ເວລາ 36 ປີ ຫຼື 13.140 ກວ່າມື້ສຳລັບຫຼາຍຄົນແລ້ວຖືວ່າເປັນເວລາທີ່ສາມາດເຮັດ ຫຼາຍເລື່ອງສຳເລັດ, ແຕ່ ຢູ່ບ້ານຖວນເຈຕາແສງເຜົ່າມູລາວຜິງເຈີ້ງເຂດໂປ່ໂຈ່ວເມືອງຈຸ່ນຢີ້ ທາງພາກຕາເວັນຕົກຂອງຈີນ ມີຄົນໜຶ່ງຊື່ ຫວງຕ້າຟ່າ ພັດເຮັດແຕ່ເລື່ອງດຽວເທົ່ານັ້ນຄືພາຍໃນເວລາ 36 ປີໄດ້ກໍ່ສ້າງຄອງນ້ຳທີ່ຍາວ 10.000 ແມັດຢູ່ເທິງຜາຊັນສູງ 300 ແມັດ.
ກ່ອນໜ້ານີ້ 50 ກວ່າປີ, ຄວາມທຸກຍາກເປັນບັນຫາທີ່ຊາວບ້ານຖວນເຈທຸກຄົນຕ້ອງຜະເຊີນສະເໝີ ແລະສາເຫດທີ່ເຮັດໃຫ້ຊາວບ້ານນີ້ບໍ່ສາມາດຫຼຸດພົ້ນອອກຈາກຄວາມທຸກຍາກໃນຫຼາຍປີຜ່ານມາເຊິ່ງນອກຈາກເປັນເຂດພູດອຍ,ດິນປູກຝັງໜ້ອຍ, ເງື່ອນໄຂທຳມະຊາດບໍ່ອຳນວຍແລ້ວ, ປັດໄຈສຳຄັນທີ່ສຸດຄືບໍ່ມີນ້ຳ ເໝືອນດັ່ງການບອກເລົ່າຂອງທ່ານຫວງປິ່ນໄຂ ຊາວບ້ານດັ່ງກ່າວຕໍ່ນັກຂ່າວວ່າ: ຊາວບ້ານຜິດຖຽງແລະເຖິງຂັ້ນລົງມືຕີກັນເພື່ອຍາດນ້ຳເຊິ່ງເປັນເລື່ອງເກີດຂຶ້ນມາໂດຍຕະຫຼອດ.
ແນວໃດກໍດີ,ເມື່ອປີ 1959, ມີຊາຍໜຸ່ມຜູ້ໜຶ່ງຊື່ ຫວງຕ້າຟ່າ ໄດ້ເຂົ້າເປັນສະມາຊິກພັກກອມມູນິດຈີນແລະກໍໃນປີດຽວກັນ, ພໍ່ແມ່ປະຊາຊົນໄດ້ຄັດເລືອກລາວເປັນພະນັກງານບ້ານ, ຫຼັງໄດ້ຮັບໜ້າທີ່,ສິ່ງທີ່ລາວຄິດທຳອິດກໍຄືການສ້າງຄອງສົ່ງນ້ຳເຂົ້າບ້ານ. ຄວາມຈິງແລ້ວ, ທ້າວຫວງຕ້າຟ່າບໍ່ແມ່ນຄົນທ້ອງຖິ່ນຜູ້ທຳອິດທີ່ຕ້ອງການໄດ້ນ້ຳເຂົ້າບ້ານ, ແຕ່ເປັນຜູ້ທຳອິດທີ່ນຳພາຊາວບ້ານ ກໍ່ສ້າງຄອງນ້ຳຢ່າງຈິງຈັງແລະອີກໜຶ່ງ ຄວາມຈິງກໍຄືແຫຼ່ງນ້ຳຫ່າງຈາກບ້ານຖວນເຈບໍ່ໄກປານໃດ, ແຕ່ຖ້າຢາກໄດ້ນ້ຳເຂົ້າບ້ານຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ສ້າງຄອງນ້ຳ ຜ່ານພູໃຫຍ່ 3 ໜ່ວຍແລະຜາຊັນ 3 ແຫ່ງທີ່ສູງ 300 ແມັດແລະຍາວ 400 ແມັດ. ທັງນີ້ນັບວ່າເປັນເວລາຫຼາຍຮ້ອຍປີມາແລ້ວທີ່ຊາວບ້ານໄດ້ແຕ່ເບິ່ງຜາດ້ວຍຄວາມໝົດຫວັງໂດຍເຮັດຫຍັງບໍ່ໄດ້ ຈິ່ງດຳລົງຊີວິດດ້ວຍຄວາມທຸກຍາກລຳບາກອາໄສແຕ່ດິນຟ້າອາກາດອຳນວຍຈິ່ງພໍຢູ່ພໍໄດ້ທຳມາຫາກິນແລະຊີວິດກໍດີຂຶ້ນແດ່.
ເຖິງວ່າຫວງຕ້າຟ່າມີຄວາມພະຍາຍາມກໍ່ສ້າງຄອງກໍຈິງແຕ່ເນື່ອງຈາກບໍ່ມີເຕັກນິກວິຊາການດ້ານນີ້ຈິ່ງບໍ່ປະສົບຜົນສຳເລັດ, ແຕ່ເຖິງປານນັ້ນກໍຕາມ, ຄວາມໃຝ່ຝັນທີ່ຈະສ້າງຄອງເພື່ອເອົານ້ຳເຂົ້າບ້ານໄດ້ຝັງເລິກໃນໃຈແລະສະໝອງຂອງລາວມາໂດຍຕະຫຼອດ. ຕອນອາຍຸ 53 ປີ, ທ່ານຫວງຕ້າຟ່າໄດ້ຖືກຍົກຍ້າຍໄປເຮັດວຽກຢູ່ເຂື່ອນໄຟຟ້າ 3 ປີ,ລາວຖືໂອກາດທັງເຮັດວຽກແລະຄົ້ນຄວ້າຮ່ຳຮຽນເພື່ອເກັບກ່ຽວຄວາມຮູ້ໃນການສ້າງຄອງໄດ້ຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ. ທ່ານຫວງຕ້າຟ່າໄດ້ກັບຄືນສູ່ບ້ານຖວນເຈກໍຕອນອາຍຸ 56 ປີແລະໃນຖານະເປັນຜູ້ຮັບຜິດຊອບບ້ານ, ທ່ານຫວັງນຳພາຊາວບ້ານກໍ່ສ້າງຄອງອີກເປັນເທື່ອທີສອງ. ຈາກຄວາມພະຍາຍາມຢ່າງບໍ່ລົດລະມາເປັນເວລາ 3 ປີ, ຊາວບ້ານກໍປະສົບຜົນສຳເລັດໃນການສ້າງຄອງນ້ຳເຊິ່ງກໍໝາຍຄວາມວ່ານ້ຳໄດ້ເຂົ້າເຖິງບ້ານແລ້ວ.
ຫຼັງມີນ້ຳແລ້ວ, ບ້ານຖວນເຈກໍເກີດການປ່ຽນແປງຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງໂດຍເຫັນໄດ້ຈາກດິນໄຮ່ໄດ້ກາຍເປັນນາປູກເຂົ້າ. ຊາວບ້ານບໍ່ໄດ້ຄິດນຳເລື່ອງກິນເຂົ້າແລະການຫາເມຍອີກແລ້ວ. ບໍ່ພຽງເທົ່ານັ້ນ, ຍັງໄດ້ປູກຝັງ,ລ້ຽງສັດແລະອື່ນໆອັນສາມາດເຮັດໃຫ້ຄອບຄົວຮັ່ງມີຂຶ້ນ. ເດັກນ້ອຍໃນບ້ານກໍໄດ້ຮ່ຳຮຽນຢ່າງທົ່ວເຖິງແລະໃນບ້ານທີ່ມີພຽງ 100 ກວ່າຄອບຄົວນັ້ນມີນັກສຶກສາ 30 ກວ່າຄົນ. ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງຊາວບ້ານນັບມື້ດີຂຶ້ນແລະຈາກນີ້ເຂົາເຈົ້າຈິ່ງເອີ້ນຄອງນ້ຳນີ້ທີ່ປ່ຽນແປງຊະຕາກຳຂອງຕົນນັ້ນວ່າ ຄອງຕ້າຟ່າ.
ປັດຈຸບັນ, ຫວງຕ້າຟ່າອາຍຸ 81 ປີແລ້ວ ແລະເຖິງຈະຊະລາແຕ່ເພິ່ນກໍໄດ້ໄປເບິ່ງຄອງນ້ຳບາງຄັ້ງບາງຄາວ, ສ່ວນຢູ່ດ້ານຫຼັງຂອງທ່ານຄືນາຂັ້ນໄດທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຊີວິດຊີວາແລະຂຽວງາມດີ.
