|
 ກອງປະຊຸມວຽກງານຊົນເຜົ່າຈີນທີ່ໄຂຂຶ້ນຢູ່ປັກກິ່ງຫວ່າງບໍ່ດົນນີ້ໄດ້ສະເຫນີອອກມາວ່າ,ຕ້ອງເລັ່ງລັດພັດທະນາ 22 ຊົນເຜົ່າສ່ວນຫນ້ອຍທີ່ມີປະຊາກອນອ່າວຫນ້ອຍໃຫ້ໄວເຂົ້າ,ຄືດັ່ງທີ່ທຸກຄົນໄດ້ຮູ້ກັນດີແລ້ວວ່າ,ຢູ່ປະເທດຈີນນອກຈາກມີເຜົ່າຫ້ານທີ່ກວມປະຊາກອນສ່ວນຫຼາຍທີ່ສຸດແລ້ວກໍຍັງມີອີກ 55 ເຜົ່າສ່ວນຫນ້ອຍ,ອີງຕາມຕົວເລກສຳຫຼວດປະຊາກອນເມື່ອປີ 1990,ຍອດຈຳນວນປະຊາກອນຂອງ 22 ເຜົ່າສ່ວນຫນ້ອຍນັ້ນພັດມີບໍ່ຮອດ 6 ແສນຄົນ,ເຊິ່ງສ່ວນຫຼາຍແມ່ນດຳລົງຊີວິດຢູ່ເຂດຊາຍແດນທີ່ກວງໄກຂອງຈີນ.
ເຜົ່າກິໂນຕົ້ນຕໍແມ່ນຕັ້ງພູມລຳເນົາຢູ່ຕາແສງກິໂນເມືອງຊຽງຮຸ້ງໃນເຂດຍ່ອຍເຜົ່າລື້ສິບສອງພັນນາປົກຄອງຕົນເອງຂອງແຂວງຢຸນນານພາກຫໍລະດີຂອງຈີນ,ມີປະຊາກອນພຽງປະມານ 18 ພັນຄົນ,ເຖິງວ່າຊົນເຜົ່າກິໂນບໍ່ມີໂຕຫນັງສືຂອງຕົນກໍຕາມ,ແຕ່ພັດມີນິທານແລະພື້ນສືບຫຼາຍຢ່າງຫຼາຍແນວເວົ້າຕໍ່ປາກກັນມາ,ໃນນັ້ນ,ນິທານເລື່ອງທ້າວມາເຫີແລະນາງມານິວກໍນັບວ່າເປັນຕົວແທນໃນຈຳນວນນິທານເຫຼົ່ານັ້ນ,ນິທານເລົ່າວ່າ,ຕັ້ງແຕ່ສະໄຫມປະຖົມບູຮານ,ນ້ຳໄດ້ຖ້ວມແຜ່ນດິນຫມົດ,ຍັງເຫຼືອແຕ່ທ້າວມາເຫີແລະນາງມານິວທໍ່ນັ້ນ,ທີ່ເທວະດາບົ່ງການໃຫ້ຈິ່ງເວັ້ນ
ຈາກໄພພິບັດ,ຜ່ານອຸປະສັກນານາປະການ,ເຂົາເຈົ້າທັງສອງຈິ່ງໄດ້ເປັນຜົວເປັນເມຍກັນ,ເທວະດາເຄີຍມອບແກ່ນຫມາກນ້ຳເຕົ້າໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ 10 ເມັດ,ເມື່ອເອົາໄປປູກແລ້ວເລີຍເກີດເປັນເຄືອແຕ່ເມັດດຽວແລະໄດ້ຫມາກນ້ຳເຕົ້າ 100 ຫນ່ວຍ,ໃນນັ້ນ,ມີຫນ່ວຍຫນຶ່ງແມ່ນໃຫຍ່ທໍ່ກັນກັບເຮືອນຫລັງໜຶ່ງ,ຢູ່ໃນຫັ້ນຍັງມີສຽງຄົນລົມນຳກັນຢູ່ອຸ່ມໆ,ເມື່ອຜ່ານອອກມາເບິ່ງ,ກໍມີຄົນ 4 ຊາດຍ່າງອອກຈາກຫມາກນ້ຳເຕົ້າຫນ່ວຍນັ້ນ,ຜູ່ອອກມາກ່ອນແມ່ນຄົນກິໂນ,ຕໍ່ມາກໍ່ແມ່ນຄົນຫ້ານ ຄົນລື້ແລະຄົນຮານີ(ລາວຮຽກວ່າກໍ) ຕໍ່ມາ,ພວກເຂົາເຈົ້າຕ່າງໄດ້ຄົ້ນພົບດິນແດນທີ່ເພິ່ງພາອາໄສ,ນິ
ທານເລື້ອງນ້ຳຖ້ວມກ່ຽວກັບກົກເຄົ້າຂອງມວນມະນຸດດັ່ງກ່າວໄດ້ສ່ອງແສງໃຫ້ເຫັນເຖິງການພົວພັນຢ່າງສະຫນິດແຫນ້ນລະຫວ່າງຊົນເຜົ່າກິໂນກັບຊົນເຜົ່າຫ້ານ,ຊົນເຜົ່າລື້ແລະຊົນເຜົ່າຮານີໃນສະໄຫມປະຖົມບູຮານ.
ເຜົ່າກິໂນກໍຄືກັນກັບເຜົ່າສ່ວນຫນ້ອຍອື່ນໆຫຼາຍເຜົ່າຂອງຈີນ,ທີ່ມັກຟ້ອນລຳທຳເພງ,ຊົນເຜົ່າກິໂນມັກຂັບລຳທຳເພງ,ເມື່ອເຫັນພາບວິວມາສະດຸ້ງອາລົມກໍແຕ່ງເນື້ອຮ້ອງໃສ່ທຳນອງຂັບໃນທັນທີແລ້ວຮ້ອງຂຶ້ນໂລດ,ຄັນຮອດຍາມບຸນ,ພວກຜູ່ໃຫຍ່ໄມ້ສູງກໍຂັບລຳທຳເພງດ້ວຍຄວາມເບີກບານມ່ວນຊື່ນ,ຜູ່ບ່າວຜູ່ສາວກໍພາກັນຟ້ອນເຢາະຟ້ອນຢ່ອງໄປຕາມສຽງຂັບສຽງລຳ.
ກອງໃຫຍ່ເຮັດດ້ວຍຫນັງງົວແມ່ນເຄື່ອງເສບດັ້ງເດີມທີ່ມີສີສັນພິເສດຂອງເຜົ່າກິໂນ,ວາດຟ້ອນຕາມຈັງຫວະກອງພັດແມ່ນວາດຟ້ອນດັ້ງເດີມທີມີເອກະລັກພິເສດປະຈຳເຜົ່າຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ຖ້າຢາກຈຳແນກເຜົ່າກິໂນໃນບັນດາຊົນເຜົ່າສ່ວນຫນ້ອຍຢ່າງຫຼາກຫຼາຍນັ້ນ,ວິທີດີທີ່ສຸດແມ່ນເບິ່ງຈາກເຄື່ອງນຸ່ງຂອງຖືຂອງເຂົາເຈົ້າ.ແມ່ຍິງເຜົ່າກິໂນມັກນຸ່ງເສື້ອແສ່ວແລ່ງເອິກບໍ່ມີຄໍທີ່ຍ້ອມສີນຸ່ງສິ້ນເຂີນສີດຳແສ່ວສີແດງຕາມແຄມແລະພັນຜ້າມັດແຂ່ງ,ເກົ້າຜົມຕັ້ງຢູ່ເທິງຫົວເອ່ນມາທາງຫນ້າ,ຖືຫມວກແຫຼມເປັນຮູບສາມແຈ,ຮູບດອກໄມ້ສີດຳ,ຜູ່ຊາຍເຜົ່າກິໂນພັດມັກນຸ່ງເສື້ອຜ້າປ່ານຂາວແລ່ງເອິກແສ່ວແຄມບໍ່ມີຄໍນຸ່ງເສື້ອກະ,ນຸ່ງສົ້ງສີຂາວແລະສີຟ້າ,ຢູ່ຫລັງເສື້ອຫຍີບແພສີແດງສີ່ຫຼ່ຽມໃສ່ທາງກາງແລະແສ່ວດອກຕາເວັນດອກຫນຶ່ງໃສ່ອີກ.
ເຄື່ອງນຸ່ງຖືດັ້ງເດີມຂອງຜູ່ຊາຍເຜົ່າກິໂນແມ່ນມັກເຫັນຮູບດອກຕາເວັນເລື້ອຽໆເຊິ່ງມາຈາກນິທານຄວາມຮັກທີ່ຈັບໃຈຄົນ,ນິທາງເລື່ອງນີ້ເລົ່າວ່າ,ນາງບູລູລຸຍຜູ່ສາວເຜົ່າກີໂນເປັນຄົນໃຈດີທີ່ສວຍງາມໄດ້ມັກຮັກກັນກັບທ້າວເຈີປາຍຜູ່ບ່າວທີ່ຊື່ສັດແລະດຸຫມັ່ນ,ທ້າຍເຈີປາຍເປັນຄົນທຸກບໍ່ສາມາດເສຍຄ່າສິນສອດຄືກັນກັບຊາຍຜູ່ອື່ນ,ສະນັ້ນ,ໃນເວລາພົບກັນເທື່ອໃດ,ທ້າວເຈີປາຍຈິ່ງກຽມແຕ່ດອກຕາເວັນດອກດຽວທີ່ນາງບູລູລຸຍມັກທີ່ສຸດນັ້ນມາໃຫ້ນາງ,ແຕ່ນາງບູລູລຸຍຖືກລູກຊາຍຂອງເຈົ້າກົກເຈົ້າເຫຼົ່າອັນຕະພານຍາດໄປ,ທ້າວເຈີປາຍໄດ້ຜ່ານຄວາມລຳບາກຍາກເຂັນນານາປະການແລ້ວ,ຈິ່ງຍາດເອົາຜູ່ສາວທີ່ຕົນຫ່ວງແກ່ນນັ້ນຄືນມາໄດ້ໃນທີ່ສຸດ,ໃນພິທີແຕ່ງດອງນັ້ນ,ຢູ່ຫລັງຂອງທ້າວເຈີປາຍກໍຍັງປັກດອກຕາເວັນດອກນັ້ນໃສ່ຢູ່,ດອກຕາເວັນໄດ້ກາຍເປັນສັນຍາລັກສະແດງເຖິງຄວາມຮັກອັນສຸດຈະລິດຂອງສອງຄົນເຂົາເຈົ້າ,ແຕ່ນັ້ນມາ,ຜູ່ຊາຍເຜົ່າກິໂນກໍພາກັນນິຍົມແສ່ວຮູບດອກຕາເວັນໃສ່ຫລັງເສື້ອຈົນກາຍເປັນປະເພນີ.
ເຮືອນຍົກພື້ນແມ່ນເຮືອນຢູ່ດັ້ງເດີມຂອງຊົນເຜົ່າກິໂນ,ການຂຶ້ນເຮືອນໃຫມ່ກໍແມ່ນປະເພນີດັ້ງເດີມຂອງຊົນເຜົ່າກິໂນ,ຄືຫລັງຈາກພໍ່ເຖິງແກ່ກຳແລ້ວປີໜຶ່ງ,ພວກລູກຈະຕ້ອງປຸກເຮືອນໃຫມ່,ຫມາຍຄວາມວ່າຈະມອບເຮືອນຂອງຕົນໃຫ້ພໍ,ຫລັງຈາກປຸກເຮືອນໃຫມ່ແລ້ວຍັງຕ້ອງລ້ຽງຜີເທື່ອຫນຶ່ງ,ຍາດມິດຫມົດບ້ານກໍພາກັນມາອວຍພອນ.
ໃນຍາມບຸນຕ່າງໆຂອຊົນເຜົ່າກິໂນນັ້ນ,ບຸນຕີເຫຼັກແມ່ນຄຶກຄື້ນກວ່າຫມູ່,ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວແມ່ນຈັດຂຶ້ນໃນເດືອນ 12 ທາງຈັນທະຄະຕິໃນແຕ່ລະປີ,ເປັນເວລາສາມມື້,ໃນມື້ທຳອິດ,ຄົນທັງຫຼາຍຈະມາຄົບງັນກັນຢູ່ເຮືອນຜູ່ໃຫຍ່ໄມ້ສູງ,ທັງຊຸມເຂົ້າທັງຂັບລຳທຳເພງຢ່າງມ່ວນຊື່ນສະຫຼອງບຸນນຳກັນທັງເວັນທັງຄືນ,ມື້ລຸນມາ,ຄົນທັງຫຼາຍກໍອອກໄປຢື້ຢາມຖາມຂ່າວອວຍໄຊໃຫ້ພອນແກ່ກັນ,ໃນຍາມບຸນ,ຜູ່ໃຫຍ່ໄມ້ສູງໃນບ້ານກໍຈະເຊີນຊ່າງຕີເຫຼັກມາເປັນແຂກຢູ່ໃນເຮືອນໂດຍຈຳເພາະ,ຫລັງຈາກກິນເຂົ້າແລ້ວກໍພາກັນຖືຄ້ອນເຫຼັກ,ຄີມເຄົ້າແລະໄກ່ຜູ່ໂອກໄປໂຮງຊ່າງຕີເຫຼັກ,ຂ້າໄກ່ໄຫວ້ຜີ,ວິ່ງວອນຂໍຟ້າຂໍຝົນ,ຂໍໃຫ້ເກັບກ່ຽວໄດ້ຜົນອຸດົມສົມບູນ,ຂໍໃຫ້ມີຄົນມີສັດຢ່າງຫຼວງຫຼາຍພາຍມາກໃນປະຫວັດການຂະຫຍາຍຕົວຂອງບັນດາເຜົ່າຈີນນັ້ນ,ເຜົ່າກິໂນເຄີຍເປັນເຜົ່າຫຼ້າຫຼັງກວ່າຫມູ່,ໃນສະໄຫມສ້າງຕັ້ງປະເທດຈີນໃຫມ່ເມື່ອປີ 1949 ,ເຜົ່າກິໂນຍັງຢູ່ໃນລະບອບຄອມມູນເຄືອຍາດໃນທ້າຍສະໄຫມສັງຄົມປະຖົມບູຮານ,ດຳລົງຊີວິດດ້ວຍການເຮັດໄຮ່ຈູດແລະບັກໄມ້ບັນທຶກເຫດຢູ່,ຈົນຮອດທ້າຍຊຸມປີ 70 ,ຊົນເຜົ່າກິໂນທີ່ຕັ້ງບ້ານເດີມຢູ່ເທິງພູກິໂນນັ້ນກໍຍັງຢູ່ໃນສະພາບທຸກຈົນຫຼ້າຫຼັງທີ່ບໍ່ມີເຂົ້າກຸ້ມກິນແລະອາໃສການສົງເຄາະຂອງລັດຢູ່,ເລີ່ມແຕ່ຊຸມປີ 80 ,ລັດຖະບານຈິ່ງຊ່ອຍເຫຼືອໃຫ້ເຜົ່າກິໂນເຮັດທຸລະກິດຫຼາຍຢ່າງຕາມເງື່ອນໄຂຂອງທ້ອງຖິ່ນຕົນ,
ດຽວນີ້,ພູກິໂນທີ່ຊົນເຜົ່າກິໂນຕັ້ງບ້ານຢູ່ນັ້ນກໍໄດ້ເປັນຫນຶ່ງໃນຈຳນວນພູປູກຊາພູເອີ 6 ແຫ່ງທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງຈີນແລ້ວ,ການປູກຮາກຫວ້ານຮາກຢາ,ຢາງຕັ້ງຕີ້ວ,ປູກຕົ້ນຊາແລະຫມາກໄມ້ແຖບຮ້ອນຕະຫຼອດຮອດການລ້ຽງສັດກໍພວມຂະຫຍາຍຕົວຢ່າງແຂງແຮງ,ຊົນເຜົ່າກິໂນກໍໄດ້ປ່ຽນໂສມຫນ້າຜ່ານຊີວິດອັນທຸກຈົນຂອງຕົນຢ່າງໄວວາ.
|
