|
|
 |
| (GMT+08:00)
2005-06-27 16:44:27
|
 |
|
ການບິນອະວະກາດບັນທຸກຄົນຈະປ້ອງກັນແລະປົວພະຍາດໃຫ້ນັກບິນຢູ່ເທິງອະວະກາດແນວໃດ
cri
ຕາມຂ່າວCRI, ຢູ່ເທິງໜ່ວຍໂລກ, ເພື່ອໃຫ້ສອດຄ່ອງກັບບົດບາດຄວາມໜັກ, ກ້າມເນື້ອແລະກະດູກລ້ວນແຕ່ໄດ້ເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດຄ້ຳຊູຮ່າງກາຍ, ແຕ່ໃຕ້ເງື່ອນໄຂທີ່ບໍ່ມີຄວາມໜັກ, ກ້າມເນື້ອກັບກະດູກກໍບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຄ້ຳຊູຮ່າງກາຍອີກແລ້ວ. ດັ່ງນັ້ນ, ກ້າມເນື້ອກໍຈະຫົດຫູ່, ທາດກະດູກຕົ້ນຕໍແມ່ນທາດການຊ່ຽມກໍຈະເສື່ອມເສຍໄປຢ່າງຫຼີກເວັ້ນບໍ່ໄດ້.
ແຕ່ໃຕ້ເງື່ອນໄຂໄຮ້ນ້ຳໜັກ, ສັບພະຄຸນເລືອດໝູນວຽນຂອງຮ່າງກາຍຄົນກໍຈະຖືກກະທົບກະເທືອນ, ພາໃຫ້ສະໝອງຂອງນັກບິນອະວະກາດມີເລືອດບໍ່ພຽງພໍແລ້ວມັກຮູ້ສຶກວິນຫົວລາຍຕາເລື້ອຍໆ, ກນໄຮ້ນ້ຳໜັກຍັງຈະມີຜົນສະທ້ອນຕໍ່ລະບົບດຸນດ່ຽງຂອງຮ່າງກາຍ.
ປະຈຸບັນ, ນັກວິທະຍາສາດທີ່ຄົ້ນຄວ້າແພດສາດອະວະກາດມີແຕ່ໃຊ້ມາດຕະການໃຫ້ນັກບິນອະວະກາດດຳເນີນການຝຶກແອບຮ່າງກາຍແບບງ່າຍໆແລະກິນຢາປິ່ນປົວທໍ່ນັ້ນ, ນັກບິນອະວະກາດທີ່ດຳລົງຊີວິດຢູ່ສະຖານີອະວະກາດສາກົນ, ມື້ໃດກໍຕ້ອງໃຊ້ເວລາສອງຊົ່ວໂມງມາຝຶກຍ່າງຫຼືແລ່ນ, ເພື່ອຮັກສາກຳລັງຂອງກ້າມເນື້ອ. ນັກວິທະຍາສາດຍັງໄດ້ປະດິດສ້າງເຄື່ອງຝຶກແອບແບບງ່າຍໆຊະນິດໜຶ່ງ, ເອົາຢາງເສັ້ນໃຫຍ່ສອງເສັ້ນມັດໃສ່ຂ້າງໜຶ່ງໃນຫ້ອງເຮືອເຫາະ, ນັກບິນອະວະກາດເອົາອີກສົ້ນໜຶ່ງຂອງເສັ້ນຢາງສຸບໃສ່ບ່າ, ແລ້ວຫັດນັ່ງລົງຢືນຂຶ້ນມາຝຶກແອບກະດູກ.
ນັກວິທະຍາສາດເຫັນວ່າ, ວິທີນີ້ອາດຈະມີປະໂຫຍດຕໍ່ຊີວິດເທິງອະວະກາດໃນໄລຍະສັ້ນ, ແຕ່ຖ້າບິນເປັນເວລາດົນນານກໍຕ້ອງອາໃສສ້າງຄວາມໜັກທຽມ. ເພື່ອອັນນີ້, ບັນດານັກວິທະຍາສາດຍັງໄດ້ອອກແບບເຄື່ອງສ້າງຄວາມໜັກຢ່າງໜຶ່ງທີ່ຄ້າຍຄືກັນລົດຖືບມາສະໜອງຄວາມໜັກໃຫ້ຢ່າງສືບເນື່ອງ.
ການແຜ່ລັງສີແມ່ນບັນຫາສຳຄັນອີກບັນຫາໜື່ງໃນຊີວິດການເປັນຢູ່ເທິງອະວະກາດ. ວິທີແກ້ໄຂບັນຫານີ້ແມ່ນຕ້ອງພະຍາຍາມບໍ່ໃຫ້ນັກບິນອະວະກາດຖືກລັງສີດົນ. ນອກນີ້, ເຮືອເຫາະແລະຊຸດການບິນອະວະກາດຕ້ອງດູດເອົາແລະບັງລັງສີຈັກກະວານໃຫ້ຫຼາຍເທົ່າທີ່ຈະຫຼາຍໄດ້.
ອິດໂດຼແຊນແມ່ນວັດຖຸກັນລັງສີຈັກກະວານທີ່ດີກວ່າໝູ່, ແຕ່ຖ້າຢາກກັນລັງສີຈັກກະວານໄວ້ທັງໝົດ, ຊັ້ນປ້ອງກັນທີ່ເຮັດດ້ວຍອິດໂດຼແຊນຕ້ອງໜາຕັ້ງຫຼາຍແມັດ, ນີ້ແມ່ນເລື່ອງທີ່ບໍ່ອາດເປັນໄປໄດ້ໃນເວລາເຮັດເຮືອເຫາະຈັກກະວານຫຼືຊຸດອະວະກາດ. ປະຈຸບັນ, ແຜນການທີ່ນັກວິທະຍາສາດແລະນັກບິນອະວະກາດລ້ວນແຕ່ຮັບເອົາໄດ້ນັ້ນແມ່ນ, ເຮັດຊັ້ນກຳບັງທີໜາ5ຮອດ7ຊັງຕີແມັດມາບັງລັງສີຈັກກະວານ30%ຮອດ35%, ແຕ່ຍັງມີລັງສີອີກ70%ຍັງຈະສ່ອງຊອດຊັ້ນກຳບັງແລ້ວເປັນໂທດຕໍ່ນັກບິນອະວະກາດ.
ຫວ່າງມໍ່ໆນີ້, ນັກວິທະຍາສາດໄດ້ປະກົດເຫັນວ່າ, ວິຕາມິນອາແລະເຊສາມາດລົດຜ່ອນຜົນຮ້າຍລັງສີຈັກກະວານທີ່ມີຕໍ່ຮ່າງກາຍຂອງຄົນ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ນັກຄົ້ນຄວ້າກໍພວມຄົ້ນຄວ້າວິທີໜຶ່ງມາໝາຍໃສ່ຈຸລັງທີ່ຖືກທຳລາຍ, ໃຫ້ຈຸລັງທີ່ປ່ຽນທາດນັ້ນດັບສູນໄປເອງ.
ຖ້ານັກບິນອະວະກາດເຈັບໄຂ້ໄດ້ພະຍາດແລ້ວຈະເຮັດແນວໃດ? ໃນການບິນອະວະກາດ, ຖ້າໃຫ້ນັກບິນອະວະກາດບິນກັບຄືນມາປົວຢູ່ໜ່ວຍໂລກແມ່ນເປັນໄປບໍ່ໄດ້. ສະນັ້ນ, ການນຳໃຊ້ເຕັກນິກບົ່ງມະຕິພະຍາດທາງໄກສາມາດເຮັດໃຫ້ນາຍໝໍອະວະກາດຕິດຕໍ່ພົວພັນກັບຜູ້ຊ່ຽວຊານແພດເທິງໜ່ວຍໂລກ, ນາຍໝໍອະວະກາດສົ່ງອາການເຈັບ
ຂອງຄົນເຈັບໃຫ້ຜູ້ຊ່ຽວຊານເທິງໜ່ວຍໂລກມາບົ່ງມະຕິພະຍາດ. ແລ້ວສົ່ງຜົນການບົ່ງ
ມະຕິໃຫ້ນາຍໝໍອະວະກາດ, ນາຍໝໍອີງຕາມການບົ່ງມະຕິພະຍາດດັ່ງກ່າວມາປົວພະ
ຍາດໃຫ້ຄົນເຈັບເທົ່າທີ່ຄວນ.ບັນດານັກວິທະຍາສາດຍັງໄດ້ຄິດເຣັດເຄື່ອງຜະລິດຢາ
ຊະນິດໜຶ່ງ, ເມື່ອນັກບິນອະວະກາດຕ້ອງການຢານັ້ນ, ເຄື່ອງຊະນິດນີ້ກໍຜະລິດຢາທີ່ຕ້ອງການໄດ້ໃນທັນທີ.
ໃນຕອນມ້ວນທ້າຍ, ພວກເຮົາຈະແນະນຳການປະດິດສ້າງທາງວິທະຍາສາດລາຍໜຶ່ງ.
ຫວ່າງມໍ່ໆນີ້, ມະຫາວິທະຍາໄລຮຸມໂບນຂອງເຢຍລະມັນໄດ້ຄົ້ນຄວ້າເຮັດລໍ້ສະໝອງກົນຢ່າງໜຶ່ງ, ເຊິ່ງໄດ້ອຳນວຍຄວາມສະດວກຫຼາຍຢ່າງແກ່ຄົນຫູໜວກປາກກືກ, ຄົນຕາບອດແລະຜູ້ທີ່ຖືກຕັດຫຫຼືເບ້ຍລ່ອຍໃນຖານະສູງ.
ລໍ້ສະໝອງກົນອັດຕະໂນມັດຊະນິດນີ້ອາໃສເຄື່ອງສົ່ງສັນຍານຕ່າງໆຊອກທາງເອງ, ບໍ່ຕ້ອງອາໄສຄົນຄວບຄຸມເລີຍ. ເທິງລໍ້ນັ່ງໄດ້ຕິດຕັ້ງເຄື່ອງສົ່ງສັນຍານດ້ວຍຄື້ນເໜືອສຽງລະບົບໜຶ່ງແລະເຄື່ອງສະແກນເນີແລເຊີເຄື່ອງໜຶ່ງ, ໃນເວລາໄປມາທາງ, ມັນຈະສົ່ງຂໍ້ມູນຕາມສິ່ງແວດລ້ອມໃຫ້ສູນຄອມພິວເຕີຢ່າງອັດຕະໂນມັດ, ຄອມພິວເຕີຈະອີງຕາມຂໍ້ມູນເຫຼົ່ານີ້ມາຈຳແນກວ່າ, ສິ່ງໃດແມ່ນສິ່ງກີດຂວາງເຄື່ອນທີ່, ອັນໃດແມ່ນສິ່ງກີດຂວາງຄົງທີ່, ແລະຄິດໄລ່ທາງໃດແມ່ນເສັ້ນທາງປອດໄພກວ່າໝູ່. ໃນເວລາຄິດໄລ່, ກໍລວມທັງການຄາດຄະເນການກະທຳຕໍ່ໄປຂອງຜູ້ສັນຈອນໄປມາ.
ເຖິງວ່າຈະຢູ່ຫ້ອງໃຫຍ່ໃນສະຖານີລົດໄຟຫຼືໃນສູນການຄ້າທີ່ມີຄົນຄັບຄາໜາແໜ້ນ, ລໍ້ນັ່ງຊະນິດນີ້ກໍສາມາດຜີກຄົນສັນຈອນໄປຮອດຈຸດໝາຍຂອງຕົນ, ບໍ່ພຽງແຕ່ທໍ່ນີ້, ມັນຍັງສາມາດຈຳແນກວ່າຜູ້ຍ່າງມານັ້ນແມ່ນຂວາງທາງຢ່າງບັງເອີນຫຼືວ່າຕັ້ງແກ້ງຕັນທາງບໍ່ໃຫ້ໄປ. ຖ້າຈຳເປັນ, ລໍ້ນີ້ຍັງປາກໄດ້, ແລະຂໍໃຫ້ຫຼີກທາງ.
|
|
|
