|
ໃນສະໄຫມບູຮານຂອງຈີນມີກອນບົດຫນຶ່ງຂຽນວ່າ: ຂ້າປາດຊີ້ນຂາຖວາຍແດ່ພະອົງດ້ວຍຄວາມຈົງຮັກພັກດີ, ຂໍໃຫ້ພະອົງຈົ່ງປອດໄສຊົ່ວກາລະນານ.ເຖິງຂ້າຕ້ອງເປັນຜິຢູ່ກ້ອງຕົ້ນໄຄ້ສ້ອຍແຕ່ກໍ່ຍັງເປັນເສນາຊ່ອຍພະຍາດຄອງເມືອງ. ຖ້າພະອົງບໍ່ລືມຂ້າພະບາດ, ຂໍໃຫ້ພະອົງຈົ່ງມີສະຕິເລື້ອຍໆ. ຂ້າທີ່ຢູ່ເມືອງແມນກໍ່ຈະຫາຍຫ່ວງ,ຂໍໃຫ້ພະອົງຈົ່ງດຳເນີນລາຊະກິດຢ່າງດຸຫມັ່ນ ປອດໄສ ໄຮ້ມົນທິນຊົ່ວກາລະນານ.ກອນບົດນີ້ໄດ້ເລົ່ານິທານເລື່ອງຫນຶ່ງສູ່ຟັງ, ເຊິ່ງກໍ່ແມ່ນການເປັນມາຂອງບຸນຊິງມິງ.
ຕາມເລົ່າລືກັນວ່າ, ໃນສະໄຫມຊຸນຊິວຍຸດທະຈັກຂອງຈີນ, ລີ້ຈີ່ ພະຊາຍາຂອງກະສັດຈີ້ນຊ້ຽນກົງຢາກໃຫ້ຊີສີ ບຸດຊາຍຂອງຕົນເອງສືບລາດຊະບັນລັງ, ຈິ່ງໄດ້ວາງກົນອຸບາຍທຳຮ້າຍເຊີ່ນເຊິ່ງ ເຈົ້າຟ້າຊາຍ,ເຊິ່ນເຊິ່ງຖືກບັງຄັບໃຫ້ຂ້າໂຕຕາຍ.ຈົງເອີ ນ້ອງຊາຍຂອງເຊິ່ນເຊິງຫນີໄປພັດຖິ່ນເພື່ອບໍ່ໃຫ້ຖືກທຳຮ້າຍ.ໃນໄລຍະພັດເຊພະເນຈອນໄປຢູ່ຖິ່ນອື່ນ, ຈົງເອີຖືກຂົ່ມເຫງຢຽດຫຍາມປະສົບຄວາມທຸກທໍລະມານເຫລືອພັນລະນາ, ເສນາບໍດີທີ່ໄປນຳເພິ່ນສ່ວນຫລາຍກໍ່ຄ່ອຍໆຕີຕົວອອກຫ່າງຈາກໄປຊອກທາງທຳມາຫາກິນເຫລືອແຕ່ບໍ່ເທົ່າໃດຄົນທີ່ຈົງຮັກພັກດີ,ໄດ້ຕິດຕາມຈົງເອີ ເຈົ້າຟ້າຊາຍໂດຍຕະ ຫລອດ.ໃນນັ້ນ ມີຜູ່ຫນຶ່ງຊື່ວ່າເຈ້ຍຈືທຸ່ຍ.ມີເທື່ອຫນຶ່ງ, ຈົງເອີຫິວຈົນເປັນວິນສະຫລົບໄປ, ເພື່ອກອບກູ້ເອົາຈົງເອີ, ເຈ້ຍຈືທຸ່ຍໄດ້ປາດເອົາຊີ້ນຂາຂອງຕົນເອງປິ້ງສຸກແລ້ວໃຫ້ເຈົ້າຟ້າຊາຍຈົງເອີສະເຫວີຍກຫລັງຈາກນັ້ນ 19 ປີ, ຈົງເອີໄດ້ກັບຄືນປະເທດຂຶ້ນຄອງລາດບັນລັງ,ເພິ່ນກໍ່ແມ່ນເຈົ້າຈີ້ນເວິນກົງ ຫນຶ່ງໃນຫ້າເຈົ້າຈັກກະພັດຍຸດທະຈັກຊຸ່ນຊິວທີ່ມີຊື່ສຽງ.
1 2
|
