ປັກກິ່ງປີ2008 "ນິທານສອງເມືອງ"ຂອງສອງເດັກ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ທີ່ນີ້,ວິທະຍຸສາກົນແຫ່ງປະເທດຈີນ. ທ່ານຜູ່ຟັງທີ່ຮັກແພງ, ວັນທີ10ມິຖຸນານີ້, ທວນໄຟງານກິລາໂອລິມປິກປັກກິ່ງໄດ້ສິ້ນສຸດການສົ່ງຕໍ່ຢູ່ເມືອງລີ້ຈ່ຽງ ແຂວງຢຸນນານ, ຢູ່ຕົວເມືອງທີ່ເຄີຍເກີດແຜ່ນດິນໄຫວອັນຮ້າຍແຮງ ແລະ ຕົວເມືອງທີ່ໄດ້ສ້າງສາຄືນໃໝ່ຫຼັງ12ປີຢ່າງເປັນມະຫັດສະຈັນນີ້, ການສົ່ງຕໍ່ທວນໄຟແບບມືຕໍ່ມືຈະສ້າງຄວາມຮູ້ສຶກຫຍັງໃຫ້ແກ່ພວກເຮົາເດ່? ຕໍ່ໄປເຊີນຟັງລາຍລະອຽດ:
ທ່ານຜູ່ຟັງ, ສຽງເພງມ່ວນໆເມື່ອກີ້ນີ້,ແມ່ນການຮ້ອງຮ່ວມໝູ່ຂອງພວກເດັກນ້ອຍຊົນເຜົ່າສ່ວນໜ້ອຍ ແຂວງຢຸນນານຢູ່ສະຖານທີ່ສົ່ງຕໍ່ທວນໄຟ. ເພງຂອງພວກເຂົາເຈົ້າຮ້ອງວ່າ,"ຮອຍຍິ້ມໃນແສງທຽນ,ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຄ່ອຍໆກະຕຸ້ນໃຈ, ລາອອກຈາກບາດເຈັບໃນອະດີດ, ໃຈຂອງຂ້ອຍ,ເຈົ້າເຂົ້າໃຈທີ່ສຸດ." ວັນທີ10ມິຖຸນານີ້,ຢູ່ເມືອງລີ້ຈ່ຽງ ແຂວງຢຸນນານ, ຄວາມກະຕຸ້ນໃຈຂອງຂ້ອຍຂຶ້ນກັບພວກເດັກນ້ອຍສອງຕົວເມືອງ.
ຕອນເຊົ້າວັນທີ10 ມິຖຸນານີ້, ຜູ່ສົ່ງຕໍ່ທວນໄຟຜູ່ເດັກສອງຄົນ ຈ່າງເຈິລານ ເດັກຍິງ ເຜົ່າຊ່ຽງ ທີ່ມາຈາກເຂດປະສົບໄພແຜ່ນດິນໄຫວເວີ້ນຊວນ ແລະ ເຮີເຈີ້ນເຊີ່ງເດັກຊາຍ ເຜົ່ານ້າຊີ່ ທີ່ມາຈາກເມືອງລີ້ຈ່ຽງໄດ້ພ້ອມກັນສຳເລັດການສົ່ງຕໍ່ທວນໄຟຕອນທຳອິດຢູ່ເມືອງລີ້ຈ່ຽງ. ໃຫ້ສອງເດັກເປັນຜູ່ສົ່ງຕໍ່ທວນໄຟຕອນທຳອິດ,
ນີ້ແມ່ນເທື່ອທຳອິດໃນການສົ່ງຕໍ່ທວນໄຟງານກິລາໂອລິມປີກປັກກິ່ງ, ແຕ່ວ່າ,ສິ່ງທີ່ຍິ່ງພິເສດນັ້ນແມ່ນນິທານກະຕຸ້ນໃຈຄົນຂອງສອງເດັກ.
ຈ່າງເຈິລານ ປີນີ້ ອາຍຸ13ປີ, 2ອາທິດກ່ອນ ລາວຫາກໍ່ມາຮອດໂຮງຮຽນລູກກຳພ້າຊົນເຜົ່າເມືອງລີ້ຈ່ຽງ, ແຕ່ປະສົບການທີ່ເສຍແມ່ໃນແຜ່ນດິນໄຫວ ແລະ ລາອອກຈາກບ້ານເກີດໂດຍຕົນກໍ່ເຮັດໃຫ້ຈ່າງເຈິລານສອດຄ່ອງກັບສະພາບແວດລ້ອມໃໝ່ຍາກຫຼາຍ, ແຕ່ພາຍໃຕ້ການຕັ້ງໃຈດູແລຂອງຄູສອນ ແລະ ເພື່ອນຮຽນ, ຈາກ"ເບິ່ງໄປໃນແງ່ຮ້າຍ"ປ່ຽນເປັນ"ເບິ່ງໄປໃນແງ່ດີ",ຈ່າງເຈິລານພຽງໃຊ້1ອາທິດເທົ່ານັ້ນກໍ່ສຳເລັດແລ້ວ, ຄູສອນຂອງລາວບອກວ່າ,
"ໃນເວລາຫາກໍ່ມາໂຮງຮຽນ,ອາລົມຈິດຂອງຈ່າງເຈິລານບໍ່ໝັ້ນທ່ຽງຫຼາຍ,ເມື່ອເວົ້າເຖິງແມ່,ກໍ່ຮູ້ສຶກລາວຜິດປົກກະຕິ, ແລະຮ້ອງໃຫ້ລາອອກຈາກແຫ່ງນີ້ເລື້ອຍໆ, ບາງເທື່ອຍັງໄຫ້ຢ່າງລັບໆ. ແຕ່ປັດຈຸບັນໄດ້ດີຂຶ້ນກວ່າເກົ່າຫຼາຍແລ້ວ,ປັດຈຸບັນ,ເລົ່ານິທານຈຳນວນໜຶ່ງກັບພວກເຮົາເລື້ອຍໆ,ສ່ວນເນື້ອໃນນິທານສ່ວນຫຼາຍໃຫ້ຄົນເບີກບານມ່ວນຊື່ນ, ປັດຈຸບັນ,ອາລົມຈິດຂອງລາວໄດ້ດີຂຶ້ນຫຼາຍແລ້ວ." ປັດຈຸບັນ,ຄຸນພໍ່ ທີ່ກຳລັງສ້າງສາບ້ານເກີດຄືນໃໝ່ຢູ່ເມືອງເວີ້ນຊວນໄດ້ກາຍເປັນຄົນຄິດເຖິງກວ່າໝູ່ຂອງຈ່າງເຈິລານ,ຫຼັງຈາກໄດ້ສຳເລັດການສົ່ງຕໍ່ທວນໄຟຕອນທຳອິດ,ການເວົ້າຄຳທຳອິດຂອງຈ່າງເຈິລານກໍ່ແມ່ນຄຳປອບໃຈພໍ່:
"ຂ້ອຍຢາກເວົ້າຕໍ່ພໍ່ວ່າ,ໃຫ້ເພິ່ນດຳລົງຊີວິດໃນບ້ານຢ່າງດີ,ທຸກໆມື້ກໍ່ເບີກບານມ່ວນຊື່ນ,ຢ່າຄິດແມ່ອີກແລ້ວ,ຂ້ອຍດີຫຼາຍຢູ່ແຫ່ງນີ້, ເພິ່ນຢ່າເປັນຫ່ວງ, ຄົນທັງຫຼາຍຢູ່ແຫ່ງນີ້ມີມິດຕະພາບຫຼາຍຕໍ່ພວກເຮົາ,ເອົາໃຈໃສ່ນຳພວກເຮົາຫຼາຍ,ພວກເພື່ອນຮຽນກໍ່ດີຫຼາຍ,ຫຼິ້ນນຳພວກເຂົາເຈົ້າ,ທຸກມື້ກໍ່ຮູ້ສຶກມ່ວນຊື່ນຫຼາຍ."
ຖ້າເວົ້າວ່າ ການເບິ່ງໄປໃນແງ່ດີຂອງຈ່າງເຈິລານໄດ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາເຫັນຄວາມຫວັງທີ່ສ້າງສາເຂດປະສົບໄພຄືນໃໝ່, ເຮີເຈິ້ນເຊີ່ງ ເດັກຊາຍ ເຜົ່ານ້າຊີທີ່ເກີດໃນວັນທີ3 ກຸມພາ ປີ1996 ມື້ທີ່ເກີດແຜ່ນດິນໄຫວເມືອງລີ້ຈ່ຽງນັ້ນກໍ່ສາມາດເວົ້າວ່າເປັນຂີດໝາຍສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມຫ້າວຫັນກູ້ໄພຂອງນັກລົບ. ເຮີເຈິ້ນເຊີ່ງ ເຕີບໂຕຂຶ້ນໃນຂະນະດຽວກັນກັບເມືອງລີ້ຈ່ຽງໃໝ່ນັ້ນ ບໍ່ມີຄວາມຈື່ຈຳໂດຍກົງຕໍ່ໄພພິບັດເທື່ອນັ້ນ, ແຕ່ເມື່ອເວົ້າເຖິງແຜ່ນດິນໄຫວເວີ້ນຊວນທີ່ຮ້າຍແຮງກວ່ານັ້ນ,ແມ່ຂອງເຮີເຈິ້ນເຊີ່ງ ຜູ່ໄດ້ປະສົບໄພແຜ່ນດິນໄຫວອັນຮ້າຍແຮງເທື່ອນັ້ນພັດຮ້ອງໄຫ້ຂຶ້ນ:
"ຂ້ອຍເສົ້າສະຫຼົດໃຈທີ່ສຸດ,ຂ້ອຍລືມແຜ່ນດິນໄຫວຮ້າຍແຮງເທື່ອນັ້ນບໍ່ໄດ້ໂດຍຕະຫຼອດ, ຂ້ອຍກໍ່ໄດ້ໄຫ້, ຂ້ອຍຢາກເດີນທາງໄປສູ່ເມືອງເວີ້ນຊວນ, ຊ່ວຍຍ້າຍດິນຈີ້ກ້ອນໜຶ່ງກໍ່ດີ, ຂ້ອຍກໍ່ຢາກຊ່ວຍພວກເຂົາເຈົ້າແທ້ໆ, ແຕ່ຂ້ອຍເຮັດຫຍັງບໍ່ໄດ້,ແຕ່ປະຊາຊົນຍ່ອມຈະຢືນຂຶ້ນ ກໍ່ຄືພວກເຮົາ, ເວີ້ນຊວນ ຢ່າກົວ."
ເວົ້າສຳລັບສອງຕົວເມືອງທີ່ລ້ວນແຕ່ໄດ້ປະສົບໄພພິບັດຄືກັນ, ພວກເດັກແມ່ນຄວາມຫວັງໃຫຍ່ກວ່າໝູ່, ກໍຄື ຢູ່ໃນພິທີສິ້ນສຸດການສົ່ງຕໍ່ທວນໄຟ,ພວກເດັກ140ຄົນຈາກເຂດປະສົບໄພເກົ່າ ແລະ ໃໝ່ສົ່ງສຽງວ່າ, ເມືອງເວີ້ນຊວນໃນອະນາຄົດ ກໍ່ແມ່ນເມືອງລີ້ຈ່ຽງໃນປັດຈຸບັນ!"
"ເມືອງລີ້ຈ່ຽງແມ່ນບ້ານຂອງພວກເຮົາ,ກໍ່ແມ່ນບ້ານຂອງພວກເຈົ້າ,ເມືອງເວີ້ນຊວນໃນອະນາຄົດ,ກໍ່ຈະງາມຫຼາຍທີ່ສຸດ,ໄພພິບັດບໍ່ມີອາລົມຈິດ,ແຕ່ມີຄວາມຮັກໃນໂລກຄົນເຮົາ, ເມືອງເວີ້ນຊວນ,ເມືອງລີ້ຈ່ຽງ,ເກາະແຂນກັນ,ໃຫ້ພວກເຮົາຍົກສູງທວນໄຟ,ຢ່ວງບາດກ້າວໃຫຍ່,ແລ່ນໄປສູ່ອະນາຄົດອັນດີງາມ!"
