|
ວັນທີ 21 ກຸມພາປີ 2005,ພາຍໃຕ້ການເປັນປະທານຂອງທ່ານມາກຕີ ອາຕິດສາລີ ອະດີດປະທານາທິບໍດີແຟງລັງ,ຜູ້ແທນຂອງລັດຖະບານອິນໂດເນເຊຍແລະຂະບວນການອາເຈະເສລີ ເຊິ່ງເປັນອົງການລັດທິແບ່ງແຍກອາເຈະໄດ້ຈັດການເຈລະຈາສັນຕິພາບຮອບສອງຢູ່ແຮນຊິງກີ ນະຄອນຫຼວງແຟງລັງ,ໝາຍຈະຊອກຫາຄວາມເປັນໄປໄດ້ໃນການແກ້ໄຂການປະທະກັນໃນປະຈຸບັນຢ່າງຮອບດ້ານໃນຂອບເຂດໃຫ້ອາເຈະປົກຄອງຕົນເອງ.ຕາມໄດ້ຊາບ,ໃນການເຈລະຈາ,ສອງຝ່າຍຍັງຈະຫາລືຂໍ້ສະເໜີຂອງລັດຖະບານອິນໂດເນເຊຍກ່ຽວກັບການໃຫ້ແຂວງອາເຈະມີຖານະປົກຄອງຕົນເອງ.ຂະບວນການອາເຈະເສລີໄດ້ເຫັນດີເຈລະຈາກ່ຽວກັບຂໍ້ສະເໜີດັ່ງກ່າວ.ບັນຫາອາເຈະອິນໂດເນເຊຍໄດ້ກາຍເປັນຈຸດສຸມທີ່ທົ່ວໂລກສົນໃຈນຳອີກເທື່ອໜຶ່ງ.
ແຂວງອາເຈະແມ່ນເຂດພິເສດເຂດໜຶ່ງທີ່ຕັ້ງຢູ່ສົ້ນຕາເວັນຕົກຂອງອິນໂດເນເຊຍ ,ມີເນື້ອທີ່ກວ້າງ 5 ໝື່ນ 5 ພັນກວ່າກິໂລແມັດມົນທົນ,ມີປະຊາກອນປະມານ 4 ລ້ານ 1 ແສນຄົນ, 98% ເຊື່ອຖືສາສະໜາອິສລາມ.ແຂວງອາເຈະມີຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດອຸດົມສົມບູນຄືມີນ້ຳມັນເຊື້ອໄຟ ອາຍແກັສທຳມະຊາດ ແຮ່ຄຳແຮ່ເງິນ ຕົ້ນຢາງພາລາແລະຕົ້ນໄມ້,ແມ່ນແຂວງໜຶ່ງທີ່ມີຊັບພະຍາກອນຫຼາຍກວ່າເພິ່ນຂອງອິນໂດເນເຊຍ.ແຕ່ວ່າ,ຊັບພະຍາກອນອັນອຸດົມສົມບູນບໍ່ໄດ້ນຳເອົາຄວາມຮັ່ງມີມາໃຫ້ຄົນຢູ່ແຫ່ງນີ້,ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງປະຊາຊົນຢູ່ແຫ່ງນີ້ໄດ້ຕົກຢູ່ໃນສະພາບທຸກຍາກມາຍາວນານ.
ຂະບວນການອາເຈະເສລີສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃນເດືອນທັນວາປີ 1976,ປະຈຸບັນມີສະມາຊິກປະມານ 2 ພັນຄົນ.ແຕ່ອົງການດັ່ງກ່າວສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນເປັນຕົ້ນມາ,ກໍອ້າງເຫດຜົນວ່າ,ການແບ່ງປັນຊັບພະຍາກອນບໍ່ສະໝ່ຳສະເໝີກັນ,ສາສະໜາແລະວັດທະນະທຳກໍຕ່າງກັນ,ແລ້ວທວງໃຫ້ສ້າງຕັ້ງປະເທດອິສລາມທີ່ເປັນເອກະລາດຢູ່ແຂວງອາເຈະ,ທັງປະທະກັນດ້ວຍກຳລັງອາວຸດກັບກອງທັບລັດຖະບານເລື້ອຍໆ.ເມື່ອຮອດປີ 2003,ອົງການຈັດຕັ້ງຮາກຖານຂອງແຂວງອາເຈະ,ໂດຍສະເພາະແມ່ນ 200 ກວ່າບ້ານລ້ວນແຕ່ຢູ່ໃຕ້ການຄວບຄຸມຂອງຂະບວນການອາເຈະເສລີ.ໂດຍພື້ນຖານໃນເກືອບ 30 ປີທີ່ຜ່ານມາ,ຍ້ອນອິດທິກຳລັງລັດທິແບ່ງແຍກປະທະກັນກັບກອງທັບລັດຖະບານເລື້ອຍໆ,ໄດ້ເຮັດໃຫ້ 1 ໝື່ນ 2 ພັນຄົນເສຍຊີວິດ,ໃນນັ້ນສ່ວນຫຼາຍແມ່ນສາມັນຊົນ.
ພາຍຫຼັງທ່ານປະທານາທິບໍດີວາຮິດຂຶ້ນຄອງອຳນາດໃນປີ 1999 ແລ້ວ,ທ່ານໄດ້ອອກແຮງສົ່ງເສີມຊົນເຜົ່າປອງດອງກັນ,ເຫັນດີໃຫ້ອາເຈະປົກຄອງຕົນເອງໃນຂອບເຂດກວ້າງຂວາງ,ອົງການປົກຄອງທ້ອງຖິ່ນສາມາດຄຸ້ມຄອງລາຍໄດ້ທາງການເງິນ 75%,ແຕ່ເດັດດ່ຽວຄັດຄ້ານອາເຈະເປັນເອກະລາດ.ເພື່ອຜ່ອນຄາຍຄວາມຂັດແຍ່ງກັນລະຫວ່າງສອງຝ່າຍ,ສະພາແຫ່ງຊາດອິນໂດເນເຊຍໄດ້ຈັດຕັ້ງຄະນະກຳມະການພິເສດກ່ຽວກັບບັນຫາອາເຈະ,ເພື່ອແກ້ໄຂບັນຫາອາເຈະໂດຍຈຳເພາະ.ພ້ອມກັນນັ້ນ,ລັດຖະບານອິນໂດເນເຊຍກໍເລີ່ມເຈລະຈາກັບຜູ້ນຳອົງການຂະບວນການອາເຈະເສລີ.ໃນເດືອນພຶດສະພາປີ 2000,ລັດຖະບານອິນໂດເນເຊຍແລະອົງການຂະບວນການອາເຈະເສລີໄດ້ເຊັນສັນຍາຢຸດຍິງເປັນເວລາສາມເດືອນ.ແຕ່ສັນຍາສະບັບນີ້ບໍ່ໄດ້ຮັບການປະຕິບັດເປັນຢ່າງດີ.
ຍ້ອນວ່າການເຈລະຈາຫຼາຍເທື່ອບໍ່ໄດ້ຮັບຜົນແລະສັນຍາຢຸດຍິງກໍບໍ່ໄດ້ຮັບການປະຕິບັດ,ໃນເດືອນກຸມພາປີ 2001,ລັດຖະບານວາຮິດປະກາດວ່າຈະໃຊ້ການເຄື່ອນໄຫວເດັດຂາດຕໍ່ຂະບວນການອາເຈະເສລີ,ແລະປະກາດໃນເດືອນມີນາວ່າ,ຂະບວນການອາເຈະເສລີແມ່ນອົງການລັດທິແບ່ງແຍກ.ຫຼັງຈາກນັ້ນມາ,ໃນຂະນະທີ່ເຈລະຈາກັບຂະບວນການອາເຈະເສລີແບບຢຸດໆຢ່ອນໆນັ້ນ ລັດຖະບານກໍເລີ່ມໃຊ້ການເຄື່ອນໄຫວທາງການທະຫານ.
ວັນທີ 18 ພຶດສະພາປີ 2003,ການເຈລະຈາລະຫວ່າງລັດຖະບານອິນໂດເນເຊຍກັບຂະບວນການອາເຈະເສລີທີ່ຈັດຢູ່ໂຕກຽວນະຄອນຫຼວງຍີ່ປຸ່ນໄດ້ຫຼົ້ມເຫຼວ,ຖັດມາ,ທ່ານນາງເມກາວາຕີ ປະທານາທິບໍດີອິນໂດເນເຊຍກໍປະກາດວ່າ,ແຂວງອາເຈະຢູ່ໃນສະພາວະສຸກເສີນແຕ່ຕອນຂ້ອນແຈ້ງວັນທີ 19 ພຶດສະພາເປັນຕົ້ນໄປ,ເພີ່ມທະວີການຄວບຄຸມທາງການທະຫານ.ກອງທັບອິນໂດເນເຊຍກໍເລີ່ມດຳເນີນການເຄື່ອນໄຫວທາງການທະຫານຂະໜາດໃຫຍ່ກວ່າຍາມໃດໝົດໃນ 30 ປີມານີ້,ບຸກໂຈມຕີຂະບວນການອາເຈະເສລີທາງອາກາດແລະທາງໜ້າດິນ.ຕາມຝ່າຍທາງການຂອງອິນໂດເນເຊຍປະກາດວ່າ,ເມື່ອຜ່ານການເຄື່ອນໄຫວທາງການທະຫານເປັນເວລາປີປາຍແລ້ວ,ລັດຖະບານໄດ້ກູ້ເອົາອົງການປົກຄອງຂັ້ນຮາກຖານແຂວງອາເຈະຄືນໃນເບື້ອງຕົ້ນ,ຟື້ນຟູການຄວບຄຸມອົງການປົກຄອງທາງບໍລິຫານ,ກຳລັງຂອງຂະບວນການອາເຈະເສລີກໍຫຼຸດຈາກ 5100 ຄົນກ່ອນກອງທັບລັດຖະບານບຸກໂຈມຕີທາງການທະຫານ ຫຼຸດລົງປະມານ 50%-60%.
ໃນເດືອນທັນວາປີ 2004,ຫຼັງຈາກເກີດໄພພິບັດຊູນາມີເປັນຕົ້ນມາ,ລັດຖະບານອິນໂດເນເຊຍເລີ່ມຕິດຕໍ່ກັບຜູ້ນຳອົງການຂະບວນການອາເຈະເສລີກ່ຽວກັບບັນຫາຢຸດຍິງ.ຜູ້ນຳອົງການຂະບວນອາເຈະເສລີກໍສະແດງວ່າ,ພວກເຂົາຍິນດີຢຸດຍິງກັນກັບກອງທັບລັດຖະບານ ເພື່ອສະໜັບສະໜູນການສ້າງສາເຂດປະສົບໄພຄືນໃໝ່.
ໂດຍຢູ່ໃຕ້ການໄກ່ເກ່ຍຂອງທ່ານມາກຕີ ອາຕິດສາລີ ອະດີດປະທານາທິບໍດີແຟງລັງ,ໃນເດືອນມັງກອນປີນີ້,ລັດຖະບານອິນໂດເນເຊຍແລະອົງການຂະບວນການອາເຈະເສລີໄດ້ເລີ່ມຈັດການເຈລະຈາຮອບທີໜຶ່ງຢູ່ແຮນຊິງກີນະຄອນຫຼວງແຟງລັງ,ເຖິງວ່າການເຈລະຈາບໍ່ໄດ້ຮັບຜົນຫຍັງ,ແຕ່ທ່າທີປອງດອງກັນທີ່ສອງຝ່າຍສະແດງອອກມານັ້ນ ໄດ້ນຳເອົາຄວາມຫວັງໃໝ່ມາໃຫ້ການເຈລະຈາຮອບສອງ.
|
