|
ທ່ານນາງຊົ້ງເຟ ທີ່ໄດ້ຮັບນາມມະຍົດເປັນພະລາຊີນີດົນຕີພື້ນເມືອງຈີນກັບນັກສຶກສາທີ່ເປັນຫມູ່ຮຽນນຳກັນກັບເພິ່ນໄດ້ຮ່ວມກັນຈັດງານດົນຕີຮອບຫນຶ່ງ,ໂດຍໄດ້ເສບບົດເພງຊໍອູ້ດັ້ງເດີມແລະທັນສະໄຫມຂອງຈີນເປັນຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍ,ອັນໄດ້ເຮັດໃຫ້ສັງຄົມມີສຽງສະທ້ອນຄືນຢ່າງດົ່ງດັງ.
ທ່ານນາງຊົ້ງເຟເປັນອາຈານພະແນກເຄື່ອງເສບຂອງມະຫາວິທະຍາໄລດົນຕີຈີນ,ປີນີ້ອາຍຸ 35 ປີ,ເຊິ່ງເຄີຍເປັນດາວດວຫນຶ່ງທີ່ໄສແຈ້ງຈັບຕາຄົນບົນເວທີດົນຕີພື້ນເມືອງຈີນ,ທ່ານຊົ້ງໂກວເສິ້ງ ພໍ່ຂອງນາງກໍເປັນສາດສະດາຈານສອນຊໍອູ້ຂອງມະຫາວິທະຍາໄລດົນຕີທຽນສິນ,ເປັນຜູ່ຊັກຈູງນາງເລີ່ມຮຽນຊໍອູ້ແລະເດີນຕາມເສັ້ນທາງສິນລະປະ.
ນາງຊົ້ງເຟເວົ້າວ່າ,ນາງເລີ່ມຮຽນສີຊໍອູ້ແຕ່ຄາວອາຍຸ 5—6 ຂວບ,ທຳອິດມີແຕ່ຟັງນັກສຶກສາຮຽນສີຊໍອູ້ນຳພໍ່,ຮູ້ສຶກວ່າມ່ວນແທ້,ຖ້າເຂົາຫນີແລ້ວ,ນາງຈິ່ງຫັດສີຊໍເປັນ ສຽງອອດໆແອດໆຂຶ້ນ,ພໍ່ເພິ່ນຜາກົດເຫັນນາງມີພອນສະຫວັນທາງດ້ານນີ້,ຈິ່ງເລີຍເລີ່ມຕັ້ງອົກຕັ້ງໃຈສອນນາງ,ມາຮອດອາຍຸ 7 ຂວບ,ໂດຍມີການຊັກນຳຈູງຂອງພໍ່,ນາງຊົ້ງເຟຈິ່ງໄດ້ຂຶ້ນສະແດງຢູ່ບົນເວທີຫໍຊຸມນຸມຂອງຄຸ້ມເປັນເທື່ອທຳອິດ,ເມື່ອເວົ້າເຖິງປະສົບການສະແດງເທື່ອນີ້,ນາງຊົ້ງເຟແມ່ນລືມຍາກທີ່ສຸດ,ນາງເວົ້າວ່າພໍ່ໄດ້ກຽມເພງເສບເພງຫນຶ່ງຊື່ວ່າ,ນົກກະຈອກຟ້າໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ,ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຈະຂຶ້ນເວທີໄດ້ຍິນສຽງຊໍສອງສາຍບໍ່ຖືກ,ຂ້າພະເຈົ້າກໍ່ເລີຍຢ້ານ,ຂ້າພະເຈົ້າງວາກຫນ້າຄືນເມືອກໍເຫັນພໍ່ເພິ່ນພວມເບິ່ງຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ຂ້າງເວທີ,ຂ້າພະເຈົ້າກໍຟ້າວເຕັ້ນດ່ອງລົງຈາກເວທີໄປໃຫ້ເພິ່ນເບັດສາຍໃຫ້,ຫລັງຈາກເບັດສາຍແລ້ວ,ພໍ່ກໍ່ເວົ້ານຳຂ້າພະເຈົ້າວ່າ,ໄປສາ!ປິນໄປເລີຍ,ບໍ່ຕ້ອງຢ້ານຫຍັງດອກ!ພໍໄດ້ຍິນເພິ່ນເວົ້າແນວນີ້,ຂ້າພະເຈົ້າກໍ່ຮູ້ສຶກເບົາອົກເບົາໃຈຫຼາຍທີ່ສຸດ,ແລ້ວກັບເມືອສີຊໍຢູ່ເທິງເວທີ.
ແຕ່ນັ້ນມາ,ກໍ່ບໍ່ຕ່າງຫຍັງກັບພໍ່ຂອງນາງຊົ້ງເຟເວົ້ານັ້ນ,ນາງໄດ້ເລີ່ມເຫາະເຫີນຢູ່ບົນເວທີ,ແລະເກີດຄວາມຮັກການສີຊໍຢູ່ເທິງເວທີ.
ເມື່ອປີ 1981,ນາງຊົ້ງເຟ ອາຍຸໄດ້ 12 ປີຜ່ານການສອບເສັງແລ້ວກໍ່ເຂົ້າຮຽນໃນໂຮງຮຽນມັດຖະຍົມສັງກັດມະຫາວິທະຍາໄລດົນຕີທຽນສິນ,ເມື່ອປີ 1987,ກໍເສັງເຂົ້າຮຽນພະແນກເຄື່ອງເສບຂອງມະຫາວິທະຍາໄລດົນຕີຈີນດ້ວຍຄະແນນດີເດັ່ນແລ້ວເຂົ້າຮຽນຊໍອູ້ເປັນຫລັກ,ພ້ອມກັນນັ້ນຍັງຮຽນພິນຂິມບູຮານນຳອີກ.
ເມື່ອປີ 1991 ,ຫລັງຈາກນາງຊົ້ງເຟຮຽນຈົບຈາກມະຫາວິທະຍາໄລດົນຕີຈີນແລ້ວ,ກໍ່ເຂົ້າໄປເປັນນັກສີຊໍຂອງຄະນະສີລະປະກອນຊົນເຜົ່າສູນກາງຈີນ,ໃນປາງນັ້ນ,ນາງຊົ້ງເຟໄດ້ປະກົດຕົວຢູ່ບົນເວທີເລື້ອຍໆ,ນາງເຫັນວ່າຖ້າຢາກໃຫ້ດົນຕີຊົນເຜົ່າຈີນຈະເລີນຂຶ້ນເລືອຍໆ,ແມ່ນຕ້ອງການໃຫ້ມີຄົນຫຼາຍກວ່າເກົ່າມາເຮັດວຽກນີ້ໃຫ້ຫຼາຍຂຶ້ນຢ່າງກວ້າງຂວາງ,ຈາກນັ້ນນາງຊົ້ງເຟກໍເຂົ້າວົງດົນຕີນິຍົມເພງແມ່ຍິງຈີນເມື່ອປີ 1998,ນາງຊົ້ງເຟໄດ້ຢ່ວງເຂົ້າສູ່ຫໍສິຄຳກຸງວຽນຄະນະສີລະປະກອນຊົນເຜົ່າສູນກາງຈີນເປັນເທື່ອທຳອິດ,ເພງເສບຊື່ວ່າສຽງນົກກາງພູດອຍ ດ້ວຍສຽງຊໍໂດຍນາງຊົ້ງເຟນັ້ນສົດຊື່ນຫນ້າຮັກແລະເພງເສບຊື່ວ່າດວງຈັນພິມພາບກາງຫມອກເອີ້ສວນທີ່ເຮັດໃຫ້ຄົນມີອາລົມລ້ຳເລິກນັ້ນກໍເຮັດໃຫ້ຄົນສັງເກດເຫັນຈາກອາລົມຂອງເຂົາເຈົ້າວ່າ,ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກດົນຕີຈີນພາໃຫ້ກະຕຸ້ນໃຈຢ່າງເລິກເຊິ່ງ ປີ 2002,ນາງຊົ້ງເຟໄດ້ຈັດງານດົນຕີດ່ຽວຊື່ວ່າເຄື່ອງສາຍເຊຢ່າງຮອບຫນຶ່ງ,ນາງຊົ້ງເຟໄດ້ຫຼິ້ນເຄື່ອງສາຍ 13 ຢ່າງຄື:ຊໍອູ້ ກະຈັບປີ່ ພິນບູຮານແລະອື່ນໆ,ງານດົນຕີ ເທື່ອນີ້ໄດ້ຮັບຜົນສຳເລັດຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງ,ແລະເຮັດໃຫ້ຫມູ່ອາຊີບດຽວໃນວົງການດົນຕີພາກັນຕົກໃຈວາບບາດຫນຶ່ງ.
ນາງຊົ້ງເຟເວົ້າວ່າ,ທີ່ຈິງແລ້ວ,ນາງແມ່ນມັກກະຈັບປີ່ມາແຕ່ຍາມຍັງນ້ອຍ,ຕໍ່ມາຍ້ອນພໍ່ເປັນຜູ່ສະເຫນີ,ນາງຈິ່ງຮຽນສີຊໍອູ້ແລະຫຼິ້ນພິນບູຮານ,ແຕ່ວ່າເພິ່ນຕິດໃຈທີ່ສຸດນຳກະຈັບປີ່ໂດຍຕະຫຼອດ,ຫລັງຈາກໄດ້ເປັນອາຈານສອນໃນມະຫາວິທະຍາໄລດົນຕີຈີນແລ້ວ,ເພິ່ນກໍ່ຮຽນນຳທ່ານວາງຟ້ານ ອາຈານກະຈັບປີ່ແລະໃນທີ່ສຸດກໍໄດ້ສົມປາຖະຫນາທີ່ຕົນໄດ້ໃຝ່ຝັນມາ,ນາງຊົ້ງເຟເວົ້າວ່າ,ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າ,ອາດຈະແມ່ນການດີດກະຈັບປີ່ແລະພິນບູຮານມາສະແດງອອກຢູ່ເທິງເວທີຈິ່ງເຮັດໃຫ້ຄົນທັງຫຼາຍຮູ້ສຶກຈິດອາລົມເຊິ່ງເປັນທາດແທ້ຂອງຂ້າພະເຈົ້າທີ່ມີຕໍ່ດົນຕີ,ຂ້າພະເຈົ້າກໍຫວັງໃຫ້ຜູ່ຊົມມີຄວາມໂຄລົບນັບຖືແລະມີຄວາມເຂົ້າໃຈແນວໃດແນວຫນຶ່ງຕໍ່ດົນຕີຂ້າພະເຈົ້າໃນເວລາເຫັນຫນ້າຂ້າພະເຈົ້າແລະດົນຕີຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.
|
