ການເດີນທາງທີ່ຍາວໄກ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ສຳລັບຜູ້ຂຽນແລ້ວ, ການເດີນທາງຈາກປັກກິ່ງມາຄຸນໝິງ, ເມືອງເອກຂອງແຂວງຢຸນໜານເທື່ອນີ້ເປັນຄັ້ງທີ່ສາມແລ້ວ; ຄັ້ງກ່ອນກໍ່ແມ່ນໃນເດືອນເມສາ 2008 ຜ່ານມານີ້ເອງ; ແຕ່ສິ່ງທີ່ປະທັບໃຈສຳລັບຄຸນໝິງນັ້ນ, ບໍ່ວ່າຈະມາໃນເດືອນເມສາທີ່ອາກາດຢູ່ປະເທດລາວຮ້ອນອົບເອົ້າຫຼາຍຫຼືເທື່ອນີ້ຄືທ້ອງເດືອນສິງຫາທີ່ເປັນຍາມຝົນຕົກຫຼາຍທີ່ສຸດ, ແຕ່ອາກາດຢູ່ຄຸນໝິງກໍ່ຍັງບໍ່ຮ້ອນແລະບໍ່ໜາວຫຼາຍຄືເກົ່າ, ສູງສຸດກໍ່ບໍ່ກາຍ 28-29 ອົງສາ, ນີ້ຄືສະເໜ່ຢ່າງໜຶ່ງທີ່ຫຼາຍໆຄົນຍ້ອງຍໍຄຸນໝິງ. ແຕ່ວ່າການເດີນທາງມາເທື່ອນີ້, ຈຸດໝາຍປາຍທາງຂອງຄະນະນັກຂ່າວວິທະຍຸສາກົນແຫ່ງປະເທດຈີນ (CRI) ພວກເຮົາ 10 ກວ່າຊີວິດຈາກພະແນກພາສາລາວ, ພາສາມຽນມາແລະພາສາຮິນດູນັ້ນແມ່ນຢູ່ທີ່ກິ່ງແຂວງປົກຄອງຕົນເອງເຜົ່າລື້-ຈິງໂຜເຕີຫົງແລະກິ່ງແຂວງປົກຄອງຕົນເອງເຜົ່າລື້ 12 ພັ່ນນາ, ໂດຍສະເພາະກໍ່ແມ່ນເມືອງແລະດ່ານຢູ່ຕາມຊາຍແດນລະຫວ່າງຈີນກັບມຽນມາແລະຈີນກັບລາວ.
ບ້ານເມືອງໝາງສື
ຄະນະພວກເຮົາເລີ່ມເດີນທາງອອກຈາກຄຸນໝິງດ້ວຍລົດເມໃຫຍ່ໂອ້ໂຖງທີ່ເຊົ່າມາເພື່ອການເດີນທາງຄັ້ງນີ້ໂດຍສະເພາະໃນເວລາ 8 ໂມງຂອງວັນອັງຄານ, ທີ 12 ສິງຫາ 2009 ເພື່ອມຸ້ງໜ້າສູ່ເມືອງໝາງສື ທີ່ເປັນເທດສະບານຂອງກິ່ງແຂວງເຕີຫົງ. ສຳລັບຜູ້ຂຽນແລ້ວ, ເຄີຍເດີນທາງໄປເມືອງນີ້ເທື່ອໜຶ່ງແລ້ວໃນຍາມບຸນປີໃໝ່ຂອງເຜົ່າລື້, ແຕ່ເດີນທາງດ້ວຍຍົນທີ່ໃຊ້ເວລາພຽງແຕ່ 45 ນາທີກໍ່ຮອດແລ້ວ! ແຕ່ເທື່ອນີ້ຜູ້ຂຽນຈະພາທ່ານຊົມສິ່ງຕ່າງໆຕາມສອງຟາກຖະໜົນຂອງໄລຍະທາງຍາວໄກປະມານ 700 ກິໂລແມັດ, ຖ້າຈະທຽບແລ້ວກໍ່ຊ່ຳກັບຂີ່ລົດເມຈາກວຽງຈັນລົງໃຕ້ໄປປາກເຊພຸ້ນລະ. ກິ່ງແຂວງເຕີຫົງຕັ້ງຢູ່ທາງທິດຕາເວັນຕົກສຽງໃຕ້ຂອງນະຄອນຄຸນໝິງ.
ຜູ້ຂຽນບັນທຶກການເດີນທາງ
ພວກເຮົາເດີນທາງອອກຈາກຄຸນໝິງໄດ້ປະມານ 20 ນາທີກໍ່ຫວິດຕົວເມືອງເຂົ້າສູ່ຊານເມືອງແລ້ວ, ແລ່ນລົດກໍ່ບໍ່ໄວບໍ່ຊ້າປະມານ 80-90 ກິໂລແມັດຕໍ່ຊົ່ວໂມງ, ເທື່ອນີ້ຖືວ່າເປັນເທື່ອທຳອິດທີ່ຜູ້ຂຽນເດີນທາງໄກຂະໜາດນີ້ດ້ວຍລົດໃນຮອບ 4 ປີ. ພໍຫວິດຈາກນະຄອນຄຸນໝິງທີ່ມີມືຕຶກອາຄານສູງສະງ່າຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ພວກເຮົາກໍ່ເລີ່ມເຂົ້າສູ່ບັນຍາກາດຂອງຊົນນະບົດ, ຮູ້ສຶກໄດ້ເລີຍເຖິງການໄດ້ສຳຜັດກັບທຳມະຊາດ; ສອງຟາກທາງເປັນພູພຽງທີ່ບໍ່ມີຕົ້ນໄມ້ໃຫຍ່, ແຕ່ເຕັມໄປດ້ວຍເຄື່ອງປູກຂອງຝັງຂຽວງາມເຕັມໄປໝົດຈົນເກືອບບໍ່ເຫັນບ່ອນດິນຫວ່າງ, ນອກຈາກບ່ອທີ່ເປັນບ້ານເປັນເຮືອນເທົ່ານັ້ນ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນເຂົ້າທີ່ປູກຢູ່ຕາມຮ່ອມພູນ້ອຍຫຼືຕາມເປີ້ນພູແບບນາຂັ້ນໄດທີ່ພວມຖອກຮວງຂຽວງາມ, ສະລັບຊັບຊ້ອນໄປກັບສວນສາລີທັງທີ່ກຳລັງອອກດອກຂຽວແລະທັງເປັນມານແກ່ແລ້ວຈົນໄດ້ເກັບກູ້ຈຳນວນໜຶ່ງ, ນອກນັ້ນກໍ່ຍັງມີສວນດອກຕາເວັນສະລັບໄປກັບເຄືອໝາກອຶທີ່ເລືອເຕັມຕາມຫວ່າງໄຮ່ນາກັບສວນສາລີ. ເຮືອນຂອງຊາວກະສິກອນທີ່ສະລັບຢູ່ຕາມສວນຕາມເປີ້ນພູນ້ອຍນັ້ນກໍ່ເປັນເຮືອນກໍ່ຊັ້ນດຽວຫຼັງນ້ອຍທີ່ມຸງດ້ວຍກະເບື້ອງສີດຳ.
ສະໜາມຫຼວງເມືອງລູ້ຊີ່
ທ້ອງຟ້າໃນມື້ທີ່ພວກເຮົາເດີນທາງນັ້ນຫາແສງແດດຍາກ, ມີເມກຝົນ, ທ້ອງຟ້າບົດ, ບາງເທື່ອຝົນກໍ່ຕົກລົງມາ ແຕ່ບໍ່ແຮງ. ນອກຈາກພືດພັນທັນຍາຫານແລ້ວ ກໍ່ຍັງເຫັນໂຮງຈັກໂຮງງານຢັ່ງຢາຍໄປຕາມຊົນນະບົດທັງນ້ອຍແລະໃຫຍ່. ເວົ້າເຖິງຖະໜົນແລ້ວ, ຖືວ່າຢູ່ພາກໃຕ້ຂອງຈີນທີ່ມີພູຫຼາຍ ແຕ່ຖະໜົນຫົນທາງສ້າງໄດ້ມາດຕະຖານແໜ້ນໜາກວ້າງຂວາງຫຼາຍ, ມີເບື້ອງລະ 3 ເລນມີຄູຂັ້ນກາງ, ຕາມທາງກໍ່ມີອຸໂມງລອດພູທີ່ຍາວແຕ່ 300 ຈົນຮອດ 1000 ແມັດ; ບາງບ່ອນກໍ່ຜ່ານຂົວທັງຕ່ຳທັງສູງລະຫວ່າງໜ່ວຍພູຫຼືຂ້າມນ້ຳ, ບາງບ່ອນທີ່ເປັນທາງທົບສອກຢູ່ຕາມເປີ້ນພູ ກໍ່ຍັງມີການສ້າງຂົວເສີມອອກມາຈາກເປີ້ນພູອີກເພື່ອໃຫ້ທາງກວ້າງ; ລະບົບກັນພູເຈື່ອນກໍ່ເຮັດໄດ້ແໜ້ນໜາດີຫຼາຍ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນຕາໜ່າງເຫຼັກ, ຫຼືສ້າງຊີມັງສານໄຂວ່ກັນແບບຕາກະໂລຫຼືແບບອື່ນໆເພື່ອບໍ່ໃຫ້ດິນພູເຈື່ອນລົງມາຖົມທາງ, ໂດຍສະເພາະກໍ່ແມ່ນຍາມຝົນຕົກຫຼາຍແບບນີ້.
ໃນລະຫວ່າງທາງນັ້ນປະມານ 30 ນາທີຫຼື 1 ຊົ່ວໂມງກໍ່ຈະມີປ້ຳນ້ຳມັນ ພ້ອມຫ້ອງນ້ຳແລະອາຫານການກິນໄວ້ຄອຍບໍລິການສະດວກສະບາຍດີ. ຜູ້ຂຽນຮູ້ສຶກວ່າຈາກການລົງທຶນໃສ່ການກໍ່ສ້າງພື້ນຖານໂຄງລ່າງດ້ານຖະໜົນຫົນທາງທີ່ດີແນວນີ້ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ຈີນພັດທະນາໄວ, ເພາະວ່າຖ້າຖະໜົນຫົນທາງດີມັນກໍ່ສົ່ງຜົນດີໄປເຖິງເກືອບທຸກຂະແໜງການເສດຖະກິດ.
ຮອດຕອນທ່ຽງປະມານ 12 ໂມງປາຍ, ຄະນະພວກເຮົາແວ່ກິນເຂົ້າທີ່ຮ້ານອາຫານເມືອງນ້ອຍ "ຊຽງຢຸນ" ທີ່ຂຶ້ນກັບກິ່ງແຂວງປົກຄອງຕົນເອງເຜົ່າອີສູສົງ. ປະມານຊົ່ວໂມງໜຶ່ງກໍ່ອອກເດີນທາງຕໍ່. ການເດີນທາງໄປເຮັດວຽກເທື່ອນີ້ກໍ່ໄດ້ຮັບການຮ່ວມມືອຳນວຍຄວາມສະດວກຈາກຄະນະນຳຂອງວິທະຍຸປະຊາຊົນແຂວງຢຸນນານ ບໍ່ວ່າຈະເປັນການກະກຽມຕິດຕໍ່ປະສານງານລ່ວງໜ້າຫຼືການນຳພາລົງໄປເຮັດວຽກ. ຮອດເວລາ 14 ໂມງ ພວກເຮົາກໍ່ຜ່ານເຂດເມືອງຕ້າຫຼີ, ຈາກເຂດນີ້ໄປ ຜູ້ຂຽນສັງເກດເຫັນວ່າພູມ, ປະເທດເລີ່ມປ່ຽນແປງຈາກພູນ້ອຍ-ພູພຽງເປັນພູໃຫຍ່ສູງຄືກັບພາກເໜືອຂອງລາວ; ພືດພັນຕາມສອງຟາກຖະໜົນກໍ່ມີຫຼາຍຊະນິດເພີ່ມຂຶ້ນ, ສະລັບກັບຕົ້ນເຂົ້າແລະສາລີທີ່ຂຽວງາມ, ເຊັ່ນວ່າມີຖົ່ວຍາວ, ຕົ້ນກ້ວຍ, ຜັກກະລ່ຳ, ໝາກເລັ່ນແລະອື່ນໆ. ລົດພວກເຮົາແລ່ນຜ່ານຂົວຂ້າມນ້ຳນູ້ຈ່ຽງທີ່ເປັນສີແດງໄຫຼຄົດລ້ຽວ, ຄວາມໃຫຍ່ກໍ່ຊ່ຳໆກັບນ້ຳງື່ມ. ນ້ຳນີ້ຖືວ່າສຳຄັນສົມຄວນສຳລັບກິ່ງແຂວງເຕີຫົງ. ໃກ້ຈະຮອດເມືອງໝາງສືເທົ່າໃດ ສອງຟາກທາງກໍ່ເຫັນຕົ້ນວິກ, ຕົ້ນແປກທີ່ອ່າວໃຫຍ່ຊ່ຳແຂນຊ່ຳຂາຫຼາຍຂຶ້ນ, ເຫັນສວນໝາກມ່ວງ, ໝາກລຳໃຍທີ່ພວມເປັນໜ່ວຍ, ຜັກກູດປ່າ, ຕົ້ນກ້ວຍປ່າທີ່ບອກໃຫ້ຮູ້ເຖິງຄວາມເປັນທຳມະຊາດຄວາມຊຸ່ມຊື່ນຂອງພູຜາປ່າໄມ້ເຂດນີ້ຍັງມີອ່າວຫຼາຍຢູ່.
ໃນທີ່ສຸດຮອດເວລາ 19 ໂມງປາຍ, ຄະນະພວກເຮົາກໍ່ເດີນທາງເຖິງເມືອງໝາງສືທີ່ເປັນເທດສະບານຂອງນະຄອນລູ້ຊີ່, ເມືອງເອກຂອງກິ່ງແຂວງປົກຄອງຕົນເອງເຜົ່າລື້-ຈິງໂຜເຕີຫົງດ້ວຍຄວາມສະຫວັດດີພາບ. ຢູ່ປັກກິ່ງມາດົນ, ໄດ້ມີໂອກາດມາສຳຜັດກັບທຳມະຊາດບັນຍາກາດຊົນນະບົດຕາມສອງຟາກທາງ 700 ກິໂລແມັດນີ້, ຈາກຄຸນໝິງຫາເຕີຫົງ, ມັນເຮັດໃຫ້ຮູ້ສຶກສະບາຍຕາສະບາຍໃຈອີຫຼີ!
