ເມື່ອຟັງປ້າໂຫຼງປາເອີ້ເວົ້າແບບນີ້, ຂ້ອຍກໍຍິ້ມຂຶ້ນ. ຂ້ອຍຖາມວ່າ, ປ້າບໍ່ໄດ້ຖາມວ່າ ລາວຮຽນພາສາໄດ້ແນວໃດ?

ປ້າຕອບວ່າ: “ຂ້ອຍຖາມແຕ່ຕອນທຳອິດແລ້ວ, ລາວບອກວ່າ: ກໍຮຽນຕາມຄໍາສັບທີ່ໄດ້ຍິນນັ້ນແຫຼະ, ດຽວນີ້ເວົ້າໄດ້ຫຼ່ຽນໄຫຼດີ. ຕອນຫາກໍໄປຮອດ, ຟັງພາສາຕີເບດບໍ່ໄດ້ແມ່ນແຕ່ຄວາມດຽວ. ລາວບໍ່ຮູ້ພາສາຕີເບດເລີຍ, ພວກເດັກນ້ອຍກໍບໍ່ເຂົ້າໃຈພາສາຈີນກາງ. ມີເດັກນ້ອຍຜູ້ໜຶ່ງຢາກໄປຫ້ອງນ້ຳ ແຕ່ເວົ້າດົນເຕີບກໍຍັງຟັງບໍ່ເຂົ້າໃຈ, ໃນທີ່ສຸດ ເດັກນ້ອຍຜູ້ນັ້ນບໍ່ຮູ້ຊິເຮັດແນວໃດ ກໍມີແຕ່ດຶງໂສ້ງຂອງຕົນລົງມາ ແລະກໍທໍາທ່າຄືຊິຍ່ຽວ.”

ເມື່ອເວົ້າເຖິງເລື່ອງນີ້, ປ້າໂຫຼງປາເອີ້ ຫາຍໃຈຍາວບາດໜຶ່ງ ແລະເວົ້າຕໍ່ວ່າ: “ອາຈານຫຼີ, ປີນີ້ ຢິ່ງຮວາກໍມີອາຍຸເກືອບ 30 ປີແລ້ວ, ຂ້ອຍກັບຜົວເປັນຫ່ວງເປັນໃຍນຳເລື່ອງການສ້າງຄອບຄົວຂອງຢິ່ງຮວາ. ໃນຕອນທຳອິດກໍໃຈຮ້ອນນໍາຫຼາຍ ແຕ່ດຽວນີ້ພວກເຮົາກໍບໍ່ໄດ້ຄິດຫຼາຍເກີນໄປ. ການສ້າງຄອບຄົວແມ່ນເລື່ອງສ່ວນຕົວຂອງເຂົາເອງ, ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດເປັນເຈົ້າການໄດ້ໝົດ. ໃຫ້ເຂົາເອງໄປຊອກຜູ້ທີ່ຖືກໃຈຕົນເອງ ຈຶ່ງຈະໄດ້ຮັບຄວາມສຸກຕະຫຼອດຊີວິດ. ຖ້າບັງຄັບເຂົາ, ພວກເຮົາອາດຖືກໃຈ ແຕ່ເຂົາພັດບໍ່ຖືກໃຈ ກໍຈະບໍ່ມີຄວາມສຸກຕະຫຼອດຊີວິດ. ພວກເຮົາມີອາຍຸສູງແລ້ວ ກໍບໍ່ຮູ້ວ່າຈະເຝົ້າຕິດຕາມເຂົາໄປດົນປານໃດ, ປ່ອຍໃຫ້ເຂົາເຮັດຕາມໃຈຕົນເອງດີກວ່າ. ເຖິງຈະຫາສາວເຜົ່າຕີເບດ ແຕ່ກໍຂໍໃຫ້ມີສຸຂະພາບແຂງແຮງ ແລະສອງຄົນຮັກແພງກັນ, ພວກເຮົາກໍດີໃຈແລ້ວ. ອາຈານຫຼີ, ຂ້ອຍລົມໂທລະສັບກັບລູກມາດົນແລ້ວ ຂ້ອຍຍິ່ງຄິດຮອດຄິດເຖິງລູກຫຼາຍ. ຂ້ອຍຢາກໄປຢາມລາວຢູ່ນະຄອນລາຊາ ແຕ່ກໍບໍ່ຮູ້ວ່າ ຮ່າງກາຍຂ້ອຍຈະໄຫວບໍ່? ຖ້າຂ້ອຍໄປແລ້ວ ແຕ່ຮ່າງກາຍບໍ່ອໍານວຍ, ລູກຊາຍແຮ່ງຊິເປັນຫ່ວງ; ຖ້າບໍ່ໄປ ກໍຄິດຮອດຄິດເຖິງລູກ. ອື! ຫົວໃຈຂອງຜູ້ເປັນພໍ່ແມ່ກໍເປັນຄືແນວນີ້ແຫຼະ.”

ເມື່ອເວົ້າເຖິງເລື່ອງນີ້, ຂອບຕາຂອງປ້າໂຫຼງປາເອີ້ແດງຂຶ້ນ ເກືອບມີນ້ຳຕາໄຫຼອອກ.

ປ້າລຸກຂຶ້ນ ຍ່າງອອກໄປນອກປະຕູ, ຢືນຢູ່ທາງແຜ່ນຫີນຂອງເດີ່ນຕາກແດດ. ແລ້ວເວົ້າວ່າ: “ອາຈານຫຼີ, ແຕ່ລະມື້ ຂ້ອຍສົ່ງລູກຄ້າຊຸດສຸດທ້າຍແລ້ວ ກໍຈະມາຢືນເຊັດມືຢູ່ເດີ່ນຕາກແດດນີ້ແຫຼະ ແລ້ວກໍຈ້ອງມອງໄປທີ່ສາຍພູທີ່ຢູ່ໄກໆ. ຂ້ອຍຮູ້ວ່າ ນະຄອນລາຊາກໍຈະຢູ່ຟາກນັ້ນ.”

ເວົ້າແລ້ວ ເພິ່ນກໍງຽບລົງບໍ່ໄດ້ເວົ້າຕໍ່. ເງີຍຫົວຂຶ້ນຈ້ອງເບິ່ງສາຍພູຢູ່ແດນໄກ.

ຂ້ອຍກໍເງິຍຫົວຂຶ້ນອ່ານປ້າຍຊື່ຮ້ານຂອງເພິ່ນ ຢູ່ເທິງກະດານໄມ້ແຜ່ນໃຫຍ່ໆ ໄດ້ແກະສະຫຼັກຕົວໜັງສືວ່າ: “ຝາກໃຈໄວ້ທີ່ນະຄອນລາຊາ”.