ກິດຈະກຳຂອງໂຮງທຳພຸດທະສາສະໜາປັກກິ່ງ
(GMT+08:00) 2009-04-21 18:04:51 cri
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ນັບແຕ່ພຸດທະສາສະໜາເຂົ້າສູ່ຈີນໃນລາຊະວົງຮ້ານເປັນຕົ້ນມາ, ພຸດທະສາສະໜາໄດ້ເຜີຍແຜ່ຢູ່ຈີນເປັນເວລາ2ພັນກວ່າປີແລ້ວ. ຢູ່ຈີນ, ນອກຈາກຜູ້ເຂົ້າບວດຢູ່ໃນວັດວາອາຮາມແລ້ວ, ກໍ່ມີພຸດທະສາສະນິກະຊົນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍອີກ. ໃນລາຍການມື້ນີ້, ພວກເຮົາຈະພາທ່ານໄປສຳຜັດສະຖານທຳຂອງປັກກິ່ງ.
ຢູ່ຖະໜົນຊີ່ອ່ານເມີນທີ່ມີປະຫວັດເກົ່າແກ່ແລະມີຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງຂອງປັກກິ່ງ, ມີເຮືອນເກົ່າແກ່ຫຼັງໜຶ່ງ, ຢູ່ເທິງປະຕູມີປ້າຍແຜ່ນໜຶ່ງ, ທີ່ເປັນລາຍມືຂອງທ່ານສີກົ່ງ ນັກຂຽນງາມທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງຈີນ, ຄືໂຮງທຳຂອງພຸດທະສາສະນິກະຊົນປັກກິ່ງ. ອັນທີ່ຕ່າງກັນນັ້ນວັດເກົ່າແກ່ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນຕັ້ງຢູ່ໃນພູຜາຫ່າງໄກສອກຫຼີກ, ສ່ວນໂຮງທຳທີ່ເປັນບ່ອນທຳພິທີກຳທາງສາສະໜາແຫ່ງນີ້ຕັ້ງຢູ່ເຂດທີ່ມີຄົນໄປມາຢ່າງບໍ່ຂາດສາຍແລະມີຮ້ານຄ້າຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍ, ນີ້ກໍ່ຄ້າຍຄືກັບຈິດໃຈຂອງຜູ້ທີ່ຖືສິນໃນເຮືອນ, ຄືສະແຫວງຫາຄວາມສະຫງົບທາງຈິດໃຈໃນໂລກທີ່ສັບສົນວຸ້ນວາຍ.
ໂຮງທຳປັກກິ່ງມີຊື່ເດີມວ່າ ໂຮງທຳຮວາເປ, ສ້າງຂຶ້ນໃນເດືອນທັນວາປີ1929, ແມ່ນບຸກຄົນທີ່ມີຊື່ສຽງໃນສັງຄົມຮ່ວມກັບພຸດທະສາສະນິກະຊົນຂອງປັກກິ່ງໃນຄາວນັ້ນຮ່ວມທຶນສ້າງຂຶ້ນ. ຫ້ອງເວີຍໂມຢູ່ໃນຫ້ອງໂຖງໃຫຍ່ແມ່ນສິ່ງກໍ່ສ້າງທີ່ສະຫງ່າງາມທີ່ສຸດໃນໂຮງທຳແຫ່ງນີ້, ຕົ້ນຕໍແມ່ນໃຊ້ຈັດພິທີກຳທາງສາສະໜາຂະໜາດໃຫຍ່. ຢູ່ທາງຟາກຕາເວັນອອກແລະຕາເວັນຕົກຂອງຫ້ອງເວີຍໂມແລະຢູ່ຫຼັງຫ້ອງໂຖງໃຫຍ່ມີເຮືອນຊັ້ນດຽວສີຂາວ, ຫ້ອງການຂອງທ່ານເຊ້ຍຝາເຊິ້ງ ຜູ້ຮັບຜິດຊອບໂຮງທຳກໍ່ຢູ່ໃນເຮືອນເຫຼົ່ານີ້. ທ່ານເວົ້າວ່າ,
ຈຸດປະສົງຂອງໂຮງທຳພວກເຮົາແມ່ນຫຍັງ? ກໍ່ແມ່ນເຜີຍແຜ່ພຸດທະສາສະໜາທີ່ຖືກຕ້ອງໃຫ້ພຸດທະສາສະນິກະຊົນ, ແຕ່ບໍ່ແມ່ນພຸດທະສາສະໜາແບບເຊື່ອຖືງົມງວາຍ. ພຸດທະສາສະໜາແມ່ນພະພຸດທະເຈົ້າຊອກເຫັນກົດເກນຂອງວັດຖຸຕ່າງໆໃນຈັກກະວານ, ສະຫຼຸບເປັນຫຼັກທຳແລ້ວອະທິບາຍໃຫ້ຄົນທັງຫຼາຍ, ແລ້ວກໍ່ເກີດເປັນພະໄຕປີດົກ. ພວກເຮົາອະທິບາຍລັກສະນະວິທະຍາສາດໂລຊິກແລະພາວະວິໄສຂອງຫຼັກທຳພຸດທະສາສະໜາໃນດ້ານສັດຈະທຳ.
ໃນມື້ທີ່ນັກຂ່າວໄປຮອດໂຮງທຳ, ພໍດີພວມຈັດງານພິທີກຳປະຈຳເດືອນ. ເວລາ9ໂມງ, ໃນຫ້ອງເວີຍໂມ, ພຸດທະສາສະນິກະຊົນຫຼາຍຮ້ອຍຄົນພວມສູດມົນຢ່າງເຄັ່ງຂຶມພາຍໃຕ້ການນຳຂອງຄູບາ. ລຸງອູອຽນບອກວ່າ,
ແຕ່ລະເດືອນພວກເຮົາຈັດພິທີກຳ4ເທື່ອ, ມື້ນີ້ພວກເຮົາແມ່ນສູດມົນຄຳພີມີທົວ, ມີ200ກວ່າຄົນມາເຂົ້າຮ່ວມ.
ນອກຈາກງານສົມໂພດປະຈຳເດືອນແລ້ວ, ເມື່ອຮອດບຸນວິສາຂະບູຊາ, ໂຮງທຳຈະຈັດບຸນຂະໜາດໃຫຍ່, ແລະຈະເຊີນພະເຖລະນຸເຖລະມາອະທິບາຍທຳໃຫ້ພຸດທະສາສະນິກະຊົນ. ລຸງຊວນຊຽງທີ່ມີອາຍຸ64ປີໄດ້ມາເຂົ້າຮ່ວມພິທີກຳແບບນີ້ທຸກເດືອນ, ຫຼັງຈາກອອກກິນເບ້ຍບຳນານຈາກໂຮງງານແລ້ວ, ເພິ່ນໄດ້ໄປວັດກວາງຮວ້າທີ່ຢູ່ໃກ້ກັບໜອງໂຮ້ວໄຫຂອງປັກກິ່ງ, ເພື່ອສຳຜັດກັບສິນທຳຄຳສັ່ງສອນຂອງພະສຳມາສຳພຸດທະເຈົ້າຢູ່ວັດແຫ່ງນີ້ທີ່ມີປະຫວັດດົນນານ. 7ປີຜ່ານໄປແລ້ວ, ເພິ່ນເວົ້າເຖິງຊີວິດປະຈຳວັນຂອງເພິ່ນສູ່ຟັງວ່າ,
ຕອນຂ້ອນແຈ້ງ4ໂມງເຄິ່ງສວາຍໜ້າລ້າງຕາແລ້ວຂຶ້ນຫ້ອງຍາມເຊົ້າ, ນອກຈາກຊື້ຜັກມາແຕ່ງກິນເຮັດວຽກເຮືອນການຊານຢ່າງເປັນປົກກະຕິແລ້ວ, ໃນຍາມທຳມະດາກໍ່ອ່ານປຶ້ມກ່ຽວກັບພຸດທະສາສະໜາ, 3ໂມງເຄິ່ງຕອນບ່າຍຂຶ້ນຫ້ອງຍາມແລງ, ຕອນເຊົ້າແລະຕອນແລງຈະສູດມົນ. ຮອດເວລາ20ໂມງ, ຈະນັ່ງທຳສະມາທິ, ຊີວິດປະຈຳວັນກໍ່ເປັນແບບນີ້ແຫຼະ.
ປ້າມ້ຽວຊິ່ວມີອາຍຸໜຸ່ມກວ່າ, ແຕ່ໄດ້ຮຽນພຸດທະສາສະໜາເປັນເວລາ14ປີແລ້ວ. ເພິ່ນເວົ້າວ່າ, ເຖິງວ່າໄດ້ໄຫວ້ພະຮ່ວມກັບແມ່ເຖົ້າແລະແມ່ມາແຕ່ນ້ອຍກໍ່ຕາມ, ແຕ່ກໍ່ບໍ່ຮູ້ວ່າເນື້ອໃນມັນໝາຍເຖິງຫຍັງ. ຕໍ່ມາເມື່ອເພິ່ນໄດ້ຮຽນພຸດທະສາສະໜາແລ້ວ, ຈຶ່ງຮູ້ວ່າ, ຮຽນພຸດທະສາສະໜາບໍ່ແມ່ນເພື່ອໄດ້ຮັບສິ່ງໃດສິ່ງໜຶ່ງ, ແຕ່ແມ່ນເພື່ອທຳຈິດໃຈໃຫ້ສະຫງົບ. ເພິ່ນເວົ້າວ່າ,
ການຮຽນພຸດທະສາສະໜາກໍ່ແມ່ນຮຽນປະຕິບັດຕົນໃນຊີວິດປະຈຳວັນ, ເຊັ່ນຢູ່ເຮືອນ, ຈະເຮັດແນວໃດຈຶ່ງຈະເປັນແມ່ ເມຍ ແລະລູກສາວທີ່ດີ, ດ້ານອື່ນໆກໍ່ແມ່ນເຮັດຕາມການສິດສອນຂອງພະພຸດທະເຈົ້າ, ກໍ່ຈະເປັນຄົນດີ, ສະນັ້ນໃນການເດີນທາງ ການນັ່ງ ການນອນ ລ້ວນແຕ່ມີຄວາມກົມກຽວກັນ.
ປະຈຸບັນ, ສະມາຊິກໂຮງທຳປັກກິ່ງມີເຖິງພັນກວ່າຄົນ, ນອກຈາກລຸງຊວນຊຽງແລະປ້າມ້ຽວຊິ່ວທີ່ມີອາຍຸສູງແລ້ວ, ກໍ່ຍັງມີຊາວໜຸ່ມທີ່ມີອາຍຸຊາວປີ 30ປີ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ພຽງແຕ່ເຂົ້າຮ່ວມບຸນພິທີກຳແລະສູດມົນເທົ່ານັ້ນ, ຍັງໄດ້ຊ່ອຍເຮັດວຽກຂອງໂຮງທຳຕາມຄວາມສາມາດ, ເຊັ່ນວ່າ, ອະນາໄມເດີ່ນ, ແຕ່ງອາຫານເຈແລະວຽກອື່ນໆລ້ວນແຕ່ແມ່ນສະມາຊິກເຮັດດວຍຄວາມສະໝັກໃຈ.
ລຸງອູອຽນບອກວ່າ, ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍຂອງໂຮງທຳແມ່ນໂຮງທຳຊອກທຶນເອົາເອງແລະພຸດທະສາສະນິກະຊົນບໍລິຈາກໃຫ້, ເຖິງວ່າລຳບາກສົມຄວນກໍ່ຕາມ, ແຕ່ທາງໂຮງທຳກໍ່ຍັງໄດ້ເຮັດວຽກສາທາລະນະປະໂຫຍດຕາມຄວາມສາມາດຕະຫຼອດມາ. ນັບແຕ່ປີ2005ມານີ້, ໂຮງທຳໄດ້ຮ່ວມມືກັບໂຮງໝໍຟູໄວ້ປັກກິ່ງທີ່ມີຊື່ສຽງດ້ານປົວພະຍາດຫົວໃຈ, ຊ່ອຍເຫຼືອເດັກເກີດໃໝ່ທີ່ເປັນພະຍາດຫົວໃຈແລະຖືກປະຖິ້ມ; ສຳລັບສະມາຊິກໂຮງທຳທີ່ເປັນພະຍາດຊຳເຮື້ອ, ໂຮງທຳຍັງໃຫ້ການດູແລກ່ອນເສຍຊີວິດອີກ; ຫຼັງຈາກເກີດແຜ່ນດິນໄຫວແຮງຢູ່ແຂວງເສສວນແລ້ວ, ສະມາຊິກຮ້ອຍກວ່າຄົນຂອງໂຮງທຳກໍ່ໄດ້ບໍລິຈາກເງິນໜຶ່ງແສນຢວນໃຫ້ເຂດປະສົບໄພ.
ຢູ່ຖະໜົນຊີ່ອ່ານເມີນທີ່ມີປະຫວັດເກົ່າແກ່ແລະມີຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງຂອງປັກກິ່ງ, ມີເຮືອນເກົ່າແກ່ຫຼັງໜຶ່ງ, ຢູ່ເທິງປະຕູມີປ້າຍແຜ່ນໜຶ່ງ, ທີ່ເປັນລາຍມືຂອງທ່ານສີກົ່ງ ນັກຂຽນງາມທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງຈີນ, ຄືໂຮງທຳຂອງພຸດທະສາສະນິກະຊົນປັກກິ່ງ. ອັນທີ່ຕ່າງກັນນັ້ນວັດເກົ່າແກ່ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນຕັ້ງຢູ່ໃນພູຜາຫ່າງໄກສອກຫຼີກ, ສ່ວນໂຮງທຳທີ່ເປັນບ່ອນທຳພິທີກຳທາງສາສະໜາແຫ່ງນີ້ຕັ້ງຢູ່ເຂດທີ່ມີຄົນໄປມາຢ່າງບໍ່ຂາດສາຍແລະມີຮ້ານຄ້າຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍ, ນີ້ກໍ່ຄ້າຍຄືກັບຈິດໃຈຂອງຜູ້ທີ່ຖືສິນໃນເຮືອນ, ຄືສະແຫວງຫາຄວາມສະຫງົບທາງຈິດໃຈໃນໂລກທີ່ສັບສົນວຸ້ນວາຍ.
ໂຮງທຳປັກກິ່ງມີຊື່ເດີມວ່າ ໂຮງທຳຮວາເປ, ສ້າງຂຶ້ນໃນເດືອນທັນວາປີ1929, ແມ່ນບຸກຄົນທີ່ມີຊື່ສຽງໃນສັງຄົມຮ່ວມກັບພຸດທະສາສະນິກະຊົນຂອງປັກກິ່ງໃນຄາວນັ້ນຮ່ວມທຶນສ້າງຂຶ້ນ. ຫ້ອງເວີຍໂມຢູ່ໃນຫ້ອງໂຖງໃຫຍ່ແມ່ນສິ່ງກໍ່ສ້າງທີ່ສະຫງ່າງາມທີ່ສຸດໃນໂຮງທຳແຫ່ງນີ້, ຕົ້ນຕໍແມ່ນໃຊ້ຈັດພິທີກຳທາງສາສະໜາຂະໜາດໃຫຍ່. ຢູ່ທາງຟາກຕາເວັນອອກແລະຕາເວັນຕົກຂອງຫ້ອງເວີຍໂມແລະຢູ່ຫຼັງຫ້ອງໂຖງໃຫຍ່ມີເຮືອນຊັ້ນດຽວສີຂາວ, ຫ້ອງການຂອງທ່ານເຊ້ຍຝາເຊິ້ງ ຜູ້ຮັບຜິດຊອບໂຮງທຳກໍ່ຢູ່ໃນເຮືອນເຫຼົ່ານີ້. ທ່ານເວົ້າວ່າ,
ຈຸດປະສົງຂອງໂຮງທຳພວກເຮົາແມ່ນຫຍັງ? ກໍ່ແມ່ນເຜີຍແຜ່ພຸດທະສາສະໜາທີ່ຖືກຕ້ອງໃຫ້ພຸດທະສາສະນິກະຊົນ, ແຕ່ບໍ່ແມ່ນພຸດທະສາສະໜາແບບເຊື່ອຖືງົມງວາຍ. ພຸດທະສາສະໜາແມ່ນພະພຸດທະເຈົ້າຊອກເຫັນກົດເກນຂອງວັດຖຸຕ່າງໆໃນຈັກກະວານ, ສະຫຼຸບເປັນຫຼັກທຳແລ້ວອະທິບາຍໃຫ້ຄົນທັງຫຼາຍ, ແລ້ວກໍ່ເກີດເປັນພະໄຕປີດົກ. ພວກເຮົາອະທິບາຍລັກສະນະວິທະຍາສາດໂລຊິກແລະພາວະວິໄສຂອງຫຼັກທຳພຸດທະສາສະໜາໃນດ້ານສັດຈະທຳ.
ໃນມື້ທີ່ນັກຂ່າວໄປຮອດໂຮງທຳ, ພໍດີພວມຈັດງານພິທີກຳປະຈຳເດືອນ. ເວລາ9ໂມງ, ໃນຫ້ອງເວີຍໂມ, ພຸດທະສາສະນິກະຊົນຫຼາຍຮ້ອຍຄົນພວມສູດມົນຢ່າງເຄັ່ງຂຶມພາຍໃຕ້ການນຳຂອງຄູບາ. ລຸງອູອຽນບອກວ່າ,
ແຕ່ລະເດືອນພວກເຮົາຈັດພິທີກຳ4ເທື່ອ, ມື້ນີ້ພວກເຮົາແມ່ນສູດມົນຄຳພີມີທົວ, ມີ200ກວ່າຄົນມາເຂົ້າຮ່ວມ.
ນອກຈາກງານສົມໂພດປະຈຳເດືອນແລ້ວ, ເມື່ອຮອດບຸນວິສາຂະບູຊາ, ໂຮງທຳຈະຈັດບຸນຂະໜາດໃຫຍ່, ແລະຈະເຊີນພະເຖລະນຸເຖລະມາອະທິບາຍທຳໃຫ້ພຸດທະສາສະນິກະຊົນ. ລຸງຊວນຊຽງທີ່ມີອາຍຸ64ປີໄດ້ມາເຂົ້າຮ່ວມພິທີກຳແບບນີ້ທຸກເດືອນ, ຫຼັງຈາກອອກກິນເບ້ຍບຳນານຈາກໂຮງງານແລ້ວ, ເພິ່ນໄດ້ໄປວັດກວາງຮວ້າທີ່ຢູ່ໃກ້ກັບໜອງໂຮ້ວໄຫຂອງປັກກິ່ງ, ເພື່ອສຳຜັດກັບສິນທຳຄຳສັ່ງສອນຂອງພະສຳມາສຳພຸດທະເຈົ້າຢູ່ວັດແຫ່ງນີ້ທີ່ມີປະຫວັດດົນນານ. 7ປີຜ່ານໄປແລ້ວ, ເພິ່ນເວົ້າເຖິງຊີວິດປະຈຳວັນຂອງເພິ່ນສູ່ຟັງວ່າ,
ຕອນຂ້ອນແຈ້ງ4ໂມງເຄິ່ງສວາຍໜ້າລ້າງຕາແລ້ວຂຶ້ນຫ້ອງຍາມເຊົ້າ, ນອກຈາກຊື້ຜັກມາແຕ່ງກິນເຮັດວຽກເຮືອນການຊານຢ່າງເປັນປົກກະຕິແລ້ວ, ໃນຍາມທຳມະດາກໍ່ອ່ານປຶ້ມກ່ຽວກັບພຸດທະສາສະໜາ, 3ໂມງເຄິ່ງຕອນບ່າຍຂຶ້ນຫ້ອງຍາມແລງ, ຕອນເຊົ້າແລະຕອນແລງຈະສູດມົນ. ຮອດເວລາ20ໂມງ, ຈະນັ່ງທຳສະມາທິ, ຊີວິດປະຈຳວັນກໍ່ເປັນແບບນີ້ແຫຼະ.
ປ້າມ້ຽວຊິ່ວມີອາຍຸໜຸ່ມກວ່າ, ແຕ່ໄດ້ຮຽນພຸດທະສາສະໜາເປັນເວລາ14ປີແລ້ວ. ເພິ່ນເວົ້າວ່າ, ເຖິງວ່າໄດ້ໄຫວ້ພະຮ່ວມກັບແມ່ເຖົ້າແລະແມ່ມາແຕ່ນ້ອຍກໍ່ຕາມ, ແຕ່ກໍ່ບໍ່ຮູ້ວ່າເນື້ອໃນມັນໝາຍເຖິງຫຍັງ. ຕໍ່ມາເມື່ອເພິ່ນໄດ້ຮຽນພຸດທະສາສະໜາແລ້ວ, ຈຶ່ງຮູ້ວ່າ, ຮຽນພຸດທະສາສະໜາບໍ່ແມ່ນເພື່ອໄດ້ຮັບສິ່ງໃດສິ່ງໜຶ່ງ, ແຕ່ແມ່ນເພື່ອທຳຈິດໃຈໃຫ້ສະຫງົບ. ເພິ່ນເວົ້າວ່າ,
ການຮຽນພຸດທະສາສະໜາກໍ່ແມ່ນຮຽນປະຕິບັດຕົນໃນຊີວິດປະຈຳວັນ, ເຊັ່ນຢູ່ເຮືອນ, ຈະເຮັດແນວໃດຈຶ່ງຈະເປັນແມ່ ເມຍ ແລະລູກສາວທີ່ດີ, ດ້ານອື່ນໆກໍ່ແມ່ນເຮັດຕາມການສິດສອນຂອງພະພຸດທະເຈົ້າ, ກໍ່ຈະເປັນຄົນດີ, ສະນັ້ນໃນການເດີນທາງ ການນັ່ງ ການນອນ ລ້ວນແຕ່ມີຄວາມກົມກຽວກັນ.
ປະຈຸບັນ, ສະມາຊິກໂຮງທຳປັກກິ່ງມີເຖິງພັນກວ່າຄົນ, ນອກຈາກລຸງຊວນຊຽງແລະປ້າມ້ຽວຊິ່ວທີ່ມີອາຍຸສູງແລ້ວ, ກໍ່ຍັງມີຊາວໜຸ່ມທີ່ມີອາຍຸຊາວປີ 30ປີ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ພຽງແຕ່ເຂົ້າຮ່ວມບຸນພິທີກຳແລະສູດມົນເທົ່ານັ້ນ, ຍັງໄດ້ຊ່ອຍເຮັດວຽກຂອງໂຮງທຳຕາມຄວາມສາມາດ, ເຊັ່ນວ່າ, ອະນາໄມເດີ່ນ, ແຕ່ງອາຫານເຈແລະວຽກອື່ນໆລ້ວນແຕ່ແມ່ນສະມາຊິກເຮັດດວຍຄວາມສະໝັກໃຈ.
ລຸງອູອຽນບອກວ່າ, ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍຂອງໂຮງທຳແມ່ນໂຮງທຳຊອກທຶນເອົາເອງແລະພຸດທະສາສະນິກະຊົນບໍລິຈາກໃຫ້, ເຖິງວ່າລຳບາກສົມຄວນກໍ່ຕາມ, ແຕ່ທາງໂຮງທຳກໍ່ຍັງໄດ້ເຮັດວຽກສາທາລະນະປະໂຫຍດຕາມຄວາມສາມາດຕະຫຼອດມາ. ນັບແຕ່ປີ2005ມານີ້, ໂຮງທຳໄດ້ຮ່ວມມືກັບໂຮງໝໍຟູໄວ້ປັກກິ່ງທີ່ມີຊື່ສຽງດ້ານປົວພະຍາດຫົວໃຈ, ຊ່ອຍເຫຼືອເດັກເກີດໃໝ່ທີ່ເປັນພະຍາດຫົວໃຈແລະຖືກປະຖິ້ມ; ສຳລັບສະມາຊິກໂຮງທຳທີ່ເປັນພະຍາດຊຳເຮື້ອ, ໂຮງທຳຍັງໃຫ້ການດູແລກ່ອນເສຍຊີວິດອີກ; ຫຼັງຈາກເກີດແຜ່ນດິນໄຫວແຮງຢູ່ແຂວງເສສວນແລ້ວ, ສະມາຊິກຮ້ອຍກວ່າຄົນຂອງໂຮງທຳກໍ່ໄດ້ບໍລິຈາກເງິນໜຶ່ງແສນຢວນໃຫ້ເຂດປະສົບໄພ.
ຂ່າວ-ບົດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ
ຄຳເຫັນ
