|
|
 |
| (GMT+08:00)
2006-09-06 11:01:38
|
 |
|
ບ້ານເຜົ່າຕູລົງເທິງຈອມພູສູງ
cri
|
ຢູ່ລ້ອງແມ່ນ້ຳຕູລົງ ແຂວງຢຸນນານ ພາກຕາເວັນຕົກສຽງໃຕ້ຂອງຈີນ,ມີເຜົ່າຕູລົງທີ່ມີປະຊາກອນພຽງ5800ກວ່າຄົນດຳລົງຊີວິດຢູ່ຫັ້ນ.ພວກເຂົາເຈົ້າແມ່ນເຈົ້າຂອງແມ່ນ້ຳຕູລົງມາແຕ່ບູຮານນະການ,ແມ່ນຊົນເຜົ່າໜຶ່ງທີ່ມີປະຊາກອນໜ້ອຍທີ່ສຸດຂອງຈີນ.ເຜົ່າຕູລົງບໍ່ມີຕົວໜັງສືຂອງຕົນ,ຕຳລາປະຫວັດ ສາດກ່ຽວກັບຊົນເຜົ່ານີ້ກໍໜ້ອຍທີ່ສຸດ.ກ່ອນປະເທດຈີນໃໝ່ສະຖາປະນາຂຶ້ນເມື່ອປີ1949,ເຜົ່າຕູລົງຍັງຢູ່ໃນທ້າຍຍຸກສະຫະຊີບປະຖົມບູຮານ,ເຂົາເຈົ້າທຳການຜະລິດແບບປະຖົມປະຖານແລະລ່າເນື້ອເພື່ອລ້ຽງກຸ້ມຕົນເອງ.50ກວ່າປີຜ່ານໄປແລ້ວ,ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງເຜົ່າຕູລົງໃນຊູ່ມື້ນີ້ເປັນແນວໃດແດ່? ພວກເຮົາຂໍເຊີນຊວນທ່ານໄປພ້ອມກັບນັກຂ່າວພວກເຮົາໄປເບິ່ງບ້ານເຜົ່າຕູລົງແຫ່ງໜຶ່ງ.
ຕອນເຊົ້າມື້ໜຶ່ງທີ່ຝົນຕົກ,ຢູ່ເມືອງປົກຄອງຕົນເອງເຜົ່າຕູລົງເຜົ່ານູ້ກົ້ງຊ່ານກິ່ງແຂວງນູ້ຈ່ຽງແຂວງຢຸນນານ,ນັກຂ່າວພວກເຮົາໄດ້ໄປຮອດຕີນພູສູງທີ່ບໍ່ຮູ້ຊື່ແຫ່ງໜຶ່ງ,ເລີ່ມຕົ້ນການເດີນທາງທີ່ລຳບາກ.ຈຸດໝາຍປາຍທາງຂອງພວກເຮົາແມ່ນຈອມພູທີ່ສູງກວ່າລະດັບໜ້ານ້ຳທະເລ1800ກວ່າແມັດ.ຢູ່ຈອມພູມີບ້ານເຜົ່າຕູລົງບ້ານໜຶ່ງຊື່ວ່າບ້ານສ້ຽວສາລ້າ.ເມື່ອໄດ້ປີນພູ2ຊົ່ວໂມງປາຍແລ້ວ,ໃນທີ່ສຸດ,ພວກເຮົາໄດ້ໄປຮອດບ້ານດັ່ງກ່າວ.
ໝາຂອງເຮືອນທ່ານມູ້ກວ່າງມິງທີ່ຢູ່ຫົວບ້ານມີສະຕິລະວັງຕົວທີ່ສຸດ,ໄດ້ເຫັນພວກເຮົາແລ້ວກໍເຫົ່າຂຶ້ນໂລດ.
ເມື່ອໄດ້ຍິນໝາເຫົ່າ,ໝົດຄອບຄົວທ່ານມູ້ກວ່າງມິງໄດ້ອອກມາຕ້ອນຮັບພວກເຮົາເຂົ້າເຮືອນໂດຍໄວແລະດ້ວຍຄວາມອົບອຸ່ນ.ຄອບຄົວມູ້ກວ່າງມິງມີ4ຄົນ,ຜົວເມຍສອງຄົນພ້ອມລູກຊ້າຍແລະລູກສາວທີ່ພວມຮຽນຊັ້ນມະທັດຍົມຕົ້ນ.ພວກເຮົາໄປຢາມ,ໝົດຄອບຄົວເພີ່ນດີໃຈຫຼາຍ,ທັງຂ້ຽວຕື່ມຟືນໃສ່ເຕົາໄຟເພື່ອໃຫ້ພວກເຮົາຂາງເສື້ອປຽກຍ້ອນຝົນຮຳ.ຊາວເຜົ່າຕູລົງມີນິດໄສຮັກແຂກຮັກຄົນ,ພວກເຂົາເຈົ້າມັກຖືຈຳນວນຄົນທີ່ມາຢາມບ້ານເປັນສັນຍາລັກທີ່ຈຳແນກຄຸນສົມບັດດີຫຼືບໍ່ດີ.ຈະແຈ້ງແລ້ວວ່າ,ຄົນໃນຄອບຄົວນີ້ມີໄມຕີຈິດຕໍ່ຄົນທີ່ສຸດ,ແລະໄດ້ດຳລົງຊີວິດແບບກະທັດຮັດແຕ່ມີຄວາມສຸກ.
ໃນຂະນະທີ່ຂາງເສື້ອຢູ່ນັ້ນ,ນັກຂ່າວໄດ້ຫຼຽວເບິ່ງເຮືອນ,ໃນເຮືອນໄມ້ທີ່ມືດມົວ,ນ້ຳຝົນທີ່ຊຶມອອກຈາກຫຼັງຄາມຸງຫຍ້າໄດ້ຢອດລົງດັງ"ປັອກໆ"ແສງອ່ອນໄດ້ຊອດເຂົ້າເຮືອນຈາກຫວ່າງຝາໄມ້ ແປ້ນ.ການຈັດວາງໃນເຮືອນກະທັດຮັດທີ່ສຸດ.ແຕ່ໃນແຈເຮືອນ,ນັກຂ່າວໄດ້ເຫັນມີໂທລະພາບໃໝ່ເຄື່ອງໜຶ່ງ.ເມື່ອກ່າວເຖິງເຄື່ອງໄຟຟ້າໃຊ້ໃນເຮືອນພຽງເຄື່ອງດຽວນີ້,ທ່ານມູ້ກວ່າງມິງຮູ້ສຶກພາກພູມໃຈທີ່ສຸດ:"ໂທລະພາບນີ້ຮັບລາຍການໄດ້20ຊ່ອງ,ຫາກໍ່ຊື້ມາບໍ່ຮອດສອງເດືອນ,ກ່ອນຊື້ໂທລະພາບນີ້,ພວກເຮົາບໍ່ເຄີຍເບິ່ງລາຍການໂທລະພາບຈັກເທື່ອ."
ໃນຫຼາຍປີມໍ່ໆມານີ້,ຈາກການຂາຍເຄື່ອງປ່າຂອງດົງ,ລັດກໍ່ໄດ້ຫຼຸດພາສີກະສິກຳ,ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງຄົນໃນບ້ານຕູລົງໄດ້ດີຂຶ້ນເທື່ອລະກ້າວ.ນອກຈາກທ່ານມູ້ກວ່າງມິງແລ້ວ,ຍັງມີຄອບຄົວຈຳນວນໜຶ່ງກໍໄດ້ຊື້ໂທລະ ພາບ.
ໂທລະພາບໄດ້ເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງຄອບຄົວທ່ານມູ້ກວ່າງມິງມີຊີວິດຊີວາຂຶ້ນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ.ນາງມູ້ຈິນຮວາ ລູກສາວທີ່ພວມຮຽນມ2ແມ່ນດີໃຈກວ່າໝູ່:"ຂ້ອຍມັກເບິ່ງໂທລະພາບທີ່ສຸດ,ເພາະວ່າຈາກໂທລະພາບຂ້ອຍສາມາດຮຽນຄວາມຮູ້ໄດ້ຫຼາຍຢ່າງທີ່ປຶ້ມຮຽນບໍ່ມີ,ແລະກໍສາມາດຮູ້ໂລກພາຍນອກ."
ນາງມູ້ຈິນຮວາກັບທ້າວມູ້ຊົງຢົງ ຜູ່ເປັນນ້ອງຊາຍຮຽນຢູ່ໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕາແສງທີ່ຢູ່ຕີນພູ,ຍາມທຳມະດາແມ່ນກິນນອນຢູ່ໂຮງຮຽນ.ມື້ນີ້,ຄ້ອມພໍດີແມ່ນມື້ພັກຮຽນ,ເອື້ອຍນ້ອງສອງຄົນທີ່ເປັນລູກຄຳຮູ້ໄດ້ຂ້ຽວມາຊ່ອຍພໍ່ແມ່ເຮັດວຽກຢ້າວການເຮືອນໂດຍສະເພາະ.
ທ່ານມູ້ກວ່າງມິງໄດ້ລ້ຽງໝູ5ໂຕແລະໄກ່ຈຳນວນໜຶ່ງ,ແຕ່ວ່າລາຍໄດ້ຂອງຄອບຄົວຕົ້ນຕໍຍັງແມ່ນອາໄສການເກັບຮາກໄມ້ຫ້ານຢາໃນປ່າດົງ,ແລ້ວເອົາໄປຂາຍຢູ່ຕະຫຼາດຢູ່ຕີນພູ.ປີໜຶ່ງ,ສ້າງລາຍໄດ້ປະມານ1000ກວ່າຢວນ,ເຖິງວ່າເງິນບໍ່ຫຼາຍປານໃດ,ແຕ່ວ່າ,ຍ້ອນວ່າໃນສອງປີມານີ້,ທາງລັດໄດ້ປະຕິບັດນະໂຍບາຍດີ,ຄືຄອບຄົວຊົນເຜົ່າສ່ວນໜ້ອຍທີ່ມີປະຊາກອນໜ້ອຍ,ລູກເຕົ້າເຂົ້າຮຽນບໍ່ຕ້ອງເສຍຄ່າຮຽນຄ່າສາລະພັດ,ແລະຍັງໄດ້ຮັບເງິນອຸດໜຸນຄ່າຄອງຊີບຈຳນວນໜຶ່ງ,ສະນັ້ນ,ຊີວິດຂອງໝົດຄອບຄົວພໍຢູ່ພໍກິນ.
ນັກຂ່າວພ້ອມກັບຄອບຄົວທ່ານມູ້ກວາງມິງ ນັ່ງອ້ອມເຕົ້າໄຟ,ເບິ່ງໂທລະພາບ,ຮູ້ສຶກວ່າອົບອຸ່ນທີ່ສຸດ.
ເມື່ອຢາມຄອບຄົວທ່ານມູ້ກວ່າງມິງດົນເຕີບແລ້ວ,ພວກເຮົາໄດ້ອຳລາຈາກຄອບຄົວນີ້,ແລ້ວໄປຢາມແມ່ຍິງສັກລາຍໜ້າຜູ່ໜຶ່ງ.ແມ່ຍິງສັກລາຍໜ້າແມ່ນປະເພນີທີ່ແປກຊະນິດໜຶ່ງຂອງເຜົ່າຕູລົງໃນເມື່ອກ່ອນ.ສາວເຜົ່າຕູລົງເມື່ອຮອດອາຍຸປະມານ12ຫາ13ປີ,ກໍຕ້ອງສັກລາຍໜ້າ.ຄືເອົາເຂັມໄມ້ໄຜ່ສັກລາຍຢູ່ເທິງໜ້າ,ແລ້ວເອົາຂີ້ໝິ້ນໝໍ້ທາໃສ່,3,5ມື້ຜ່ານໄປ,ບ່ອນສັກລາຍກໍໄດ້ປະກົດເປັນສີສິ້ວ,ກາຍເປັນລາຍໜ້າທີ່ບໍ່ຕົກສີຕະຫຼອດໄປ.ຊູ່ມື້ນີ້,ແມ່ຍິງສັກລາຍໜ້າມີໜ້ອຍທີ່ສຸດແລ້ວ,ເຫຼືອພຽງ50ກວ່າຄົນເທົ່ານັ້ນ.
ແມ່ເຖົ້າມູ້ເວິນຊິນ ມີອາຍຸ70ກວ່າປີແລ້ວ,ແມ່ນແມ່ຍິງສັກລາຍໜ້າຜູ່ໜຶ່ງ,ເພິ່ນກຳລັງຜ່າຟືນດັງໄຟໃນເຮືອນ.
ເມື່ອພວກເຮົາໄປຢາມເພິ່ນ,ເພີ່ນຄືວ່າດີໃຈຫຼາຍ.ລວດລາຍທີ່ຍັງເຫັນຄັກຢູ່ເທິງໜ້າແມ່ເຖົ້າໄດ້ພາໃຫ້ພວກເຮົາເກີດມີຄວາມສົນໃຈຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຕໍ່ຄວາມເປັນມາຂອງປະເພນີການສັກລາຍໜ້າ.ແມ່ເຖົ້າໄດ້ເລົ່ານິທານອັນເກົ່າແກ່ສູ່ຟັງວ່າ:
"ຕາມເພິ່ນເລົ່າລືກັນວ່າ,ແຕ່ກີ້ແຕ່ກ່ອນ,ຄົນຢູ່ເຂດຕິເບດພຸ້ນມັກມາຍາດເອົາສາວງາມບ້ານເຮົາໄປເປັນຂ້າທາດ,ສະນັ້ນ,ນາງສາວຂອງບ້ານເຮົາຈິ່ງສັກລາຍໜ້າ,ດັ່ງນັ້ນ,ພວກເຂົາກໍຈິ່ງບໍ່ມາຍາດຜູ່ສາວອີກ"
ທີ່ຈິງແລ້ວ,ກ່ຽວກັບຄວາມເປັນມາຂອງການສັກລາຍໜ້າຍັງມີທີ່ມາຫຼາຍອັນຫຼາຍແນວ,ຕົວຢ່າງຄື,ລາງຄົນເວົ້າວ່າ,ແມ່ນຍ້ອນແມ່ຍິງທີ່ສັກລາຍໜ້າ,ໃນເມື່ອອຳລາຈາກໂລກ,ດວງວິນຍານສາມາດກາຍເປັນແມງກະເບື້ອທີ່ສວຍງາມແລ້ວຂຶ້ນເມືອງສະຫວັນແລະອື່ນໆ.
50ກວ່າປີກ່ອນ,ແມ່ເຖົ້າມູ້ເວິນຊິນໄດ້ຍ້າຍຈາກບ້ານຕູລົງຈ່ຽງທີ່ເປັນບ້ານໃກ້ຄຽງມາຕັ້ງພູມລຳເນົາຢູ່ບ້ານຕູລົງ.ໃນຄາວນັ້ນ,ຊາວເຜົ່າຕູລົງສ່ວນຫຼາຍໄດ້ດຳລົງຊີວິດຢູ່ບ້ານຕູລົງຈ່ຽງ.ແຕ່ວ່າ,ຢູ່ແຫ່ງນັ້ນ,ການໄປມາບໍ່ສະດວກທີ່ສຸດ,ໃນປີໜຶ່ງຫິມະໄດ້ອັດຕັນທາງພູດົນເຖິງ6ເດືອນ,ມີແຕ່ບໍ່ພໍເທົ່າໃດເດືອນທີ່ສາມາດຕິດຕໍ່ກັບພາຍນອກໄດ້.ຕັ້ງແຕ່ພັດພາກຈາກແຫ່ງນັ້ນແລ້ວ,ແມ່ເຖົ້າມູ້ເວິນຊິງມີແຕ່ເມື່ອຢາມບ້ານເທື່ອດຽວໃນ20ກວ່າປີກ່ອນ,ຕອນນັ້ນ,ການເດີນທາງຂອງແມ່ເຖົ້າໄດ້ກິນເວລາສາມມື້ປາຍ.
ເມື່ອພວກເຮົາບອກແມ່ເຖົ້າວ່າ,ທາງຫຼວງເຂົ້າບ້ານຕູລົງຈ່ຽງໄດ້ສ້າງສຳເລັດແລ້ວ,ແມ່ເຖົ້າຕື້ນຕັນໃຈຫຼາຍ. "ເມື່ອມີທາງຫຼວງແລ້ວ,ມັນກໍ່ສະດວກກວ່າແຕ່ກ່ອນຫຼາຍ,ຫວັງວ່າຖ້າມີໂອກາດເຮົາຈະເມື່ອບ້ານຕູລົງຈ່ຽງ,ໄປຢາມຍາດຕິພີ່ນ້ອງຢູ່ແຫ່ງນັ້ນ."
|
|
|
