|
ວັນທີ 5 ກໍລະກົດປີ 2006, ເວົ້າສຳລັບທ່ານເສີນພິງ ຜູ້ຖີບລົດສາມລໍ້ທີ່ມີອາຍຸ 40 ປີແລ້ວແມ່ນມື້ພິເສດ. ເມື່ອໄດ້ທຳຄວາມພະຍາຍາມຢ່າງບໍ່ລົດລະແລະການລໍຖ້າເປັນເວລາ 20 ປີ, ທ່ານໄດ້ຮັບໃບແຈ້ງການຮັບເຂົ້າເປັນນັກສຶກສາປະລິນຍາໂທໃນທີ່ສຸດ. ຈາກຜູ້ຖີບລົດສາມລໍ້ຮອດນັກສຶກສາປະລິນຍາໂທ, ນີ້ມີຄວາມເປັນມາແນວໃດ? ຕໍ່ໄປ, ພວກເຮົາຂໍເລົ່າເລື່ອງນີ້ສູ່ຟັງ.
ໃນມື້ໜຶ່ງຂອງເດືອນເມສາປີນີ້,ໃນການສຳພາດເພື່ອຂໍເຂົ້າເປັນນັກສຶກສາປະລິນຍາໂທທີ່ຈັດຂຶ້ນໂດຍມະຫາວິທະຍາໄລຢຸນນານ, ນັກສຶກສາທີ່ອາຍຸອ່າວສູງຜູ້ໜຶ່ງໄດ້ເຮັດໃຫ້ອາຈານທັງຫຼາຍສົນໃຈນຳ.ທ່ານລີນຊ່າວມີນ ສາສະດາຈານຂອງມະຫາວິທະຍາໄລຢຸນນານ,ແມ່ນໜຶ່ງໃນອາຈານຕໍທີ່ເປັນປະທານຈັດການສຳພາດ,ທ່ານໄດ້ເລົາຄືນເລື່ອງນີ້ສູ່ຟັງວ່າ:
"ເວລານັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມລາວບັນຫາຈຳນວນໜຶ່ງ, ລາວເກັ່ງຫຼາຍໃນດ້ານວິຊາການ. ບໍ່ໜຳ ລາວຍັງມີອຸດົມການ. ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນວ່າອຸດົມການຂອງລາວສູງຫຼາຍ, ຄວາມພະຍາຍາມຂອງລາວແລະຄວາມດຸໝັ່ນຂອງລາວກໍດີຄືກັນ."
ນັກສຶກສາທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມຍ້ອງຍໍຈາກສາສະດາຈານລີນຊ່າວມີນນັ້ນກໍແມ່ນທ່ານເສີນພິງທີ່ອາຍຸ 40 ປີ. ຄວາມດີເດັ່ນຂອງທ່ານໄດ້ເຮັດໃຫ້ອາຈານທັງຫຼາຍທີ່ເຂົ້າຮ່ວມການສຳພາດມີພາບປະທັບໃຈອັນເລິກເຊິ່ງ. ຫຼັງການສຳພາດ. ທ່ານເສີນພິງໄດ້ຮັບໃບແຈ້ງການຮັບເຂົ້າເປັນນັກສຶກສາປະລິນຍາໂທໃນວິຊາປະຫວັດຊົນເຜົ່າຂອງວິທະຍາໄລມະນຸດສາດແຫ່ງມະຫາວິທະຍາໄລຢຸນນານຢ່າງສະດວກ. ແຕ່ກ່ອນໜ້ານີ້, ທ່ານພັດຖີບລົດສາມລໍ້ຢູ່ເມືອງນ້ອຍຈິວຖາຍຂອງແຂວງຈີລີນ ພາກຕາເວັນອອກສຽງເໜືອຂອງຈີນເພື່ອລ້ຽງຊີບມາໄດ້ 6 ປີປາຍແລ້ວ.
ຈາກແຂວງຈີລີນຮອດແຂວງຢຸນນານ, ຫ່າງກັນຫຼາຍພັນກິໂລແມັດ; ຜູ້ຖີບລົດສາມລໍ້ກັບນັກສຶກສາປະລິນຍາໂທ, ເສັ້ນທາງແຫ່ງຊີວິດສອງຢ່າງທີ່ຕ່າງກັນປານຄົນລະເລື່ອງ, ທ່ານເສີນພິງທີ່ອາຍຸ 40 ປີ ໄດ້ຂ້າມຜ່ານແນວໃດແທ້? ນີ້ຍັງຕ້ອງໄດ້ເລົ່າຄືນມາແຕ່20ປີກ່ອນ.
ປີ 1986, ຫຼັງຈາກຮຽນຈົບໂຮງຮຽນມັດທະຍົມປາຍແລ້ວ,ທ່ານເສີນພິງກໍໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມການເສັງເຂົ້າມະຫາວິທະຍາໄລ, ທັງເສັງໄດ້ຄະແນນສູງຄື 510ເຊິ່ງໄດ້ລື່ນກາຍເສັ້ນຄະແນນຮັບເອົານັກສຶກສາໃນຄາວນັ້ນຂອງມະຫາວິທະຍາໄລປັກກິ່ງທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງຈີນ, ແຕ່ທ່ານເສີນພິງພັດສະໝັກເສັງເຂົ້າມະຫາວິທະຍາໄລປະຊາຊົນຈີນເຊິ່ງມີ ເສັ້ນຮັບເອົານັກສຶກສາຍິ່ງສູງກວ່ານັ້ນອີກ, ສຸດທ້າຍ,
ທ່ານຈິ່ງບໍ່ໄດ້ຖືກມະຫາວິທະຍາໄລສອງແຫ່ງດັ່ງກ່າວຮັບເອົາ. ແຕ່ໝູ່ທີ່ຢູ່ຫ້ອງຮຽນດຽວກັນທີ່ໄດ້ຄະແນນຕ່ຳກວ່າພັດເສັງເຂົ້າມະຫາວິທະຍາໄລປັກກິ່ງຢ່າງສະດວກ. ກ່ອນເປີດຮຽນ,ທ່ານເສີນພິງໄປສົ່ງໝູ່ຢູ່ສະຖານີລົດໄຟ, ພາບໃນຄາວນັ້ນເຮັດໃຫ້ທ່ານບໍ່ລືມຈົນຮອດປັດຈຸບັນ.ທ່ານເວົ້າວ່າ:
"ໃນເວລາລາວໄປຮຽນ, ຂ້ອຍກັບເອື້ອຍລາວຫີ້ວຫີບໜັງສົ່ງລາວໄປຮອດສະຖານີລົດໄຟ, ພາບໃນຄາວນັ້ນຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ລືມຈັກເທື່ອ,ລາວເຂົ້າໂຮງຮຽນທີ່ມີຊື່ສຽງກວ່າໝູ່ຂອງຈີນແລ້ວ, ແຕ່ຂ້ອຍພັດເສັງຕົກ, ສະພາບກົງກັນຂ້າມແນວນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍລືມໃນຊີວິດ."
ການເສັງຕົກທີ່ຄິດບໍ່ເຖິງເທື່ອນີ້ໄດ້ກາຍເປັນເງົາມືດທີ່ລືບບໍ່ໄດ້ໃນໃຈ. ກໍແມ່ນໃນຄາວນັ້ນ, ທ່ານເສີນພິງໄດ້ຕັ້ງອຸດົມການທີ່ຍິ່ງສູງກວ່າເກົ່າໃຫ້ຕົນເອງຄືເປັນນັກສຶກສາປະລິນຍາໂທໃຫ້ໄດ້.
ເສັ້ນທາງເສັງເຂົ້າປະລິນຍາໂທຂອງທ່ານເສີນພິງແມ່ນລຳບາກຍາວນານ.ຍ້ອນວ່າ ເງື່ອນໄຂຂອງຄອບຄົວບໍ່ດີປານໃດ, ທ່ານຈິ່ງຈຳເປັນຕ້ອງທັງເຮັດວຽກທັງຮ່ຳ ຮຽນ. ເຖິງວ່າທຳຄວາມພະຍາຍາມຫຼາຍທີ່ສຸດແລ້ວກໍຕາມ, ແຕ່ປະລິນຍາໂທແມ່ນເສັງຍາກ, ທ່ານເສີນພິງໄດ້ເສັງຕົກເທື່ອແລ້ວເທື່ອເຫຼົ່າ. ແຕ່ວ່າ, ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກດ້ານຊີວິດຍັງບໍ່ພຽງແຕ່ເທົ່ານີ້. ປີ 2000, ໂຮງງານລໍຊໍທີ່ທ່ານເຮັດວຽກຢູ່ນັ້ນໄດ້ລົ້ມລະລາຍ,ທ່ານເສີນພິງທີ່ບໍ່ມີລາຍໄດ້ເລີຍຄິດເຖິງວ່າໄປຖີບລົດສາມລໍ້ມາຫາເງິນລ້ຽງຄອບຄົວ.ຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ,ທ່ານເສີນພິງໄດ້ສຳນຶກເຖິງຜົນປະໂຫຍດຂອງການຖີບລົດສາມລໍ້ຄື, ມັນບໍ່ພຽງແຕ່ຫາເງິນໄດ້, ທັງມີເວລາຫວ່າງຫຼາຍຂຶ້ນເພື່ອອ່ານໜັງສື, ເຮັດໃຫ້ຕົນເອງບັນລຸຄວາມຝັນເສັງເຂົ້າປະລິນຍາໂທໂດຍໄວ.ທ່ານເວົ້າວ່າ:
"ໃນເວລາບໍ່ມີຄົນຂີ່ລົດຂອງຂ້ອຍ,ມັນກໍໄດ້ກາຍເປັນເວລາທີ່ດີຂອງຂ້ອຍເພື່ອອ່ານໜັງສືຢູ່ໃກ້ລົດ. ແລ້ວກໍຄ່ອຍໆກາຍເປັນຄວາມຊິນເຄີຍຄື: ມີຄົນຂີ່ລົດ, ຂ້ອຍກໍເຮັດວຽກ, ບໍ່ມີຄົນ, ຂ້ອຍກໍ ຢູ່ຂ້າງລົດ, ມືໜຶ່ງຈັບລົດ,ອີກມືໜຶ່ງຈັບໜັງສື. ຖ້າຮູ້ສຶກວ່າລົດໜັກລົງປັບ, ກໍຮູ້ໂລດວ່າມີຄົນມາຂີ່ລົດແລ້ວ, ຂ້ອຍກໍ່ເຮັດວຽກຕໍ່."
ທ່ານເສີນພິງມັກອ່ານໜັງສື, ຈົນຕິດໜັງສືເລີຍ, ນີ້ແມ່ນເລື່ອງທີ່ໃຜໆກໍຮູ້ຈັກກັນໃນໝູ່ຮ່ວມອາຊີບດຽວກັນ.
ຕາມທ່ານເສີນພິງນັບເອງວ່າ, ໃນເວລາ 6 ປີ, ທ່ານໄດ້ຖີບລົດສາມລໍ້ສົ່ງ 3 ໝື່ນກວ່າເທື່ອຄົນ, ໄດ້ຮັບເງິນປະມານ 4 ໝື່ນຢວນ, ອັນໄດ້ລ້ຽງຄອບຄົວສາມຄົນ. ນອກຈາກຕົນເອງດຸໝັ່ນພະຍາຍາມແລ້ວ, ຄອບຄົວກໍພ້ອມກັນກັບທ່ານທົນຕໍ່ຄວາມເຈັບແສບທີ່ປະລາໄຊເທື່ອແລ້ວເທື່ອອີກ.
ນາງລີວຈິ້ງ ເມຍຂອງທ່ານບອກວ່າ, ນາງກໍເຄີຍຈົ່ມຕໍ່ທ່ານເສີນພິງ:
"ເພິ່ນເສັງຫຼາຍເທື່ອແຕ່ລ້ວນແຕ່ຕົກ, ເມື່ອປະກາດຄະແນນແລ້ວ, ເພິ່ນເຄີຍຮ້ອງໄຫ້ແທ້, ຂ້ອຍເວົ້າວ່າ, ເຈົ້າເປັນຫຍັງຈິ່ງເລືອກແຕ່ທາງດຽວນີ້?"
ຕໍ່ຄຳຖາມຂອງເມຍ, ທ່ານເສີນພິງຕອບວ່າ:
"ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າ, ຂ້ອຍຈະຄິດຫຼາຍບໍ່ໄດ້ເພາະວ່າ, ບໍ່ມີເວລາໄປຄຶດວ່າໄດ້ຫຍັງເສຍຫຍັງ, ມີແຕ່ບຸກໄປໜ້າ, ພາດແລ້ວກໍບຸກໄປໃນທັນທີ."
ຕໍ່ການສູ້ຊົນບຸກບືນຂອງທ່ານເສີນພິງ, ຄົນທັງຫຼາຍມີຄວາມເຫັນຕ່າງກັນ. ບາງຄົນຮູ້ສຶກວ່າ, ເວລາເກືອບ 20 ປີແມ່ນລ້ຳຄ່າທີ່ສຸດສຳລັບຄົນຜູ້ໜຶ່ງ, ສາມາດນຳໃຊ້ໃຫ້ດິກວ່ານີ້. ແຕ່ວ່າ, ກໍມີຫຼາຍຄົນສະແດງຄວາມເຂົ້າໃຈຕໍ່ການກະທຳຂອງທ່ານ. ທ່ານເວີ້ຍຊຸນ ຊາວເມືອງ ຄຸນມິງແຂວງຢຸນນານເວົ້າວ່າ:
ຖ້າເວົ້າໃນດ້ານເສດຖະກິດແລ້ວ, ຂ້ອຍເຫັນວ່າບໍ່ຄຸ້ມ. ແຕ່ຖ້າເວົ້າໃນດ້ານຈິດໃຈແລ້ວ, ແມ່ນຄຸ້ມຢູ່. ບາງຄົນດຳລົງຊີວິດບໍ່ແມ່ນເພື່ອຫາເງິນລ້ວນໆ. ການທ້າທາຍຕໍ່ຕົນເອງ, ບັນລຸການສະແຫວງຫາດ້ານຈິດໃຈອາດຈະແມ່ນຄວາມຮູ້ສຶກພໍໃຈຫຼາຍກວ່າໝູ່ໃນຊີວິດຄົນເຮົາ."
ບໍ່ວ່າຜູ່ອື່ນຈະມີຄວາມເຫັນແນວໃດ, ທ່ານເສີນພິງໄດ້ມ້ຽນເຄື່ອງຂອງຮຽບຮ້ອຍແລ້ວ, ກຽມໄປຮຽນຢູ່ແຂວງຢຸນນານ. ທ່ານພິງບອກນັກຂ່າວວ່າ, ບໍ່ໄດ້ຄິດວ່າເສັງເຂົ້ານັກສຶກສາປາລິນຍາໂທແລ້ວຈະສາມາດປ່ຽນແປງຊີວິດຂອງຕົນໃນພາຍໜ້າ, ເຮັດແນວນີ້ແມ່ນຢາກໃຫ້ຄວາມຝັນຂອງຕົນບັນລຸຜົນເປັນຈິງ. ຖ້າຮຽນຈົບແລ້ວຫາວຽກທີ່ສົມຫວັງບໍ່ໄດ້, ທ່ານຍັງຈະກັບບ້ານເກີດໄປຖີບລົດສາມລໍ້ອີກ.
|
