ຈາກນັ້ນ ພວກເຮົາໄດ້ລົມທາງໂທລະສັບຫຼາຍເທື່ອ ຂ້ອຍຈຶ່ງຮູ້ວ່າ: ໃນທົ່ວແຂວງມີພຽງແຕ່ໂກຕ້າດຽວ, ຢິ່ງຮວາຍາດມາໄດ້ ກໍແມ່ນຜ່ານການສອບເສັງຂອງລາວເອງ. ຫຼັງຈາກລາວໄປຮອດເຂດຕີເບດແລ້ວ, ທາງອົງການປົກຄອງວ່າ ຍ້ອນມີຄະແນນການຮຽນດີ ຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງໄປເຮັດວຽກຢູ່ຂັ້ນຮາກຖານ, ແຕ່ແມ່ນໄປເຮັດວຽກຢູ່ໂຮງຮຽນອະນຸບານແຫ່ງໜຶ່ງຢູ່ນະຄອນລາຊາ, ສອນເດັກນ້ອຍທີ່ຍັງບໍ່ທັນຮອດອາຍຸເຂົ້າໂຮງຮຽນປະຖົມ. ອົງການປົກຄອງນະຄອນລາຊາໄດ້ຮັບຜິດຊອບຄ່າໃຊ້ຈ່າຍທຸກຢ່າງ ເຊິ່ງລວມທັງເງິນເດືອນ. ສັນຍາແຮງງານໄດ້ເຊັນກັນເປັນເວລາຕັ້ງ 10 ປີພຸ້ນ.

ລູກຊາຍເຂົ້າໃຈຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຂອງແມ່. ຢິ່ງຮວາເວົ້າສູ່ຟັງວ່າ: “ແມ່, ລູກຂໍໂທດເດີ້! ລູກອະກະຕັນຍູ, ບໍ່ສາມາດກັບໄປເບິ່ງແຍງພໍ່ແມ່ແລ້ວ. ລູກມີເງິນເດືອນແລ້ວ, ພໍ່ແມ່ບໍ່ຕ້ອງຝາກເງິນມາໃຫ້ລູກອີກເດີ້. ລູກເປັນຫ່ວງເປັນໃຍນຳສຸຂະພາບຂອງພໍ່ ແລະແມ່, ເປີດຮ້ານທ່ອງທ່ຽວໂຮມສະເຕຢ່າລຳບາກອິດເມື່ອຍເກີນໄປເດີ້!”

ຂ້ອຍຖາມວ່າ: ສຸຂະພາບຂອງລູກເປັນແນວໃດ?

ລາວຕອບວ່າ: ນະຄອນລາຊາສູງກວ່າລະດັບໜ້ານ້ຳທະເລ 3.000 ກວ່າແມັດ ໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນກໍບໍ່ລຶ້ງປານໃດ, ມີອາການແພ້ຢ່າງໜັກໜ່ວງ, ເຈັບຫົວຈົນນອນບໍ່ຫຼັບ. ແຕ່ຜ່ານໄປເຈັດ ແປດມື້ ກໍລຶ້ງເຄີຍຄືກັນກັບຄົນທ້ອງຖິ່ນຫັ້ນລະ. ມາດຳລົງຊີວິດຢູ່ແຫ່ງນັ້ນເປັນເວລາເຄິ່ງປີແລ້ວ, ການຍ່າງກໍເປັນປົກກະຕິແລ້ວ ແລະຍັງສາມາດແລ່ນໄດ້ອີກ. ແມ່ຈົ່ງໄວ້ໃຈເດີ.

ຂ້ອຍຖາມອີກວ່າ: ລູກເຮັດວຽກໄດ້ດີບໍ່?

ລາວຕອບວ່າ: ໂຮງຮຽນທີ່ລູກຢູ່ນີ້ໄດ້ສ້າງຂຶ້ນມາດົນແລ້ວ, ເດັກນ້ອຍສອນງ່າຍ, ຟັງຄວາມດີ. ຕອນຫາກໍມາຮອດ, ລູກກໍເປັນຫ່ວງວ່າ ເດັກນ້ອຍຈະບໍ່ມັກຕົນ, ຜູ້ໃຫຍ່ກໍຈະບໍ່ຍອມຮັບ. ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ, ລູກໄດ້ລຶ້ງກັບອາຊີບນີ້, ສາມາດສອນເດັກນ້ອຍ ແລະ ພົວພັນກັບຜູ້ໃຫຍ່ໄດ້ຢ່າງສະໜິດສະໜົມ. ຫຼາຍຄົນຄິດວ່າ ຄູສອນເດັກນ້ອຍເທົ່າກັບແມ່ບ້ານ. ແຕ່ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ, ລູກບໍ່ພຽງແຕ່ຕ້ອງສອນພວກເດັກນ້ອຍຮຽນຮູ້ການເບິ່ງແຍງຕົນເອງ, ມີມາລະຍາດ, ຍັງຕ້ອງແນະນຳໃຫ້ເຂົາເຈົ້າພັດທະນາຄວາມສາມາດດ້ານຕ່າງໆ ເຊັ່ນວ່າ ການຫຼິ້ນກິລາ, ການຄານ, ການເຕັ້ນ ແລະໄຕ່ຕາມໄມ້ລໍາດຽວ... ການຝຶກຝົນຄວາມກ້າຫານຂອງເດັກນ້ອຍ, ບາງຄົນບໍ່ກ້າຂຶ້ນໄມ້ລໍາດຽວ, ລູກກໍຂຶ້ນໄປໄຕ່ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເບິ່ງຕົວຈິງວ່າ ມັນບໍ່ເປັນຫຍັງດອກ. ລູກຍັງໄດ້ສ້າງຄວາມສົນໃຈຂອງເດັກນ້ອຍໃນດ້ານສິລະປະ, ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າສັງເກດເຫັນຄວາມສວຍງາມໃນຊີວິດປະຈຳວັນ ໂດຍໃຫ້ເຂົາເຈົ້າແຕ້ມຮູບ, ເຮັດຫັດຖະກຳເພື່ອປະດິດສ້າງຄວາມສວຍງາມ... ໃນທີ່ສຸດ ເຂົາເຈົ້າກໍພັນລະນາສິ່ງທີ່ດີງາມດ້ວຍຄວາມເວົ້າຂອງຕົນ. ແນ່ນອນແລ້ວ, ນອກຈາກນີ້ແລ້ວ ລູກຍັງຕ້ອງຮັບປະກັນຊີວິດການເປັນຢູ່ໃນມື້ໜຶ່ງໆ ຄື ຄວາມປອດໄພ, ສຸຂະອະນາໄມ, ການກິນດື່ມ, ຖ່າຍໜັກຖ່າຍເບົາ ແລະ ບັນຫາອື່ນໆອີກ. ແມ່ຈົ່ງໄວ້ໃຈເດີ້! ດຽວນີ້ເດັກນ້ອຍ ແລະ ຜູ້ໃຫຍ່ລ້ວນແຕ່ຮັກແພງລູກຫຼາຍໄດ໋.

ອ້າວ, ອາຈານຫຼີ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຄາດຄິດວ່າ ພຽງແຕ່ຄຳຖາມຂໍ້ດຽວ ກໍເຮັດໃຫ້ໄດ້ບອກເລົ່າເລື່ອງລາວຂອງລູກຫຼາຍປານນີ້. ລາວເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍໄດ້ຮັບຄວາມຮູ້ເພີ່ມຂຶ້ນອີກ, ຖ້າຂ້ອຍມີອາຍຸໜຸ່ມລົງ 30 ປີ ກໍຈະໄປເຮັດວຽກເປັນຄູສອນເອງ.