໃຕ້.
ສະຫຼຸບແລ້ວ, ບໍ່ວ່າຟິລິບປິນຈະປອມແປງຄຳຫຼອກລວງໃຫ້ເປັນຈິງແນວໃດ, ອະທິປະໄຕແລະສິດຜົນປະໂຫຍດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງຂອງຈີນບົນພື້ນຖານຄວາມເປັນຈິງໃນປະຫວັດສາດນັ້ນ ກໍບໍ່ສາມາດລົບລ້າງໄດ້, ຄວາມຈິງຍ່ອມເປັນຄວາມຈິງ ແລະສິນທຳຈະບໍ່ຕາຍໄປຈາກໂລກນີ້.
 |
