ຕາມທຳມະດາແລ້ວ, ໃນຖານະເປັນຄູຝຶກຂອງນັກກິລາຄົນພິການກໍຕ້ອງມີຄວາມຮັບຜິດຊອບຫຼາຍກວ່າທັງຕ້ອງໄດ້ອອກເຫື່ອເທແຮງທັງຕ້ອງສຸມຈິດໃຈແລະຜ່ານຜ່າຄວາມຫຍຸ້ງຍາກລຳບາກຫຼາຍກວ່າທັງນີ້ເມື່ອໃດນັກກິລາມີຊີວິດການເປັນຢູ່ບໍ່ສະດວກສະບາຍກໍຕ້ອງເບິ່ງແຍງຢ່າງ ໃກ້ຊິດດັ່ງເງົາທຽມຄີງແລະເມື່ອໃດນັກກິລາບໍ່ມີຄວາມໝັ້ນໃຈຕໍ່ຊີວິດກໍຕ້ອງປອບໃຈດ້ວຍຄວາມອົດທົນທັງຊ່ວຍປັບປຸງສະພາບຈິດໃຈຢ່າງທັນການ; ສ່ວນຢູ່ສະໜາມແຂ່ງຂັນກໍໄດ້ຢູ່ຄຽງຂ້າງນັກກິລາຄົນພິການຕະຫຼອດ. ຄຳວ່າ ຜູ້ເປັນຄູບາອາຈານກໍເໝືອນດັ່ງພໍ່ແມ່ແລະນີ້ຄືພາບທີ່ແສນອົບອຸ່ນທີ່ສຸດໃນສະໜາມແຂ່ງຂັນກິລາໂອລິມປິກຄົນພິການ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ທຸກຄົນຮູ້ສຶກຕື້ນຕັນໃຈຫຼາຍແລະປະທັບໃຈຫຼາຍທີ່ສຸດ.
