ການເຝິກອົບຮົມວິຊາການໃຫ້ຊາວກະສິກອນທີ່ເຮັດວຽກໃນຕົວເມືອງ
(GMT+08:00) 2009-03-31 18:26:51 cri
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ຊາວກະສິກອນທີ່ເຮັດວຽກຢູ່ຕົວເມືອງແມ່ນກຸ່ມຄົນອັນໄພສານໃນສັງຄົມຈີນ.ແຕ່ກ່ອນ,ເຂົາເຈົ້າອູ້ມຄວາມຝັນຂອງຕົນເຂົ້າມາຕົວເມືອງ;ປະຈຸບັນ,ຊາວກະສິກອນສ່ວນໜຶ່ງຈຳເປັນຕ້ອງຈາກຕົວເມືອງກັບເມືອບ້ານເກີດ.ໃຕ້ການໂຈມຕີຈາກວິກິດການການເງິນສາກົນ,ຊາວກະສິກອນທີ່ເຮັດວຽກຢູ່ຕົວເມືອງ20ລ້ານຄົນຂອງຈີນກັບເມືອບ້ານເກີດຍ້ອນຕົກງານ.ໃນລາຍການແຈ້ງຂ່າວເສດຖະກິດຈີນມື້ນີ້,ພວກເຮົາຈະແນະນຳສະພາບການທີ່ຊາວກະສິກອນຜູ່ຕົກງານເຫຼົ່ານີ້ກັບເມືອບ້ານເກີດ,ແລ້ວເຂົາເຈົ້າມີສະພາບແນວໃດສູ່ທ່ານຟັງ.
ສິ່ງທີ່ໜ້າກິນແໜງທີ່ສຸດຂອງນາງເສີນສູຍຈ່ຽວແມ່ນຕົນເອງບໍ່ໄດ້ຮຽນໜັງສືຫຼາຍ.ໄລຍະນີ້ ສິ່ງທີ່ນາງຄຶດຫຼາຍກວ່າໝູ່ກໍ່ແມ່ນ,ຖ້າລະດັບການສຶກສາຂອງຕົນສູງກວ່ານີ້ໜ້ອຍໜຶ່ງ,ຮູ້ເຕັກນິກຫຼາຍໜ້ອຍໜຶ່ງ,ກໍ່ຈະຊອກຫາວຽກງານໄດ້ງ່າຍກວ່ານີ້.
"ແຕ່ກ່ອນບໍ່ມັກຮຽນໜັງສື,ດຽວນີ້ກິນແໜງໃຈຫຼາຍ.ຮູ້ສຶກວ່າ ຄວາມຮູ້ຂອງຕົນໜ້ອຍໂພດ,ບໍ່ຮູ້ເຕັກນິກຫຍັງ,ຈຶ່ງຊອກວຽກຍາກຫຼາຍ."
ເສີນສູຍຈ່ຽວແມ່ນຊາວກະສິກອນເມືອງໄຄ່ຊ້ຽນຂອງນະຄອນຈຸ້ງກິງ,ໃນເວລາຮຽນຈົບມັດທະຍົມກໍ່ໄປເຮັດວຽກຢູ່ທ້ອງຖິ່ນນັ້ນ,ເຄີຍເປັນຜູ່ບໍລິການຢູ່ໂຮງແຮມແລະກຳມະກອນໂຮງງານເອເລັກໂຕຼນິກ,ເດືອນຕຸລາປີກາຍນີ້ ລາວບໍ່ມີວຽກເຮັດງານທຳຈຶ່ງຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ກັບບ້ານເກີດ.
ຍ້ອນໄດ້ຮັບຜົນກະທົບຈາກວິກິດການການເງິນສາກົນ,ວິສາຫະກິດຈີນຫຼາຍແຫ່ງຫຼົ້ມລະລາຍຫຼືດຳເນີນືທຸລະກິດຍາກ,ໂດຍສະເພາະແມ່ນວິສາຫະກິດທີ່ມີກຳມະກອນຫຼາຍ,ໃຊ້ເຕັກນິກບໍ່ສູງ,ແລະມີຊາວກະສິກອນທີ່ເຮັດວຽກນຳຫຼາຍ ກໍ່ຍິ່ງໄດ້ຮັບຜົນກະທົບຫຼາຍ. ປະຈຸບັນ,ນາງມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍໃນການຊອກວຽກຍ້ອນຕົນເອງບໍ່ມີວິຊາການຫຍັງ.ສິ່ງທີ່ນາງຢາກເຮັດໃນປະຈຸບັນແມ່ນ, ສວຍໂອກາດໃນຕອນທີ່ຍັງບໍ່ມີວຽກເຮັດ,ໄປຮຽນວິຊາສະເພາະຂະແໜງໃດໜຶ່ງໃຫ້ເກັ່ງ.ເພາະນາງຮູ້ວ່າ,ຖ້າຕົນເອງມີວິຊາສະເພາະດ້ານໃດໜຶ່ງແລ້ວ,ກໍ່ຈະຊອກວຽກງ່າຍກວ່າ.
ໃນຫ້ອງຮຽນຂອງໂຮງຮຽນວິຊາຊີບຈູ້ຍລົງເມືອງໄຄ່ຊ້ຽນ,ກຸ່ມຊາວກະສິກອນທີ່ໄປເຮັດວຽກຢູ່ຕົວເມືອງແລະໄດ້ກັບເມືອບ້ານທີ່ມີອາຍຸຕ່າງກັນກຳລັງອ່ານກາບກອນລາຊະວົງຖາງຕາມຫຼັງອາຈານ,ຊົ່ວໂມງສອນວັດທະນະທຳນີ້ແມ່ນພື້ນຖານເພື່ອເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຮັບເອົາການເຝິກອົບຮົມວິຊາການ.
ຫຼັງຈາກບຸນກຸດຈີນ ບຸນປະເພນີທີ່ຄຶກຄື້ນທີ່ສຸດຜ່ານໄປບໍ່ດົນ,ຄືວັນທີ6ກຸມພາປີນີ້,ນາງເສີນສູຍຈ່ຽວທີ່ຕົກງານກໍໄປໂຮງຮຽນວິຊາຊີບຢູ່ແຫ່ງນີ້,ເຂົ້າຮ່ວມການອົບຮົມເອເລັກໂຕຼນິກແລະຄອມພິວເຕີເປັນເວລາ5ເດືອນ.ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ນາງດີໃຈນັ້ນແມ່ນ,ການອົບຮົມນີ້ບໍ່ຕ້ອງເສຍຄ່າຮຽນແລະຄ່າພັກ,ທັງໄດ້ຄ່າກິນອີກ200ຢວນ.
ຫຼັງຈາກຮຽນ1ເດືອນປາຍແລ້ວ,ນາງເວົ້າວ່າ,ຮູ້ສຶກຄືວ່າໄດ້ກັບໄປສະໄໝທີ່ຮຽນຢູ່ມັດທະຍົມ,ເພາະວ່າ ຕາຕະລາງຮຽນເຕັມທຸກມື້ເລີຍ,ຕອນເຊົ້າ6ໂມງເຄິ່ງຕື່ນນອນແລ້ວໄປຫັດກາຍກ່ອນ,4ຊົ່ວໂມງຕອນເຊົ້າແມ່ນອົບຮົມດ້ານວິຊາຊີບ,2ຊົ່ວໂມງຕອນບ່າຍແມ່ນການກິລາ,ດົນຕີ,ຫຼືມາລະຍາດເປັນຕົ້ນ,ຕອນກາງຄືນຍັງມີ2ຊົ່ວໂມງແມ່ນຮຽນເອງ,ເລີກຮຽນ20ໂມງ,21ໂມງມອດໄຟນອນ.
ທ່ານວັງຊີງປີງ ຜູ່ຮັບຜິດຊອບໂຮງຮຽນວິຊາຊີບຈູ້ຍລົງກ່າວວ່າ,ການຈັດວາງຕາຕະລາງອົບຮົມໃຫ້ເຕັມແນວນີ້,ຈຸດປະສົງແມ່ນເພື່ອເຮັດໃຫ້ຊາວກະສິກອນສາມາດກຳໄດ້ວິຊາຊີບອັນໜຶ່ງໃນເວລາສັ້ນໆ.ປະຈຸບັນ,ນັກຮຽນຜູ່ເປັນຊາວກະສິກອນເຫຼົ່ານີ້ສາມາດເລືອກຮຽນວິຊາແຕ່ງກິນ,ຈອດໂລຫະ,ຕົບແຕ່ງລົດຍົນ,ເອເລັກໂຕຼນິກແລະຄອມພິວເຕີ ການບໍລິການໃນໂຮງແຮມ,ຫຼັກສູດເຫຼົ່ານີ້ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນເປີດໃຫ້ຮຽນຕາມຄວາມຕ້ອງການຕົວຈິງຂອງຊາວກະສິກອນ.
"ວິຊາສະເພາະເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ຕ້ອງມີການສຶກສາສູງຫຼາຍ,ຕິດແທດຕົວຈິງຫຼາຍ,ຈະຮັບປະກັນໃຫ້ນັກຮຽນຮຽນຈົບແລ້ວຊອກວຽກງານໄດ້,ພວກເຮົາແມ່ນຈັດວາງວິຊາສະເພາະເຫຼົ່ານີ້ໂດຍພິຈາລະນາຈາກດ້ານນີ້."
ເວົ້າສຳລັບຊາວກະສິກອນທີ່ຕົກງານໃນຕົວເມືອງແລ້ວນັ້ນ,ຄວາມຄຶດໂດຍກົງຂອງເຂົາເຈົ້າໃນໄລຍະນີ້ກໍແມ່ນເພື່ອຜ່ານການອົບຮົມແລະຈະສາມາດຊອກວຽກເຮັດງານທຳທີ່ມີລາຍໄດ້ອ່າວຫຼາຍ.ນາງເສີນສູຍຈ່ຽວເວົ້າວ່າ,ຫຼັງຈາກການອົບຮົມສິ້ນສຸດລົງແລ້ວ ນາງຢາກໄປຕ່າງແຂວງ,ພະຍາຍາມຊອກວຽກທີ່ບໍ່ເສຍຄ່າຢູ່ຄ່າກິນແລະມີເງິນເດືອນ2000ຢວນ,ຫຼາຍກວ່າແຕ່ກ່ອນ1ເທົ່າ.ສຳລັບເລື່ອງນີ້,ທ່ານລີວເຈ່ຍມິງ ຜູ່ຮັບຜິດຊອບຕະຫຼາດແຮງງານເມືອງໄຄ່ຊ້ຽນບອກວ່າບໍ່ແມ່ນເລື່ອງຍາກ,ອີງຕາມສະພາບຕົວຈິງ,ທ່ານຮູ້ສຶກວ່າ ປະຈຸບັນ ຊາວກະສິກອນທີ່ມີວິຊາສະເພາະໃດໜຶ່ງຢາກຊອກວຽກເຮັດ ແມ່ນງ່າຍກວ່າແຕ່ກ່ອນແລ້ວ.
"ປະຈຸບັນ ຊາວກະສິກອນຜູ່ໜຶ່ງມີວິຊາສະເພາະແລ້ວຈະຊອກວຽກງ່າຍຂຶ້ນ.ວິສາຫະກິດທີ່ຈົດທະບຽນນຳພວກເຮົາແລະຢາກໄດ້ກຳມະກອນຜູ່ມີວິຊາສະເພາະນີ້ມີຫຼາຍສົມຄວນ,ຖ້າເປັນກຳມະກອນແຕ່ບໍ່ຮູ້ວິຊາສະເພາະ,ອາຍຸສູງກວ່າ50ປີ,ວິສາຫະກິດຈະບໍ່ມັກຮັບແລ້ວ."
ມີວິຊາສະເພາະ,ວິສາຫະກິດຢາກໄດ້;ແຕ່ຖ້າບໍ່ມີ,ວິສາຫະກິດກໍ່ບໍ່ເອົາ,ນີ້ໄດ້ສ່ອງແສງໃຫ້ເຫັນວ່າ ຊາວກະສິກອນທີ່ເຮັດວຽກຢູ່ຕົວເມືອງແລະຖືການບໍລິການແບບລາຄາຖືກເປັນເອກະລັກນັ້ນ ບໍ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມຕ້ອງການຂອງຕະຫຼາດ ແຮງງານໃນປະຈຸບັນແລ້ວ.ສະນັ້ນ,ການເພີ່ມທະວີການເຝິກອົບຮົມວິຊາສະເພາະຂອງຊາວກະສິກອນທີ່ເຮັດວຽກຢູ່ຕົວເມືອງ,ຊຸກຍູ້ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າໄປເຮັດວຽກຢູ່ໃນອຸດສາຫະກຳເຕັກນິກສູງ ກໍ່ໄດ້ກາຍເປັນໜ້າທີ່ຮິບດ່ວນທີ່ສຸດແລ້ວ.ໃນເວລາກ່າວເຖິງເລື່ອງນີ້ ທ້ານຕັງກົວອິ່ງ ນັກຄົ້ນຄວ້າຂອງສະຖາບັນຄົ້ນຄວ້າພັດທະນາຊົນນະບົດຂອງສະພາບັນດິດວິທະຍາສາດສັງຄົມຈີນກ່າວວ່າ:
"ກ່ອນອື່ນຕ້ອງແກ້ໄຂບັນຫາຂອງໂຄງປະກອບ.ລັດຖະບານຈັດຕັ້ງໜ່ວຍງານອົບຮົມວິຊາສະເພາະບໍ່ມີບັນຫາ,ແຕ່ພ້ອມກັນນັ້ນຍັງຕ້ອງນຳເຂົ້າກົນໄກຕະຫຼາດ,ໃຫ້ວິສາຫະກິດເຂົ້າຮ່ວມ,ຊັບພະຍາກອນດ້ານການສຶກສາຂອງປະຊາຊົນກໍ່ຕ້ອງເຂົ້າຮ່ວມ,ລະດົມຊັບພະຍາກອນຫຼາຍດ້ານ,ໂດຍສະເພາະແມ່ນລະດົມຊັບພະຍາກອນຂອງວິສາຫະກິດທີ່ໃຊ້ກຳມະກອນຫຼາຍ,ເພື່ອເປີດກວ້າງຊ່ອງທາງອົບຮົມຂອງຊາວກະສິກອນທີ່ເຮັດວຽກຢູ່ຕົວເມືອງ.ນອກຈາກນີ້ແລ້ວ ລັດຖະບານກໍ່ຍັງຊ່ວຍແກ້ໄຂ.ປະຈຸບັນ,ອົງການປົກຄອງທຸກຂັ້ນລ້ວນແຕ່ໄດ້ຮັບງົບອຸດໜູນເພື່ອອົບຮົມຊາວກະສິກອນ,ການເຮັດແນວໃດຈຶ່ງສາມາດຍົກປະສິດທິພາບການນຳໃຊ້ເງິນທຶນໃຫ້ສູງຂຶ້ນໄດ້,ຄວນຊອກໄດ້ບົດຮຽນທີ່ດີກວ່າເກົ່າໃນດ້ານນີ້."
ສິ່ງທີ່ໜ້າກິນແໜງທີ່ສຸດຂອງນາງເສີນສູຍຈ່ຽວແມ່ນຕົນເອງບໍ່ໄດ້ຮຽນໜັງສືຫຼາຍ.ໄລຍະນີ້ ສິ່ງທີ່ນາງຄຶດຫຼາຍກວ່າໝູ່ກໍ່ແມ່ນ,ຖ້າລະດັບການສຶກສາຂອງຕົນສູງກວ່ານີ້ໜ້ອຍໜຶ່ງ,ຮູ້ເຕັກນິກຫຼາຍໜ້ອຍໜຶ່ງ,ກໍ່ຈະຊອກຫາວຽກງານໄດ້ງ່າຍກວ່ານີ້.
"ແຕ່ກ່ອນບໍ່ມັກຮຽນໜັງສື,ດຽວນີ້ກິນແໜງໃຈຫຼາຍ.ຮູ້ສຶກວ່າ ຄວາມຮູ້ຂອງຕົນໜ້ອຍໂພດ,ບໍ່ຮູ້ເຕັກນິກຫຍັງ,ຈຶ່ງຊອກວຽກຍາກຫຼາຍ."
ເສີນສູຍຈ່ຽວແມ່ນຊາວກະສິກອນເມືອງໄຄ່ຊ້ຽນຂອງນະຄອນຈຸ້ງກິງ,ໃນເວລາຮຽນຈົບມັດທະຍົມກໍ່ໄປເຮັດວຽກຢູ່ທ້ອງຖິ່ນນັ້ນ,ເຄີຍເປັນຜູ່ບໍລິການຢູ່ໂຮງແຮມແລະກຳມະກອນໂຮງງານເອເລັກໂຕຼນິກ,ເດືອນຕຸລາປີກາຍນີ້ ລາວບໍ່ມີວຽກເຮັດງານທຳຈຶ່ງຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ກັບບ້ານເກີດ.
ຍ້ອນໄດ້ຮັບຜົນກະທົບຈາກວິກິດການການເງິນສາກົນ,ວິສາຫະກິດຈີນຫຼາຍແຫ່ງຫຼົ້ມລະລາຍຫຼືດຳເນີນືທຸລະກິດຍາກ,ໂດຍສະເພາະແມ່ນວິສາຫະກິດທີ່ມີກຳມະກອນຫຼາຍ,ໃຊ້ເຕັກນິກບໍ່ສູງ,ແລະມີຊາວກະສິກອນທີ່ເຮັດວຽກນຳຫຼາຍ ກໍ່ຍິ່ງໄດ້ຮັບຜົນກະທົບຫຼາຍ. ປະຈຸບັນ,ນາງມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍໃນການຊອກວຽກຍ້ອນຕົນເອງບໍ່ມີວິຊາການຫຍັງ.ສິ່ງທີ່ນາງຢາກເຮັດໃນປະຈຸບັນແມ່ນ, ສວຍໂອກາດໃນຕອນທີ່ຍັງບໍ່ມີວຽກເຮັດ,ໄປຮຽນວິຊາສະເພາະຂະແໜງໃດໜຶ່ງໃຫ້ເກັ່ງ.ເພາະນາງຮູ້ວ່າ,ຖ້າຕົນເອງມີວິຊາສະເພາະດ້ານໃດໜຶ່ງແລ້ວ,ກໍ່ຈະຊອກວຽກງ່າຍກວ່າ.
ໃນຫ້ອງຮຽນຂອງໂຮງຮຽນວິຊາຊີບຈູ້ຍລົງເມືອງໄຄ່ຊ້ຽນ,ກຸ່ມຊາວກະສິກອນທີ່ໄປເຮັດວຽກຢູ່ຕົວເມືອງແລະໄດ້ກັບເມືອບ້ານທີ່ມີອາຍຸຕ່າງກັນກຳລັງອ່ານກາບກອນລາຊະວົງຖາງຕາມຫຼັງອາຈານ,ຊົ່ວໂມງສອນວັດທະນະທຳນີ້ແມ່ນພື້ນຖານເພື່ອເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຮັບເອົາການເຝິກອົບຮົມວິຊາການ.
ຫຼັງຈາກບຸນກຸດຈີນ ບຸນປະເພນີທີ່ຄຶກຄື້ນທີ່ສຸດຜ່ານໄປບໍ່ດົນ,ຄືວັນທີ6ກຸມພາປີນີ້,ນາງເສີນສູຍຈ່ຽວທີ່ຕົກງານກໍໄປໂຮງຮຽນວິຊາຊີບຢູ່ແຫ່ງນີ້,ເຂົ້າຮ່ວມການອົບຮົມເອເລັກໂຕຼນິກແລະຄອມພິວເຕີເປັນເວລາ5ເດືອນ.ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ນາງດີໃຈນັ້ນແມ່ນ,ການອົບຮົມນີ້ບໍ່ຕ້ອງເສຍຄ່າຮຽນແລະຄ່າພັກ,ທັງໄດ້ຄ່າກິນອີກ200ຢວນ.
ຫຼັງຈາກຮຽນ1ເດືອນປາຍແລ້ວ,ນາງເວົ້າວ່າ,ຮູ້ສຶກຄືວ່າໄດ້ກັບໄປສະໄໝທີ່ຮຽນຢູ່ມັດທະຍົມ,ເພາະວ່າ ຕາຕະລາງຮຽນເຕັມທຸກມື້ເລີຍ,ຕອນເຊົ້າ6ໂມງເຄິ່ງຕື່ນນອນແລ້ວໄປຫັດກາຍກ່ອນ,4ຊົ່ວໂມງຕອນເຊົ້າແມ່ນອົບຮົມດ້ານວິຊາຊີບ,2ຊົ່ວໂມງຕອນບ່າຍແມ່ນການກິລາ,ດົນຕີ,ຫຼືມາລະຍາດເປັນຕົ້ນ,ຕອນກາງຄືນຍັງມີ2ຊົ່ວໂມງແມ່ນຮຽນເອງ,ເລີກຮຽນ20ໂມງ,21ໂມງມອດໄຟນອນ.
ທ່ານວັງຊີງປີງ ຜູ່ຮັບຜິດຊອບໂຮງຮຽນວິຊາຊີບຈູ້ຍລົງກ່າວວ່າ,ການຈັດວາງຕາຕະລາງອົບຮົມໃຫ້ເຕັມແນວນີ້,ຈຸດປະສົງແມ່ນເພື່ອເຮັດໃຫ້ຊາວກະສິກອນສາມາດກຳໄດ້ວິຊາຊີບອັນໜຶ່ງໃນເວລາສັ້ນໆ.ປະຈຸບັນ,ນັກຮຽນຜູ່ເປັນຊາວກະສິກອນເຫຼົ່ານີ້ສາມາດເລືອກຮຽນວິຊາແຕ່ງກິນ,ຈອດໂລຫະ,ຕົບແຕ່ງລົດຍົນ,ເອເລັກໂຕຼນິກແລະຄອມພິວເຕີ ການບໍລິການໃນໂຮງແຮມ,ຫຼັກສູດເຫຼົ່ານີ້ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນເປີດໃຫ້ຮຽນຕາມຄວາມຕ້ອງການຕົວຈິງຂອງຊາວກະສິກອນ.
"ວິຊາສະເພາະເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ຕ້ອງມີການສຶກສາສູງຫຼາຍ,ຕິດແທດຕົວຈິງຫຼາຍ,ຈະຮັບປະກັນໃຫ້ນັກຮຽນຮຽນຈົບແລ້ວຊອກວຽກງານໄດ້,ພວກເຮົາແມ່ນຈັດວາງວິຊາສະເພາະເຫຼົ່ານີ້ໂດຍພິຈາລະນາຈາກດ້ານນີ້."
ເວົ້າສຳລັບຊາວກະສິກອນທີ່ຕົກງານໃນຕົວເມືອງແລ້ວນັ້ນ,ຄວາມຄຶດໂດຍກົງຂອງເຂົາເຈົ້າໃນໄລຍະນີ້ກໍແມ່ນເພື່ອຜ່ານການອົບຮົມແລະຈະສາມາດຊອກວຽກເຮັດງານທຳທີ່ມີລາຍໄດ້ອ່າວຫຼາຍ.ນາງເສີນສູຍຈ່ຽວເວົ້າວ່າ,ຫຼັງຈາກການອົບຮົມສິ້ນສຸດລົງແລ້ວ ນາງຢາກໄປຕ່າງແຂວງ,ພະຍາຍາມຊອກວຽກທີ່ບໍ່ເສຍຄ່າຢູ່ຄ່າກິນແລະມີເງິນເດືອນ2000ຢວນ,ຫຼາຍກວ່າແຕ່ກ່ອນ1ເທົ່າ.ສຳລັບເລື່ອງນີ້,ທ່ານລີວເຈ່ຍມິງ ຜູ່ຮັບຜິດຊອບຕະຫຼາດແຮງງານເມືອງໄຄ່ຊ້ຽນບອກວ່າບໍ່ແມ່ນເລື່ອງຍາກ,ອີງຕາມສະພາບຕົວຈິງ,ທ່ານຮູ້ສຶກວ່າ ປະຈຸບັນ ຊາວກະສິກອນທີ່ມີວິຊາສະເພາະໃດໜຶ່ງຢາກຊອກວຽກເຮັດ ແມ່ນງ່າຍກວ່າແຕ່ກ່ອນແລ້ວ.
"ປະຈຸບັນ ຊາວກະສິກອນຜູ່ໜຶ່ງມີວິຊາສະເພາະແລ້ວຈະຊອກວຽກງ່າຍຂຶ້ນ.ວິສາຫະກິດທີ່ຈົດທະບຽນນຳພວກເຮົາແລະຢາກໄດ້ກຳມະກອນຜູ່ມີວິຊາສະເພາະນີ້ມີຫຼາຍສົມຄວນ,ຖ້າເປັນກຳມະກອນແຕ່ບໍ່ຮູ້ວິຊາສະເພາະ,ອາຍຸສູງກວ່າ50ປີ,ວິສາຫະກິດຈະບໍ່ມັກຮັບແລ້ວ."
ມີວິຊາສະເພາະ,ວິສາຫະກິດຢາກໄດ້;ແຕ່ຖ້າບໍ່ມີ,ວິສາຫະກິດກໍ່ບໍ່ເອົາ,ນີ້ໄດ້ສ່ອງແສງໃຫ້ເຫັນວ່າ ຊາວກະສິກອນທີ່ເຮັດວຽກຢູ່ຕົວເມືອງແລະຖືການບໍລິການແບບລາຄາຖືກເປັນເອກະລັກນັ້ນ ບໍ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມຕ້ອງການຂອງຕະຫຼາດ ແຮງງານໃນປະຈຸບັນແລ້ວ.ສະນັ້ນ,ການເພີ່ມທະວີການເຝິກອົບຮົມວິຊາສະເພາະຂອງຊາວກະສິກອນທີ່ເຮັດວຽກຢູ່ຕົວເມືອງ,ຊຸກຍູ້ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າໄປເຮັດວຽກຢູ່ໃນອຸດສາຫະກຳເຕັກນິກສູງ ກໍ່ໄດ້ກາຍເປັນໜ້າທີ່ຮິບດ່ວນທີ່ສຸດແລ້ວ.ໃນເວລາກ່າວເຖິງເລື່ອງນີ້ ທ້ານຕັງກົວອິ່ງ ນັກຄົ້ນຄວ້າຂອງສະຖາບັນຄົ້ນຄວ້າພັດທະນາຊົນນະບົດຂອງສະພາບັນດິດວິທະຍາສາດສັງຄົມຈີນກ່າວວ່າ:
"ກ່ອນອື່ນຕ້ອງແກ້ໄຂບັນຫາຂອງໂຄງປະກອບ.ລັດຖະບານຈັດຕັ້ງໜ່ວຍງານອົບຮົມວິຊາສະເພາະບໍ່ມີບັນຫາ,ແຕ່ພ້ອມກັນນັ້ນຍັງຕ້ອງນຳເຂົ້າກົນໄກຕະຫຼາດ,ໃຫ້ວິສາຫະກິດເຂົ້າຮ່ວມ,ຊັບພະຍາກອນດ້ານການສຶກສາຂອງປະຊາຊົນກໍ່ຕ້ອງເຂົ້າຮ່ວມ,ລະດົມຊັບພະຍາກອນຫຼາຍດ້ານ,ໂດຍສະເພາະແມ່ນລະດົມຊັບພະຍາກອນຂອງວິສາຫະກິດທີ່ໃຊ້ກຳມະກອນຫຼາຍ,ເພື່ອເປີດກວ້າງຊ່ອງທາງອົບຮົມຂອງຊາວກະສິກອນທີ່ເຮັດວຽກຢູ່ຕົວເມືອງ.ນອກຈາກນີ້ແລ້ວ ລັດຖະບານກໍ່ຍັງຊ່ວຍແກ້ໄຂ.ປະຈຸບັນ,ອົງການປົກຄອງທຸກຂັ້ນລ້ວນແຕ່ໄດ້ຮັບງົບອຸດໜູນເພື່ອອົບຮົມຊາວກະສິກອນ,ການເຮັດແນວໃດຈຶ່ງສາມາດຍົກປະສິດທິພາບການນຳໃຊ້ເງິນທຶນໃຫ້ສູງຂຶ້ນໄດ້,ຄວນຊອກໄດ້ບົດຮຽນທີ່ດີກວ່າເກົ່າໃນດ້ານນີ້."
ຂ່າວ-ບົດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ
ຄຳເຫັນ
