ຂ້ອຍໄດ້ສະໝັກເຮັດວຽກຢູ່ເຮືອນພັກແບບໂຮມສະເຕແຫ່ງໜຶ່ງຂອງບ້ານສິບແປດຖ້ຳ. ວຽກທີ່ເຮັດກໍຄື ລ້າງຜັກ, ລ້າງຖ້ວຍ ແລະ ມ້ຽນເຮືອນ. ບໍ່ພຽງແຕ່ໄດ້ຢູ່ມີກິນ ຍັງໄດ້ເງິນເດືອນນໍາອີກ; ເດືອນໜຶ່ງ 2.000 ຢວນ ກໍຖືວ່າຫຼາຍແທ້. ເມື່ອເບິ່ງຈາກເງິນເດືອນນີ້ຢ່າງດຽວ, ປະຊາຊົນບ້ານສິບແປດຖ້ຳກໍຈະຮັ່ງມີຂຶ້ນແທ້.

ຫຼັງຈາກຂ້ອຍໄດ້ມາອາໄສຢູ່ບ້ານສິບແປດຖ້ຳ, ໄດ້ຢູ່ໃກ້ຊິດກັບຊ່ຽນລານກວ່າເກົ່າ ແລະມີຄວາມເຂົ້າໃຈຕໍ່ກັບຊ່ຽນລານເລິກເຊິ່ງກວ່າເກົ່າ.

ເທື່ອທຳອິດທີ່ຂ້ອຍສະເໜີວ່າຢາກໄປຢາມເຮືອນລາວ, ລາວບໍ່ໃຫ້ໄປ. ຂ້ອຍເວົ້າວ່າ: ຮູ້ຈັກກັນໄດ້ເດືອນໜຶ່ງແລ້ວ ແຕ່ຍັງບໍ່ທັນຮູ້ວ່າເຮືອນເຈົ້າຢູ່ໃສ, ຫຼືບໍ່ກ້າພາໄປຫວາ. ລາວເກົາຫົວ ແລະເວົ້າວ່າ: ຂໍໂທດເດີ້, ຢູ່ເຮືອນບໍ່ເປັນລະບຽບ, ບໍ່ສາມາດຕ້ອນຮັບແຂກໄດ້. ຂ້ອຍວ່າ: ເຖິງແນວໃດກໍຕາມ, ຂ້ອຍຕ້ອງໄປເບິ່ງໃຫ້ເຫັນກັບຕາ. ໄປ໋ໆ, ໄປດຽວນີ້ເລີຍ!

ໃນມື້ທີ່ໄປເຮືອນລາວ ພໍດີມີຝົນຕົກ, ພໍເຂົ້າປະຕູເຮືອນ ຂ້ອຍກໍຮູ້ສຶກຕົກໃຈວາບບາດໜຶ່ງ ເພາະຢູ່ໃນເຮືອນຫຼາຍບ່ອນມີນ້ຳຝົນຮົ່ວ, ປຽກຈົນໝົດທຸກບ່ອນເລີຍ. ແຕ່ກ່ອນ, ພໍ່ແມ່ຂອງລາວໄດ້ເອົາເຟືອງ ແລະຟືນຈຳນວນໜຶ່ງ ຢອງກັນຈົນເຕັມເຮືອນ, ຫ້ອງໃນເຮືອນສອງຫ້ອງມີເຄື່ອງຂອງກະແຈກກະຈາຍທົ່ວທີບ. ສຳລັບເຄື່ອງໃຊ້ໃນເຮືອນ ກໍມີແຕ່ໝໍ້ໜ່ວຍດຽວເທົ່ານັ້ນ.

ຂ້ອຍແປກໃຈວ່າ ລາວຈະນອນແບບໃດ?

ຕໍ່ມາກໍໄດ້ຍິນລາວວ່າ ລາວໄດ້ເອົາໄມ້ແປ້ນປູໄວ້ຢູ່ແຈຫ້ອງຮັບແຂກ ແລ້ວກໍນອນຢູ່ໃນກອງຂີ້ເຫຍື້ອຫັ້ນເລີຍ.

ຂ້ອຍເຫັນແລ້ວຮູ້ສຶກເຫັນອົກເຫັນໃຈທີ່ສຸດ. ຊີວິດຂອງບ່າວໂສດຜູ້ນີ້ຈັ່ງແມ່ນເປັນຕາອີ່ຕົນແທ້ໆ, ຈຳເປັນຕ້ອງມີເມຍແລ້ວ.

ລາວບອກວ່າ: ໃນກາງເວັນ, ໂຕຜູ້ດຽວບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ຢູ່ເຮືອນ, ຫຍຸ້ງນຳວຽກຢູ່ນອກ. ຄາບໜຶ່ງກິນຢູ່ພີ້ ສ່ວນອີກຄາບໜຶ່ງກໍກິນຢູ່ພຸ້ນ. ກັບມາເຮືອນເດິກແລ້ວກໍນອນ, ຮອດຕອນເຊົ້າກໍໄປເຮັດວຽກຢູ່ນອກ. ສະນັ້ນ ຢູ່ໃນເຮືອນກໍບໍ່ໄດ້ມ້ຽນໃຫ້ເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍ ຈຶ່ງບໍ່ຢາກໃຫ້ເຈົ້າເຂົ້າໄປເບິ່ງ.

ຂ້ອຍເວົ້າວ່າ: ລົງມືເຮັດເທາະ!

ລາວຖາມວ່າ: ເຮັດຫຍັງ?

ຂ້ອຍກະວ່າ: ເລີ່ມຈາກການມ້ຽນຂີ້ເຫຍື້ອໃຫ້ສະອາດ ແລ້ວສ້ອມແປງເຮືອນຄືນໃໝ່ຕວ໋າ. ເຮືອນນີ້ຍັງດີຢູ່, ສາມາດຈ້າງຄົນມາແປງດິນຂໍ, ຢູ່ໃນເຮືອນຈະບໍ່ມີນ້ຳຝົນຮົ່ວອີກແລ້ວ. ຖ້າມີນ້ຳຝົນຮົ່ວເຂົ້າ, ຕໍ່ໄປເຮືອນດີກໍຈະເປັນເຮືອນເພຊັ້ນລະບໍ.

ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຮົາຈຶ່ງພ້ອມກັນອະນາໄມເຮືອນ ໂດຍໃຊ້ຖົງຂີ້ເຫຍື້ອທີ່ໃຫຍ່ໆທີ່ສຸດເຖິງ 5 ຖົງເຕັມໆ.

ຫຼັງຈາກການຄົບຄ້າກັນເປັນເວລາໜຶ່ງເດືອນກວ່າ, ຂ້ອຍສັງເກດເຫັນວ່າລາວເປັນຄົນດີພໍສົມຄວນ, ເຮັດວຽກຢ່າງຫ້າວຫັນ, ປະຕິບັດຕໍ່ຂ້ອຍກໍດີ. ໃນອະນາຄົດຈະເປັນຜົວທີ່ດີແນ່ນອນ.

ຄືຈັ່ງຊີ້, ພວກເຮົາສອງຄົນກໍໄດ້ດຳລົງຊີວິດຮ່ວມກັນແລ້ວ.

ໃນກາງເວັນ, ຂ້ອຍໄປເຮັດວຽກຢູ່ເຮືອນພັກໂຮມສະເຕ. ເມື່ອກັບຄືນໃນຕອນຄ່ຳກໍເມື່ອຍພໍສົມຄວນແລ້ວ ຍັງຕ້ອງໄດ້ຊ່ວຍກັນດູແລໂຮງລ້ຽງເຜິ້ງ, ເຮັດອະນາໄມນໍາກັນ. ລາວບໍ່ໄດ້ຕິດເຫຼົ້າອີກແລ້ວ, ສຸມທຸກຄວາມຍາຍາມເຂົ້າໃນກິດຈະການລ້ຽງເຜິ້ງ. ບໍ່ດົນ, ເງິນກູ້ຊ່ວຍເຫຼືອການຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກກໍໃຊ້ແທນຄືນແລ້ວ, ໂຮງລ້ຽງເຜິ້ງໄດ້ຂະຫຍາຍກວ້າງອອກ, ນ້ຳເຜິ້ງຫີບໜຶ່ງຈະໃຫ້ລາຍຮັບ 1000 ກວ່າຢວນ. ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງພວກເຮົາກໍນັບມື້ນັບດີຂຶ້ນ.

ແຕ່ວ່າ, ພວກເຮົາກໍບໍ່ສາມາດຢູ່ຕໍ່ໄປຄືແບບນີ້ໄດ້, ຍັງຕ້ອງແຕ່ງດອງຢ່າງເປັນທາງການ.

ຍ້ອນວ່າພໍ່ແມ່ຂ້ອຍຄັດຄ້ານຢ່າງເດັດຂາດ, ບວກກັບວ່າຂ້ອຍລັກໜີໄປ, ເຮັດໃຫ້ພວກເພິ່ນຍິ່ງມີຄວາມແຄ້ນເຄືອງໃຈຫຼາຍຂຶ້ນ. ອີງຕາມປະເພນີຂອງເຜົ່າມົ້ງ, ຖ້າວ່າ ຄູ່ບ່າວສາວຢາກແຕ່ດອງຕ້ອງໃຫ້ຄອບຄົວຜູ້ບ່າວ ໄປສູ່ຂໍນຳຄອບຄົວຜູ້ສາວກ່ອນ. ແຕ່ຊ່ຽນລານບໍ່ກ້າໄປ.

ພວກເຮົາຄິດຈົນໝົດປັນຍາ, ມີແຕ່ໄປຫາຜູ້ຊ່ວຍອີກເທົ່ານັ້ນລະ ແລະຈະຊອກຜູ້ໃດມາຊ່ວຍຈຶ່ງດີ. ໃນທີ່ສຸດພວກເຮົາກໍໄດ້ໄປຫາຫົວໜ້າໂຫຼງຊິ້ວຫຼິນ.

ຫົວໜ້າໂຫຼງຕອບຢ່າງໝັ້ນໃຈວ່າ: ໄດ້! ເລື່ອງນີ້ກໍມອບໃຫ້ອ້າຍລະເດີ້. ຊ່ຽນລານແມ່ນນ້ອງຊາຍອ້າຍ, ອ້າຍກໍຖືວ່າເປັນອ້າຍຂອງເຈົ້າ, ເມຍອ້າຍກໍເປັນເອື້ອຍໄພ້ຂອງເຈົ້າ. ພວກເຮົາຖືວ່າ ພວກເຈົ້າເປັນຍາດພີ່ນ້ອງຂອງພວກເຮົາ. ໄປສູ່ຂໍນຳຝ່າຍຜູ້ສາວແທນນ້ອງຊາຍນີ້ ກໍເປັນເລື່ອງສົມເຫດສົມຜົນລະບໍ!

ດັ່ງນັ້ນ, ຫົວໜ້າໂຫຼງກໍໄດ້ເລືອກເອົາວັນເລີກງາມຍາມດີ ໂດຍເພິ່ນໄດ້ພາຄອບຄົວ, ທັງໄດ້ຊວນທ່ານສື່ຈິ່ນທົ່ງ ຜູ້ເປັນເລຂາທິໜຶ່ງປະຈຳບ້ານ ແລະ ພະນັກງານບ້ານທ່ານອື່ນໆຫຼາຍທ່ານໄປນໍາກັນ ເພື່ອໄປສູ່ຂໍນຳພໍ່ແມ່ພີ່ນ້ອງຂອງຂ້ອຍຢູ່ບ້ານປານລີ້.