|
ສະບາຍດີ, ທ່ານຜູ້ຟັງທີ່ເຄົາລົບ, ຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນອຸດົມ, ດີໃຈຫຼາຍທີ່ໄດ້ພົບກັບທ່ານໃນລາຍການຄາລົມຄົມຄາຍອີກຕາມເຄີຍ. ໃນລາຍການພາກນີ້, ກ່ອນອື່ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຈະເລົ່ານິທານເລື່ອງໜຶ່ງສູ່ຟັງ:
ມີມື້ໜຶ່ງ, ມີສາສະດາຈານຜູ້ມີຄວາມຮູ້ຫຼາຍຜູ້ໜຶ່ງທີ່ສອນຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລໄປຂໍຮຽນຫຼັກທຳຄຳສອນນຳພະສົງຕົນໜຶ່ງທີ່ມີຊື່ສຽງ, ພະສົງຕົນນີ້ໄດ້ຕ້ອນຮັບເພິ່ນດ້ວຍນ້ຳຊາ. ເວລາລົມກັນ, ສາສະດາຈານຜູ້ນີ້ໄດ້ເວົ້າດອດພະສົງຫຼາຍເທື່ອວ່າ: ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ແລ້ວ……
ຕໍ່ມາ, ພະສົງຕົນນີ້ໄດ້ຖອກນ້ຳຊາໃສ່ຈອກຂອງແຂກຜູ້ນີ້, ຈົນເຕັມຈອກແລ້ວກໍຍັງຖອກໃສ່ຢູ່ບໍ່ເຊົາ.
ສາສະດາຈານຜູ້ນີ້ຈ້ອງເບິ່ງນ້ຳຊາໄຫຼເຟືອດອອກຢູ່ບໍ່ເຊົາ, ຈົນອົດບໍ່ໄດ້, ແລະເວົ້າວ່າ: "ນ້ຳຊາເຟືອດອອກແລ້ວ!"
ພະສົງຕອບວ່າ: "ພໍ່ອອກບໍ່ຖອກນ້ຳໃນຈອກອອກກ່ອນ, ຈອກຂອງໂຍມມັນເຕັມຢູ່ແລ້ວ, ຈະໂຕ່ງເອົານ້ຳຊາໃໝ່ໄດ້ຈັ່ງໃດ? ໂຍມກໍເໝືອນດັ່ງຈອກໜ່ວຍນີ້ແຫຼະ, ໃນສະໝອງຂອງໂຍມມີຄວາມຄຶດຄວາມເຫັນຂອງຕົນເຕັມຢູ່, ໂຍມບໍ່ປະຄວາມເຫັນຂອງຕົນໄວ້ກ່ອນ, ອາດຕະມາຈະສອນຫຼັກທຳໃຫ້ໂຍມໄດ້ແນວໃດ?"
ເຫດຜົນໃນນິທານເລື່ອງນີ້ເຂົ້າໃຈງ່າຍໆ, ຄືໄດ້ເຕືອນໃຫ້ຄົນຮູ້ວ່າ, ຢ່າອີ່ມອົກອີ່ມໃຈຕໍ່ຕົນເອງ, ຕ້ອງຮູ້ຖ່ອມຕົວ, ມີແຕ່ຖືທ່າທີຖະໜອມຖ່ອມຕົວທໍ່ນັ້ນຈຶ່ງສາມາດຮຽນໄດ້ສິ່ງໃໝ່, ຖ້າຫາກຄຶດວ່າ, ຕົນເອງອັນໃດກໍຮູ້ໝົດແລ້ວ, ມັນກໍ່ຈະເໝືອນດັ່ງຈອກນ້ຳຊາທີ່ໃສ່ເຕັມແລ້ວ, ຈະບັນຈຸສິ່ງອື່ນໆບໍ່ໄດ້ອີກ, ທຳມະດາກໍ່ບໍ່ອາດຈະມີຄວາມກ້າວໜ້າໄດ້ອີກ.
ສັງຄົມປະຈຸບັນແມ່ນສັງຄົມທີ່ພັດທະນາຢ່າງວ່ອງໄວ, ຂໍ້ມູນຂ່າວສານກໍປ່ຽນແປງໄວຫຼາຍ, ຖ້າຫາກຖືທ່າທີທີ່ພໍໃຈຕໍ່ຕົນເອງ, ເຮັດຫຍັງເອົາແຕ່ຮູໂຕ, ຄຶດວ່າໂຕເອງຄັກຫຼາຍ, ຈຶ່ງບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ນຳການປ່ຽນຖ່າຍຮັບກໍເອົາຄວາມຮູ້ໃໝ່ແລ້ວ, ກໍ່ຈະໄປບໍ່ທັນບາດກ້າວແຫ່ງການພັດທະນາຂອງຍຸກສະໄໝ, ແລະຖືກຍຸກສະໄໝຄັດຖິ້ມ. ທີ່ຈິງແລ້ວ, ບໍ່ວ່າໃນຍຸກໃດສະໄໝໃດ, ກໍບໍ່ມີໃຜສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ, ສິ່ງທີ່ຕົນຮູ້ນັ້ນຫຼາຍແລ້ວພໍແລ້ວ, ດັ່ງນັ້ນ, ຄົນທັງຫຼາຍຈຶ່ງມັກເວົ້າວ່າ, ຢູ່ຮອດເຖົ້າຮຽນຮອດເຖົ້າ, ຮຽນໄປເລື້ອຍໆ.
ໃນການໄປມາຫາສູ່ກັນກັບຜູ້ອື່ນ, ກໍ່ຕ້ອງຖືທ່າທີຖ່ອມຕົວ. ຂົງຈື້ເວົ້າວ່າ: ໝູ່ໄປນຳກັນ 3 ຄົນ, ຕ້ອງມີຜູ້ເປັນຄູຂ້ອຍ. ທຸກຄົນຕ້ອງມີຈຸດດີຈຸດເດັ່ນທີ່ສົມໃຫ້ຜູ້ອື່ນຮຽນເອົາ, ທຸກຄົນຕ້ອງມີໂລກພິເສດຂອງຕົນເອງ, ຖ້າບໍ່ມີໃຈໂອບອ້ອມ, ກໍ່ບໍ່ຫ່ອນຈະເຫັນຈຸດດີຈຸດເດັ່ນຂອງຜູ້ອື່ນ, ແລະບໍ່ຫ່ອນເຫັນຄວາມດີຄວາມງາມຂອງຜູ້ອື່ນ. ມີຄົນເວົ້າວ່າ: ຖ້າຢາກມີໝູ່ຫຼາຍໆ, ກໍ່ຕ້ອງຮຽນເປັນຜູ້ພຽນໃຈຟັງສຽງຜູ້ອື່ນ. ເພາະວ່າ, ທຸກຄົນຕ້ອງການໃຫ້ຜູ້ອື່ນຟັງສຽງຂອງຕົນ, ແລະຢາກໃຫ້ຜູ້ອື່ນເຂົ້າໃຈໂຕ, ແຕ່ຖ້າຕົນຢາກເຂົ້າໃຈຜູ້ອື່ນ, ກໍຕ້ອງປະຄວາມເຫັນລຳອຽງຂອງຕົນກ່ອນ, ປະຊ່ອງຫວ່າງຢູ່ໃຈຂອງຕົນໄວ້ຊ່ອງໜຶ່ງ, ເອົາໃຈໃສ່ຟັງສຽງຜູ້ອື່ນ, ລອງໄປສັງເກດເລື່ອງລາວໃນມຸມຂອງຝ່າຍກົງກັນຂ້າມ, ຈຶ່ງຈະເຂົ້າໃຈຄວາມຄຶດແລະຖານະຂອງຜູ້ກ່ຽວ. ຖ້າບໍ່ປະທັດສະນະຂອງຕົນ, ໃຊ້ທັດສະນະຂອງຕົນໄປວິຈານຜູ້ອື່ນຢູ່ຕະຫຼອດແລ້ວ, ກໍມີແຕ່ຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາເອງກາຍເປັນຄົນທີ່ມີໃຈຄັບແຄບ.
ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ, ຜົນສຳເລັດທີ່ພວກເຮົາໄດ້ຮັບນັ້ນບາງທີອາດຈະກາຍເປັນສິ່ງທີ່ກີດຂວາງພວກເຮົາກ້າວໄປໜ້າ, ຖ້າພວກເຮົາຮູ້ສຶກພໍໃຈນຳແຕ່ຜົນສຳເລັດທີ່ຕົນໄດ້ຮັບ, ຄຶດວ່າຕົນເອງເຮັດໃດ້ສ່ຳນີ້ກໍນັບວ່າເກັ່ງຫຼາຍແລ້ວ, ຄວາມຄຶດແນວນີ້ຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາຢຸດຈຶ້ງຢູ່ບ່ອນເກົ່າ, ແລ້ວເຊົາທຳຄວາມພະຍາຍາມເພື່ອແນໃສ່ຈຸດໝາຍທີ່ສູງກວ່າເກົ່າ, ເໝືອນດັ່ງຈອກທີ່ຖອກນ້ຳຊາໃສ່ເຕັມແລ້ວ, ບໍ່ຫ່ອນຕື່ມນ້ຳຊາໃໝ່ໃສ່ໄດ້ອີກ. ແຕ່ວ່າ, ຖ້າພວກເຮົາຫາກປ່ຽນທັດສະນະໃໝ່, ຖືສິ່ງທີ່ໄດ້ຮັບນັ້ນເປັນຄວາມຮຸ່ງເຮືອງໃນອະດີດ, ເອົາຜົນສຳເລັດເຫຼົ່ານີ້ປະໄວ້ຢູ່ໃນອະດີດຕະການ, ຖືຈຸດສູງທີ່ຕົນຢູ່ດຽວນີ້ເປັນຈຸດເລີ່ມຕົ້ນໃໝ່, ຫາກບໍ່ແມ່ນຈຸດຈົບ, ຖ້າເປັນດັ່ງນີ້, ພວກເຮົາກໍຈະກ້າວໜ້າເລື້ອຍໄປ, ກໍຄືກັບຈອກນ້ຳຊາຂອງເຮົາມີແຕ່ຖອກໃຫ້ເປົ່າຫວ່າງແລ້ວ, ມັນຈຶ່ງບັນຈຸນ້ຳຊາໃໝ່ໄດ້ຫຼາຍກວ່າເກົ່າ.
ຫົວສະໝອງຂອງຄົນເຮົາມີຄວາມສາມາດຮັບເອົາສິ່ງໃໝ່ໄດ້ຫຼາຍທີ່ສຸດ, ຄວາມສາມາດຂັບຖ່າຍອັນເກົ່າເພີ່ມຕື່ມອັນໃໝ່ກໍແຂງແຮງທີ່ສຸດ, ພວກເຮົາຄວນປ່ຽນໃໝ່ເລື້ອຍໆ, ຈັ່ງໃດກໍຢ່າເຮັດຄືສາສະດາຈານໃນເລື່ອງນີ້, ໃນສະໝອງຂອງເຂົາເຕັມໄປແຕ່ຄວາມພໍໃຈຕໍ່ຕົນເອງ, ຖ້າເປັນດັ່ງນັ້ນ, ນ້ຳຊາແນວໃດກໍຖອກໃສ່ບໍ່ໄດ້ອີກແລ້ວ, ຜົນສຸດທ້າຍກໍຈະມີແຕ່ເຮັດໃຫ້ຕົນເອງຢຸດສະງັກ, ບໍ່ກ້າວໜ້າອີກ. ຈີນມີຄວາມບູຮານຄວາມໜຶ່ງວ່າ: "ຄວາມອວດເກັ່ງຈອງຫອງນຳເອົາຄວາມເສຍຫາຍມາໃຫ້, ຄວາມຖ່ອມຕົວນຳເອົາຜົນປະໂຫຍດມາໃຫ້". ລອງດຳລົງຊີວິດດ້ວຍທ່າທີຖ່ອມຕົວ, ເຊື່ອວ່າທ່ານຈະໄດ້ຮັບສິ່ງທີ່ມີປະໂຫຍດຫຼາຍກວ່າເກົ່າ.
ທ່ານຜູ້ຟັງທີ່ຮັກແພງ, ລາຍການຄາລົມຄົມຄາຍພາກນີ້ຂໍສ້ຽງສຸດລົງພຽງທໍ່ນີ້, ອຸດົມແລະວິໄລວັນຜູ້ຮຽບຮຽງຂອບໃຈທ່ານທີ່ຮັບຟັງ, ພົບກັນໃໝ່ໃນອາທິດໜ້າ, ສະບາຍດີ!
|
