|
ສະບາຍດີທ່ານຜູ່ຟັງທີ່ໂຄລົບ, ຍິນດີຕ້ອນຮັບທ່ານເຂົ້າສູ່ລາຍການຊາວໜຸ່ມຈີນ. ວັນທີ 1 ພຶດສະພາແມ່ນວັນກຳມະກອນສາກົນ. ໃນລາຍການພາກນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍແນະນຳນາງສິລານຊຽງ ແບບຢ່າງຜູ່ອອກແຮງງານລະດັບຊາດຂອງຈີນສູ່ທ່ານຟັງ.
ໃນໂທລະສັບ, ສຽງຂອງນາງສິລານຊຽງຄືວ່າຢາກກະດາກອາຍແດ່. ແຕ່ເມື່ອລົມເຖິງຢາງພາລາແລະການຮຽນຂອງຕົນແລ້ວ, ນາງສິລານຊຽງທີ່ພວມຮຽນວິຊາວຽກງານສັງຄົມຢູ່ວິທະຍາຄານການພົວພັນອອກແຮງງານຈີນ ຈຶ່ງເລີ່ມເອີ່ຍປາກເວົ້າ. ນາງເວົ້າວ່າ, ຄວາມໄຝ່ຝັນຢາກເຂົ້າຮຽນຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລທີ່ບໍ່ໄດ້ປະກົດຜົນເປັນຈິງຍ້ອນຄອບຄົວທຸກຍາກໃນຍາມຍັງນ້ອຍນັ້ນ ໄດ້ປະກົດຜົນເປັນຈິງໃນທີ່ສຸດໃນເວລາຂ້າພະເຈົ້າອາຍຸ 38 ປີ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກຕື້ນຕັນໃຈທີ່ສຸດທີ່ໄດ້ເຂົ້າຮຽນໃນມະຫາວິທະຍາໄລ. ມີແຕ່ຮ່ຳຮຽນຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງທໍ່ນັ້ນ ຈຶ່ງຈະສາມາດສຳເລັດວຽກງານໃຫ້ດີກວ່າເກົ່າ, ແລະຮັບໄຊ້ສັງຄົມໃຫ້ດີກວ່າເກົ່າ.
ເມື່ອປີ 1991, ນາງສິລານຊຽງໄດ້ຈາກບ້ານເກີດທີ່ຢູ່ແຂວງຫູເປີຍໄປເປັນກຳມະກອນປາດຕົ້ນຢາງພາລາຢູ່ຟາມຊິ່ນຈົ່ງແຂວງໄຫຫຼຳ. ຊີວິດປາດຢາງພາລາແມ່ນລຳບາກຫຼາຍ. ແຕ່ລະມື້ ນາງຕ້ອງລຸກຂຶ້ນໃນເວລາ 1 ໂມງເຊົ້າເພື່ອໄປປາດເອົານ້ຳຢາງພາລາ, ຕົວທາກມັກເຂົ້າໃນເກີບກັນຝົນແລະຜົມຂອງນາງໄປເລື້ອຍໆ, ເມື່ອກັບຄືນຮອດທີ່ພັກກໍມັກເຫັນມີເລືອດອອກທົ່ວຮ່າງກາຍ, ຕົວທາກກິນອີ່ມແລະໜີໄປແລ້ວ, ເຫຼືອແຕ່ບາດແຜທີ່ເລືອດຍັງໄຫຼຢູ່ເທົ່ານັ້ນ. ບາດແຜບົນສອງຕີນຂອງນາງສິລານຊຽງເຄີຍເນົ່າຫຼາຍເທື່ອຍ້ອນຖືກທາກຂົບ, ແຕ່ນາງບໍ່ຈົ່ມວ່າຈັກເທື່ອ, ກໍ່ບໍ່ຫຼົບຫຼີກ, ຍັງຄົງເປັນກຳມະກອນປາດຢາງພາລາຜູ່ທຳມະດາສາມັນຢູ່ຄືເກົ່າ.
ເພື່ອກຳເຕັກນິກປາດຢາງພາລາໂດຍໄວ, ນາງສິລານຊຽງບໍ່ພຽງແຕ່ໄປກ່ອນເຊົ້າກວ່າໝູ່ ແລະເມືອຫຼ້າກວ່າໝູ່ໃນເວລາໂຮມສູນຝຶກຫັດທໍ່ນັ້ນ, ແຕ່ລະມື້ຍັງຝຶກຫັດຫຼາຍຊົ່ວໂມງໃນເວລານອກໂມງການອີກດ້ວຍ. ເມື່ອໄດ້ພະຍາຍາມຢ່າງບໍ່ລົດລະ, ໃນເດືອນທຳອິດທີ່ເປັນກຳມະກອນປາດຢາງພາລາ, ຝີມືປາດຢາງພາລາຂອງນາງສິລານຊຽງໄດ້ເຖິງລະດັບຊັ້ນໜຶ່ງ, ແຕ່ກຳມະກອນໃໝ່ຜູ່ອື່ນຝືມີໄດ້ແຕ່ຊັ້ນສອງຫຼືຊັ້ນສາມເທົ່ານັ້ນ. ໃນ 10 ກວ່າປີມານີ້, ນາງສິລານຊຽງບໍ່ໄດ້ປະລະການຄົ້ນຄວ້າເຕັກນິກປາດຢາງພາລາຈັກເທື່ອ, ແຕ່ລະປີ ນາງກໍ່ຮັກສາຝືມີປາດຕົ້ນຢາງໃຫ້ຢູ່ໃນລະດັບຊັ້ນໜຶ່ງ.
ປີ 1994, ຟາມຊິ່ນຈົ່ງໄດ້ດຳເນີນການທົດລອງປະຕິຮູບລະບອບປາດຢາງພາລາ 5 ມື້ປາດເທື່ອດຽວ, ແລະຕົກລົງໃຫ້ນາງສິລານຊຽງແລະກຳມະກອນຜູ່ອື່ນອີກບໍ່ເທົ່າໃດຄົນຮັບໜ້າທີ່ດັ່ງກ່າວ. ໃນຄາວນັ້ນ ຄົນທັງຫຼາຍລ້ວນແຕ່ເຫັນວ່າ: ການທົດລອງ 5 ມື້ປາດເທື່ອດຽວຍາກຫຼາຍແລະມີຄວາມສ່ຽງ, ຖ້າບໍ່ລະມັດລະວັງແລ້ວ ບາງທີຍັງອາດຈະຖືກຫັກລາຍໄດ້ໝົດປີອີກ. ແຕ່ນາງສິລານຊຽງພັດກ່າວວ່າ, ທາງຟາມມອບໜ້າທີ່ການທົດລອງທີ່ສຳຄັນຄືແນວນີ້ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ, ແມ່ນຍ້ອນໄວ້ວາງໃຈນຳຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະການປະຕິຮູບລະບອບປາດຢາງພາລາຍັງແມ່ນເລື່ອງສຳຄັນທີ່ກ່ຽວພັນເຖິງການພັດທະນາຂອງພາລະກິດຢາງພາລາອີກດ້ວຍ, ຖ້າສຳເລັດຜົນ, ຈະມີຜົນດີຕໍ່ຊາດແລະປະຊາຊົນ; ຖ້າບໍ່ສຳເລັດຜົນ, ກໍ່ພຽງແຕ່ຕົນເອງໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍທໍ່ນັ້ນ, ບໍ່ເປັນຫຍັງ! ນາງເລີຍຮັບເອົາໜ້າທີ່ນີ້ຢ່າງກ້າຫານ.
ເພື່ອເຮັດໃຫ້ການທົດລອງໄດ້ດຳເນີນໄປຢ່າງມີວິທະຍາສາດກວ່າເກົ່າ, ນາງສິລານຊຽງສຸມກຳລັງສຸດຂີດ, ຜູ່ອື່ນເຮັດວຽກ 8 ຊົ່ວໂມງ, ນາງເຮັດ 10 ກວ່າຊົ່ວໂມງ, ຍັງຍຶດໝັ້ນເຮັດວຽກໃນເວລາເຈັບປ່ວຍ, ໃນມື້ບຸນຫຼືມື້ພັກ ສ່ວນຫຼາຍນາງກໍ່ເຮັດວຽກໃນສວນຕົ້ນຢາງ. ກໍ່ຍ້ອນນາງສິລານຊຽງໃຊ້ທ່າທີອັນເຄັ່ງຄັດແລະມີນ້ຳໃຈເຮັດແທ້ທຳຈິງ, ໄດ້ທຳຄວາມພະຍາຍາມຫຼາຍກວ່າຜູ່ອື່ນຫຼາຍໆເທົ່າ, ເຮັດໃຫ້ການທົດລອງການປະຕິຮູບລະບອບ 5 ມື້ປາດເທື່ອດຽວໄດ້ຮັບຜົນຕາມຄາດໝາຍ. ສວນຕົ້ນຢາງທີ່ນາງຄຸ້ມຄອງນັ້ນ, ປະລິມານການຜະລິດຢາງພາລາແຫ້ງສະເລ່ຍຕໍ່ປີໃນແຕ່ລະຫົວໜ່ວຍ ຄື ປະມານ 400 ຕົ້ນໄດ້ຫຼາຍກວ່າຜູ່ອື່ນປະມານ 1 ໂຕນ, ກາຍເປັນສວນຢາງພາລາທີ່ມີປະvສິດທິຜົນສູງ.
ປີ 2004, ນາງສິລານຊຽງໄດ້ຮັບໜ້າທີ່ປາດຢາງພາລາ 1887 ຕົ້ນ 107 ຊະນິດທີ່ປູກໃນທົດສະວັດທີ 60 ສະຕະວັດທີ່ແລ້ວ, ປະລິມານການຜະລິດຢາງພາລາແຫ້ງຕໍ່ຕົ້ນໃນສອງຫົວໜ່ວຍຕ່າງມີພຽງແຕ່ 1,85 ກິໂລແລະ 2,7 ກິໂລເທົ່ານັ້ນ, ຜູ່ອື່ນໃຜກໍ່ບໍ່ຢາກປາດ ພາຍຫຼັງນາງສິລານຊຽງຮັບເອົາໜ້າທີ່ດັ່ງກ່າວແລ້ວ, ເມື່ອນາງໄດ້ຄຸ້ມຄອງດູແລຢ່າງພຽນໃຈ, ໄດ້ຍົກປະລິມານການຜະລິດຢາງພາລາແຫ້ງຕໍ່ຕົ້ນຂອງສອງຫົວໜ່ວຍດັ່ງກ່າວສູງຂຶ້ນຮອດ 5,3 ກິໂລ. ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຕົ້ນຢາງທີ່ຕົນເອງຮັບປາດນັ້ນມີປະລິມານການຜະລິດສູງແລະໝັ້ນທ່ຽງ, ນາງໄດ້ໃຊ້ເງິນຕົນເອງໄປຊື້ຝຸ່ນເຄມີແລະຝຸ່ນຄອກໃສ່ສວນຕົ້ນຢາງຫຼາຍເທື່ອ. ຮອດທ້າຍປີນັ້ນ, ຫົວໜ່ວຍຕົ້ນຢາງທີ່ແຕ່ເດີມຈະສຳເລັດການຜະລິດໄດ້ພຽງແຕ່ 6000 ກິໂລເທົ່ານັ້ນ ໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນຮອດ 1 ໝື່ນ 700 ກິໂລ. ແຕ່ປີ 1995 ຈົນຮອດປັດຈຸບັນ, ນັບລວມແລ້ວ ນາງສິລານຊຽງໄດ້ສຳເລັດການຜະລິດຢາງພາລາແຫ້ງ 6 ໝື່ນ 6400 ກິໂລ.
ນາງສິລານຊຽງເຮັດວຽກປາດຢາງພາລາ 14 ປີມານີ້, ໄດ້ຮັບການປະກວດເປັນ "ຜູ່ເກັ່ງການຜະລິດຢາງພາລາ" "ກຳມະກອນປາດຢາງພາລາຜູ່ດີເດັ່ນ" ແລະ "ຄັນທຸງ 8 ມີນາ ຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ, ປີ 2003, ນາງໄດ້ຮັບການເລືອກຕັ້ງເປັນຜູ່ແທນກອງປະຊຸມຄັ້ງທີ 16 ຂອງພັກກອມມູນິດຈີນ, ປີ 2005, ໄດ້ຮັບເລືອກຕັ້ງເປັນແບບຢ່າງຜູ່ອອກແຮງງານລະດັບຊາດ.
ທ່ານຫວາງເຕີອານ ຮອງປະທານກຳມະບານຟາມຊິ່ນຈົ່ງກ່າວວ່າ, ນາງສິລານຊຽງຈາກກຳມະກອນຜູ່ທຳມະດາຮອດຜູ່ແທນກອງປະຊຸມຄັ້ງທີ 16 ຂອງພັກກອມມູນິດຈີນແລະແບບຢ່າງຜູ່ອອກແຮງງານລະດັບຊາດ, ນາງໄດ້ຮັບຜົນງານດີເດັ່ນຄືຊູ່ມື້ນີ້, ຕົ້ນຕໍແມ່ນຍ້ອນນາງມີນ້ຳໃຈຂະຫຍັນໝັ່ນພຽນແລະທົນທານທີ່ບໍ່ຍອມເສຍແລະມັກຮ່ຳຮຽນ.
ນາງສິລານຊຽງໄດ້ຮັບໃບຢັ້ງຢືນກຽດຕິຍົດຫຼາຍເທື່ອ. ແຕ່ນາງຖືວ່ານີ້ແມ່ນຄຸນງາມຄວາມດີຂອງຜູ່ນຳແລະແບບຢ່າງຜູ່ອອກແຮງງານອ້ອມຂ້າງທັງຫຼາຍທີ່ໄດ້ອົບຮົມແລະຊ່ອຍເຫຼືອນາງ. ນາງສິລານຊຽງຫວນຄືນວ່າ, ເມື່ອນາງຫາກໍ່ໄປເຮັດວຽກໃນຟາມຊິ່ນຈົ່ງໃນປີ 1991, ນາງຖືກຈັດຢູ່ໃນກອງ "ຈິ່ນໂກ" ໜ່ວຍທີ 23, ໃນກອງ "ຈິ່ນໂກ" ມີແບບຢ່າງຜູ່ອອກແຮງງານລະດັບແຂວງສອງຄົນ ຄື ເອື້ອຍໂລສິນຮວາແລະເອື້ອຍລີກຸ້ຍຊຽງ. ນາງສິລານຊຽງທີ່ຫາກໍ່ມາເຖິງນັ້ນ ໄດ້ຮັບຄວາມເອົາໃຈໃສ່ ຄວາມຮັກແພງແລະການຊ່ອຍເຫຼືອຈາກເອື້ອຍສອງຄົນດັ່ງກ່າວ. ກໍ່ແມ່ນຍ້ອນເອື້ອຍສອງຄົນທີ່ເປັນແບບຢ່າງຜູ່ອອກແຮງງານນີ້ໄດ້ສິດສອນນາງດ້ວຍປະສົບການໃນການເຕີບໂຕຂອງພວກເຂົາເຈົ້າເອງ, ໄດ້ກະຕຸກຄວາມປາຖະvໜາອັນແຮງກ້າແລະຄວາມຫ້າວຫັນຂອງນາງທີ່ພະຍາຍາມເຮັດວຽກ ຍາດແຍ່ງເປັນແບບຢ່າງຜູ່ອອກແຮງງານ, ແລະກໍ່ເຮັດໃຫ້ນາງຮູ້ວ່າຕ້ອງເປັນຄົນທີ່ມີຄວາມດູດດື່ມ. ສະນັ້ນ ຕໍ່ກຳມະກອນປາດຢາງພາລາທີ່ຝີມືດ້ອຍກວ່ານັ້ນ, ນາງມັກຊ່ອຍແລະຊີ້ນຳໂດຍບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ. ໃນຫຼາຍປີມານີ້, ກຳມະກອນປາດຢາງພາລາ 6 ຄົນທີ່ນາງເປັນເຈົ້າການຊ່ອຍຊີ້ນ້ຳຊ່ອຍເຫຼືອນັ້ນ ໄດ້ກາຍເປັນກຳມະກອນຊັ້ນໜຶ່ງໝົດທຸກຄົນ.
ທ່ານອູສົງຟູ້ ປະທານກຳມະບານຟາມຊິ່ນຈົ່ງກ່າວວ່າ, ນາງສິລານຊຽງມັກຮຽນແລະຊ່າງຮຽນແທ້ໆ, ນາງມີປະຫວັດການສຶກສາຕ່ຳ, ມັດທະຍົມປາຍກໍ່ບໍ່ໄດ້ຮຽນຈົບ. ພາຍຫຼັງດຳvລົງຕຳແໜ່ງຮອງຫົວໜ້າກຳມະກອນຜູ່ຍິງແລ້ວ, ວຽກງານແມ່ນຕ່າງກັບແຕ່ກ່ອນໝົດ, ແຕ່ນາງໄດ້ລື້ງກັບຕຳແໜ່ງວຽກງານຢ່າງວ່ອງໄວ, ນາງໄດ້ຮຽນພິມດີດແລະພິມເອກະສານ, ນາງວາງຄາດໝາຍຕໍ່ຕົນເອງສູງທີ່ສຸດ.ປີກາຍນີ້, ພາຍຫຼັງນາງສິລານຊຽງໄດ້ຮັບໃບແຈ້ງເຂົ້າຮຽນຈາກວິທະຍາຄານການພົວພັນແຮງງານຈີນແລ້ວ, ສາມີຂອງນາງບໍ່ພໍໃຈປານໃດ, ເວົ້າຕໍ່ນາງວ່າ: ອາຍຸແກ່ປານນີ້ແລ້ວ, ຍັງເຂົ້າຮຽນໃນມະຫາວິທະຍາໄລເຮັດຫຍັງ? ລູກສາວອາຍຸ 12 ປີຈະໃຫ້ໃຜມາດູແລ? ຕໍ່ເລື່ອງນີ້, ນາງສິລານຊຽງກໍ່ມີຄວາມຄິດຂອງຕົນ, ນັ້ນກໍ່ຄື: ຂ້ອຍບໍ່ຢາກໃຫ້ຊີວິດຂອງຕົນຜ່ານໄປແບບທຳມະດາປານນີ້. ຂ້ອຍມີແຕ່ຮ່ຳຮຽນຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ, ເມື່ອຈົບຮຽນແລ້ວ, ຈະເຮັດວຽກໃຫ້ດີກວ່າເກົ່າແລະຮັບໃຊ້ຟາມໃຫ້ດີກວ່າເກົ່າທໍ່ນັ້ນ, ຈຶ່ງສາມາດຕອບແທນປະຊາຊົນທີ່ຄາດຫວັງນຳຂ້ອຍ.
|
