|
|
 |
| (GMT+08:00)
2005-06-07 15:57:05
|
 |
|
ອາຈານຖູເຕິງດາເຈ ນັກຄົ້ນຫາມະຫາກາບເກີຊາເອີ
cri
Author: mo
|
ທ່ານອາດຈະເຄີຍໄດ້ຍິນມະຫາກາບເກີຊາເອີມາກ່ອນແລ້ວຕິນໍ? ມະຫາກາບ"ເກີຊາເອີ"ແມ່ນມະຫາກາບເກົ່າແກ່ທີ່ມີຮູບການເປັນໆພຽງຊຸດດຽວໃນໂລກປັດຈຸບັນ, ເລົ່າລືສືບທອດກັນມາຢູ່ເຂດເຜົ່າຕິເບດ ເຜົ່າມົງໂກນແລະເຜົ່າຖູຂອງຈີນຢ່າງກວ້າງຂວາງ. ມະຫາກາບແມ່ນວັນນະຄະດີບູຮານຊະນິດໜຶ່ງ, ສຳຄັນສືບທອດກັນມາດ້ວຍອາໃສສິນລະປິນຂັບສູ່ຟັງ. ໃນນັ້ນ, ມີສິນລະປິນປະເພດໜຶ່ງ, ເອີ້ນກັນວ່າ"ນັກຂຸດຄົ້ນສິ່ງຊຸກຊ່ອນ", ວຽກງານຂອງພວກເພີ່ນບໍ່ແມ່ນຂັບມະຫາກາບສູ່ຄົນຟັງ, ແຕ່ຫາກແມ່ນຂຸດຄົ້ນເອົາສິ່ງທີ່ມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງກັບມະຫາກາບ.
ກິ່ງແຂວງໂກໂລເຜົ່າຕິເບດປົກຄອງຕົນເອງທີ່ຕັ້ງຢູ່ຍອດແມ່ນ້ຳເຫຼືອງ ພາກຕາເວັນຕົກຂອງຈີນ, ແມ່ນເຂດທີ່ເຜີຍແຜ່ມະຫາກາບ"ເກີຊາເອີ"ຢ່າງກວ້າງຂວາງ. ຢູ່ແຫ່ງນີ້, ຍິງຊາຍນ້ອຍໃຫຍ່ໃຜໆກໍຮູ້ເລື່ອງອັດສະຈັນຂອງເຈົ້າເກີຊາເອີ ພະເອກໃນມະຫາກາບທີ່ບໍ່ຢ້ານຄວາມໂຫດຮ້າຍປ່າເຖື່ອນ, ປາບພວກຍັກມານດ້ວຍມານະຈິດອັນຄົງທົນໜຽວແໜ້ນແລະກຳລັງແຮງອັນມະຫັດສະຈັນ, ຊ່ອຍເຫຼືອຜູ້ອ່ອນໂຊທຸກຍາກ, ແລະສ້າງຄວາມຜາສຸກໃຫ້ແກ່ປະຊາຊົນ. ປັດຈຸບັນ, ສະພາບັນດິດວິທະຍາສາດສັງຄົມຈີນໄດ້ຕົກລົງສ້າງແຫຼ່ງຄົ້ນຄວ້າມະຫາກາບ"ເກີຊາເອີ"ເຊິ່ງເປັນວັນນະຄະດີເລົ່າຕໍ່ປາກແຫ່ງທຳອິດຢູ່ກິ່ງແຂວງໂກໂລ. ອາຈານຖູເຕິງດາເຈ ອາຍຸ 28 ປີແມ່ນພະເຖລະທີ່ມີຊື່ສຽງໃນທ້ອງຖິ່ນນັ້ນ, ມີການພົວພັນຢ່າງສະໜິດແໜ້ນກັບມະຫາກາບ"ເກີຊາເອີ".
ໃນເວລານັກຂ່າວພວກເຮົາພົບອາຈານຖູເຕິງດາເຈນັ້ນ, ເພີ່ນຊົງເສື້ອຍ່າມຕິເບດສີແດງຊ້ຳ, ໃສ່ແຫວນຕິເບດ, ຄິ້ວດົກ, ອາຈານຍີ້ມຢ່າງເບີກບານທັງອະທິບາຍຄຳວ່າ"ນັກຄົ້ນສິ່ງຊຸກຊ່ອນ" ສູ່ພວກເຮົາຟັງ.
ອັນທີ່ວ່າ"ນັກຄົ້ນສິ່ງຊຸກຊ່ອນ"ໝາຍເຖິງບຸກຄົນພຸດທະສາສະໜາທີ່ຄົ້ນຫາເຄື່ອງຄ້ຳຂອງຄູນທາງພຸດທະສາສະໜາເຊິ່ງລວມທັງເຄື່ອງພິທີກຳ ຮູບປັ້ນ, ແລະຄຳພີເປັນຕົ້ນທີ່ຖືກຄົນລຸ້ນກ່ອນເຊື່ອງຊ່ອນໄວ້ຢູ່ໃຕ້ດິນຫລືໃນພະເຈດີ. ຕາມເລົ່າລືກັນວ່າ, ໃນສະຕະວັດທີ 9 , ພະມະຫາອາຈານລຽນຮວາເຊິ່ງ ຜູ້ລິເລີ່ມສ້າງພຸດທະສາສະໜາຕິເບດ, ໄດ້ເອົາພຸດທະຄຳພີທັງໝົດຝັງໄວ້ຢູ່ບ່ອນໃດບ່ອນໜຶ່ງໃນຕິເບດກ່ອນເພີ່ນປະລິນິພານ, ທັງທຳນາຍວ່າ, ໃນກາລະໂອກາດອັນເໝາະສົມໃນອະນາຄົດ, ຈະມີສິລະປິນຂຸດຄົ້ນຈຳນວນໜຶ່ງໄປຂຸດຄົ້ນເອົາຄຳພີເຫຼົ່ານັ້ນອອກມາ. ອາຈານຖູເຕິງດາເຈກ່າວວ່າ:
ຄຳພີແລະສິ່ງອື່ນໆທີ່ພວກອາຕະມາຂຸດຄົ້ນໄດ້ນັ້ນແມ່ນພະມະຫາອາຈານໃດໜຶ່ງຝັງໄວ້ຢູ່ໃຕ້ດິນເມື່ອຫລາຍໆປີກ່ອນ, ແລະຝາກຝັງໃຫ້ເທວະດາອົງໃດອົງໜຶ່ງຮັກສາ, ເມື່ອຮອດເວລາແລ້ວ, ກໍມາເຂົ້າຄວາມຝັນ, ໃຫ້ຜູ້ນັ້ນຜູ້ນັ້ນໄປຂຸດເອົາມາ, ກ່ອນນີ້, ບໍ່ວ່າຜູ້ໃດຈະໄປຂຸດເອົາກໍບໍ່ຫ່ອນເຫັນ.
ອາຈານຖູເຕິງດາເຈໄດ້ເລີ່ມຄົ້ນຫາເຄື່ອງພຸດທະສາສະໜາມາແຕ່ອາຍຸ 12 ປີ. ໃນສາຍຕາຂອງຜູ້ເຊື່ອຖືພຸດທະສາສະໜາ, ອາຈານຖູເຕິງດາເຈແມ່ນຜູ້ມີລິດເດດທີ່ສາມາດຮຽກລົມຮຽກຝົນໄດ້.
ນັບມາຮອດປັດຈຸບັນ, ອາຈານຖູເຕິງດາເຈຂຸດໄດ້ເຄື່ອງພິທີກຳແລະເຄື່ອງແທ້ຂອງຈິງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບເກີຊາເອີ 30 ກວ່າອັນແລ້ວ, ເຊິ່ງຂຸດເອົາໄດ້ຢູ່ຕາມເຂດກວ້າງໃຫຍ່ໃນຕິເບດ ນິງເຊ້ຍແລະແຂວງເຊສວນຂອງຈີນ. ອາຈານຖູເຕິງດາເຈເຫັນວ່າ, ວັດທະນະທຳເກີຊາເອີແມ່ນວັດທະນະທຳພື້ນເມືອງ, ແມ່ນມິ່ງຂວັນຂອງຊາດ, ອີກດ້ານໜຶ່ງ, ເຈົ້າເກີຊາເອີຖືກຖືເປັນຜູ້ກັບເພດຂອງພະໂພທິສັດ, ສະນັ້ນ, ຈຶ່ງເປັນສັນຍະລັກທີ່ເຜົ່າຊົນເຊື່ອຖືບູຊາ, ໄດ້ຮັບຄວາມຮັກຫວງແຫນຈາກມວນຊົນເຜົ່າຕິເບດ.
ປັດຈຸບັນ, ອາຈານຖູເຕິງດາເຈພວມກຽມສ້າງຫໍພິພິທະພັນ, ເພື່ອເກັບຮັກສາວັດຖຸບູຮານທັງໝົດທີ່ເພີ່ນຂຸດຄົ້ນມາໄດ້. ເພີ່ນເວົ້າວ່າ:
ເຄື່ອງຄຳຂອງຄູນທີ່ຂຸດຄົ້ນມາໄດ້ມາຈາກແຫ່ງຕ່າງໆຂອງເຂດຕິເບດນັ້ນ, ມີຄຸນຄ່າເຫຼືອຄັນນະນາ. ໃນວັດຖຸບູຮານທີ່ອາດຕະມາຊອກມານັ້ນ, ມີສ່ວນໜຶ່ງໄດ້ຕົກເຮ່ຍເສຍຫາຍໄປແລ້ວ, ອາດຕະມາຮູ້ສຶກເສຍດາຍທີ່ສຸດ, ຍ້ອນວ່າ, ວັດຖຸບູຮານເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ແມ່ນຂອງອາດຕະມາເອງ, ຫາກແມ່ນຂອງຊົນຊາດແລະຂອງລັດ. ເພື່ອໃຫ້ວັດຖຸບູຮານເຫຼົ່ານີ້ສືບທອດກັນໄປທຸກເຊັ່ນຄົນ, ແລະເພື່ອເປັນສັກຂີພິຍານໃຫ້ແກ່ປະຫວັດສາດ ເປັນພາຫະນະແຫ່ງວັດທະນະທຳຊົນເຜົ່າ, ສະນັ້ນ, ອາດຕະມາຈຶ່ງຄຶດຢາກສ້າງຫໍພິພິທະພັນແຫ່ງໜຶ່ງ.
ພາລະກິດການຂຸດຄົ້ນຫາເຄື່ອງຊຸກຊ່ອນທາງສາສະໜາຂອງອາຈານຖູເຕິງດາເຈໄດ້ເຮັດໃຫ້ວົງການຄົ້ນຄວ້າມະຫາກາບເກີຊາເອີຂອງຈີນເອົາໃຈໃສ່ນຳ. ໃນນາມເປັນນັກຄົ້ນຫາແລະຜູ້ຄົ້ນຄວ້າມະຫາພາບເກີຊາເອີ ອາຈານຖູເຕິງດາເຈກ່າວວ່າ:
ອາດຕະມາເຫັນວ່າ, ບໍ່ວ່າໃນຖານເປັນໂຄງການແຫ່ງລັດ, ເປັນສິລະປະວັດທະນະທຳແຫ່ງຊາດ, ຫລືເປັນມູນເຊື້ອວັດທະນະທຳຂອງຊົນເຜົ່າໜຶ່ງ, ມະຫາກາບເກີຊາເອີກໍໄດ້ຮັບຄວາມສົນໃຈໂດຍທົ່ວໄປຈາກສັງຄົມ, ລັດຖະບານໄດ້ສະໜັບສະໜູນຢ່າງແຂງແຮງ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນອົງການປົກຄອງທ້ອງຖິ່ນກໍໄດ້ສະໜັບສະໜູນວຽກງານລາຍນີ້ຢ່າງແຂງແຮງ. ສະນັ້ນ, ອາດເວົ້າໄດ້ວ່າ, ປັດຈຸບັນ ແມ່ນສຸວັນນະຍຸກແຫ່ງການຄົ້ນຄວ້າ ຂຸດຄົ້ນແລະປົກປັກຮັກສາມະຫາກາບເກີຊາເອີ.
|
|
|
