ຊາວນາຕ່າງປະເທດທີ່ມັກເຂົ້າຈີນ
(GMT+08:00) 2009-06-25 19:38:07 cri
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ໃນຕົ້ນປີນີ້, ມີເລື່ອງໃໝ່ເກີດຂຶ້ນຢູ່ເມືອງຊິ້ນຢາງແຂວງເຫີນານທີ່ພາກກາງຂອງຈີນ, ຄືຄົນຍີ່ປຸ່ນຜູ້ໜຶ່ງມາເຊົ່າດິນປູກເຂົ້າຢູ່ຊົນນະບົດ.
ໃນບ້ານໂຢວຈຶຕາແສງຊີວັ່ນເມືອງຊິ່ນທີ່ໃກຈາກຕົວເມືອງຊິ້ນຢາງ150ກິໂລແມັດ, ມີຜູ້ຊາຍຜູ້ໜຶ່ງທີ່ຈ່ອຍແລະດຳພວມຂັບລົດໄຖນາຢູ່ທົ່ງນາທີ່ຂຽວງາມແຫ່ງໜຶ່ງ, ລາວໃສ່ໝວກກັນແດດ, ນຸ່ງເສື້ອກັນເປື້ອນແລະໃສ່ເກີບຢາງ. ລາວກໍ່ແມ່ນຊາວນາຍີ່ປຸ່ນທີ່ປູກເຂົ້າຢູ່ຈີນ, ຊື່ວ່າກູນາຮິໂກະຕາເຕມັດຊຸ.
ທ່ານກູນີຮິໂກະປີນີ້ອາຍຸ53ປີ, ແມ່ນເຈົ້າຂອງຟາມຜູ້ໜຶ່ງໃນເມືອງເອອີຈີຂອງຍີ່ປຸ່ນ. ລາວມາເຊົ່າດິນປູກເຂົ້າຢູ່ເມືອງຊິ່ນໃນທ້າຍປີ2008. ລາວເວົ້າວ່າ, ລາວມາປູກເຂົ້າຢູ່ຈີນແມ່ນຍ້ອນນະໂຍບາຍຄ້ຳຊູກະສິກຳຂອງຈີນໃນປະຈຸບັນ. ລາວເວົ້າວ່າ:
"ຍີ່ປຸ່ນລົງທຶນຢູ່ຈີນລ້ວນແຕ່ແມ່ນອຸດສາຫະກຳເຊັ່ນຜະລິດຕະພັນໄຟຟ້າເປັນຕົ້ນ, ການລົງທຶນດ້ານກະສິກຳບໍ່ເຄີຍມີ. ຂ້ອຍສະເກດເຫັນວ່າໃນປະຈຸບັນ, ຈີນເອົາໃຈ່ໃສ່ວຽກງານກະສິກຳຫຼາຍ, ແລະມີນະໂຍບາຍທີ່ດິນທີ່ດີ. ຖ້າວ່າສາມາດເຊົ່າດິນຢູ່ຈີນໄດ້, ຄົນຍີ່ປຸ່ນທີ່ມາລົງທຶນກະສິກຳຈະຫຼາຍກວ່ານີ້."
ຜູ້ທີແນະນຳລາວມາລົງທຶນຢູ່ຈີນແມ່ນຊາວນາຂອງເມືອງຊິ່ນທີ່ຊື່ວ່າຢີສົ່ນເສຍ. ປີ2005, ນາງຢີສົ່ນເສຍໄດ້ໄປເຮັດວຽກຢູ່ຍີ່ປຸ່ນໂດຍຜ່ານການແນະນຳຂອງພະແນການບໍລິການຜູ້ອອກແຮງງານຂອງເມືອງຊິ່ນ, ແລະໄດ້ເຮັດວຽກຢູ່ຟາມຂອງທ່ານກູນີຮິໂກະເປັນເວລາ3ປີ. ນາງຢີສົ່ນເສຍເຮັດວຽກດຸໝັ່ນຫຼາຍ, ເຮັດໃຫ້ຄອບຄົວຂອງທ່ານກູນີຮິໂກະມີຄວາມຮູ້ສຶກໃໝ່ຕໍ່ປະເທດຈີນ. ໃນ3ປີນີ້, ນາງຢີສົ່ນເສຍເວົ້າກັບລາວກ່ຽວກັບບັນຫາການພັດທະນາຊົນນະບົດແລະຊາວກະສິກອນຂອງຈີນເລື້ອຍໆ, ແລະໄດ້ແນະນຳນະໂຍບາຍທີ່ດິນຫຼ້າສຸດແລະຮູບແບບຄອບຄົວຮັບເໝົາຂອງຈີນໃຫ້ລາວຮູ້, ເຊິ່ງໄດ້ເຮັດໃຫ້ລາວສົນໃຈຫຼາຍ. ໃນທ້າຍປີກາຍນີ້, ໃນເວລາທີ່ນາງກຽມກັບຄືນຈີນ, ທ່ານກູນີຮິໂກະໄດ້ຕັດສິນໃຈໄປເຊົ້າດິນປູກເຂົ້າຢູ່ຈີນ. ນາງກ່າວວ່າ:
"ພວກເຮົາເວົ້ານຳລາວວ່າ, ຢູ່ຈີນລ້ວນແຕ່ແມ່ນໃຊ້ແຮງງານຄົນປູກເຂົ້າ, ບໍ່ໃຊ້ກົນຈັກ, ແຕ່ຢູ່ຍີ່ປຸ່ນ, ເຂົາເຈົ້າປູກເຂົ້າດ້ວຍກົນຈັກໝົດ, ແລະລາວກໍເວົ້າວ່າ, ຄັນຊັ້ນຂ້ອຍຊິໄປລົງທຶນຢູ່ຈີນ. ແລ້ວ, ລາວກໍ່ມາຈີນນຳພວກເຮົາເລີຍ."
ໃນເດືອນຕຸລາປີ2008, ລັດຖະບານຈີນດັດແກ້ນະໂຍບາຍທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ, ແລ້ວອະນຸຍາດໃຫ້ຊາວກະສິກອນເຊົ່າດິນແລະໂອນທີ່ດິນໃຫ້ຄົນອື່ນເຊົ້າຕໍ່ດ້ວຍຫຼາຍຮູບແບບ. ສ່ວນຢູ່ເມືອງຊິ່ນ, ການເຊົ່າດິນໄດ້ກາຍເປັນເລື່ອງທຳມະດາແລ້ວ. ຢູ່ບ້ານໂຢວເວີຍຈຶມີທີ່ດິນ40ກວ່າເຮັກຕາ, ໃນຫຼາຍປີມານີ້, ໄດ້ເຊົ່າທີ່ດິນເກືອບ50%ໃຫ້ຄົນອື່ນເພື່ອລ້ຽງໝູຫຼືປູກເຫັດຫອມ. ແຕ່ນີ້ແມ່ນເທື່ອທຳອິດທີ່ເຊົ່າດິນໃຫ້ຄົນຍີ່ປຸ່ນມາປູກເຂົ້າ, ຢູ່ເມືອງຊິ້ນຢາງຫຼືວ່າແຂວງເຫີນານກໍ່ບໍ່ເຄີຍມີມາກ່ອນ, ແລະໃນປະເທດຈີນກໍ່ເກືອບວ່າບໍ່ມີເລີຍ. ທ່ານໂຢວຮາວຈີ່ນ, ຫົວໜ້າຄະນະກຳມະການບ້ານໂຢວຈຶກ່າວວ່າ:
"ໃນເວລານັ້ນ, ປະຊາຊົນຢູ່ໃນບ້ານເຮົາເປັນຫວ່ງຫຼາຍ, ຖ້າວ່າລາຍປະດິນໜີໄປແລ້ວ, ພວກເຮົາຈະໄປຊອກລາວຢູ່ໃສ!"
ຜ່ານການປະສານງານຂອງພະນັກງານຂອງອົງການປົກຄອງຕາແສງແລະບ້ານ, ປະຊາຊົນຈິ່ງໄວໃຈແລະມີ140ກວ່າຄອບຄົວເຊົ່າດິນເກືອບ20ເຮັກຕາໃຫ້ທ່ານກູນີຮິໂກະ, ຄ່າເຊົ່າແຕ່ລະປີແມ່ນຕົກເປັນເຂົ້າເປືອກ3,750ກິໂລຕໍ່ເຮັກຕາ, ຫຼືຈ່າຍເປັນເງິນທີ່ທຽບເທົ່າກັບມູນຄ່າຂອງເຂົ້າເປືອກ, ຕ້ອງຈ່າຍກ່ອນເວລາຈຳກັດ1ປີ, ໄລຍະເຊົ່າປມ່ນ10ປີ. ເຖິງວ່າຟາມສີຂຽວແມ່ນຄົນຍີ່ປຸ່ນມາລົງທຶນ, ແຕ່ກໍ່ໄດ້ຮັບເງິນອຸດໜູນປູກເຂົ້າ1500ຢວນຕໍ່ເຮັກຕາຈາກລັດຖະບານຈີນຄືກັນ.
ທ່ານກູນີຮິໂກະດຳລົງຊີວິດດ້ວຍການປູກເຂົ້າຢູ່ຍີ່ປຸ່ນ, ລາວເປັນເຈົ້າຂອງຟາມ, ລາວມີດິປູກຝັງເກືອບ150ເຮັກຕາຢູ່ຍີ່ປຸ່ນ, ລ້ວນແຕ່ແມ່ນໃຊ້ກົນຈັກປູກເຂົ້າ. ລາວມາເຊົ່າດິນປູກເຂົ້າຢູ່ຈີນ, ກໍ່ແມ່ນຢາກນຳເອົາເຕັກນິກການປູກເຂົ້າດ້ວຍກົນຈັກເຂົ້າມາ, ເພື່ອໃຫ້ຊາວກະສິກອນໄດ້ຮູ້ນຳໃຊ້ເຕັກນິກທີ່ທັນສະໄໝ. ປະຈຸບັນ, ນາງຢີສົ່ນເສຍທີ່ເປັນຫົາໜ້າຟາມເວົ້າວ່າ, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ບັນລຸບາດກ້າວໃຫຍ່ໃນດ້ານເຕັກນິກປູກເຂົ້າດ້ວຍກົນຈັກ. ນາງກ່າວວ່າ:
"ປະຈຸບັນ, ພວກເຮົາໄດ້ລົງທຶນ2ລ້ານກວ່າຢວນແລ້ວ, ມີລົດໄຖນາໃໝ່2ຄັນ, ລົດດຳນາ, ລົດໄຖນາຍີ່ຫໍ້ຕຸ່ງຟັ່ງຫົງ, ກົນຈັກທີ່ເອົາມາຈາກຍີ່ປຸ່ນຍັງມີ12ໜ່ວຍ."
ເຄິ່ງປີໄດ້ຜ່ານໄປແລ້ວ, ຟາມສີຂຽວທີ່ປະຊາຊົນທ້ອງຖິ່ນສົນໃຈນຳຫຼາຍນັບມື້ນັບຂະຫຍາຍເປັນຂະໜາດໃຫຍ່. ໄຮນານ້ອຍໆໃນແຕ່ກ່ອນກໍ່ໄດ້ໄຖເປັນທົ່ງນາໃຫຍ່ແລ້ວ, ຍັງມີຫ້ອງປັບອຸນຫະພູມ20ກວ່າແຫ່ງທີ່ປູກຜັກຢ່າງຂຽວງາມ.
ເຖິງວ່າໄດ້ຮັບຜົນໃນເປື້ອງຕົ້ນ, ແຕ່ການເກັບຕົ້ນທຶນໃນໄລຍະສັ້ນກໍ່ບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍ. ທ່ານກູນີຮິໂກະກ່າວວ່າ, ລາວຍັງຢາກເຊົ່າດິນອີກ60ເຮັກຕາເພື່ອເປີດກວ້າງຂະໜາດການເຮັດທຸລະກິດ. ຖ້າວ່າມີຄວາມເປັນໄປໄດ້, ລາວຍັງຢາກນຳເອົາແນວພັນຂອງຍີ່ປຸ່ນເຂົ້າມາ. ນອກນີ້, ຍັງຢາກສ້າງສູນອົບຮົມແຫ່ງໜຶ່ງຢູ່ນີ້, ເພື່ອສອນເຕັກນິກປູກເຂົ້າທີ່ກ້າວໜ້າໃຫ້ປະຊາຊົນທ້ອງຖິ່ນ. ລາວເວົ້າວ່າ:
"ຂ້ອຍຢາກສ້າງບໍລິສັດໃຫ້ໃຫຍ່ຂຶ້ນກວ່າເກົ່າ, ເພື່ອສ້າງສູນອົບຮົມໃຫ້ແກ່ນັກສຶກສາ, ສອນພາສາຍີ່ປຸ່ນໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ, ເມື່ອໄປຍີ່ປຸ່ນກໍ່ສາມາດຊອກວຽກຫາງານທຳໄດ້ງ່າຍ. ສ່ວນນັກສຶກສາທີ່ກັບມາຈາກຍີ່ປຸ່ນ, ກໍ່ສາມາດເຮັດວຽກຢູ່ແຫ່ງນີ້ໄດ້. ຫວັງວ່າລັດຖະບານຈີນຈະສ້າງເງື່ອນໄຂທີ່ດີຫຼາຍກວ່ານີ້ເພື່ອພວກເຮົາຈະສາມາດບັນລຸຄວາມຫວັງທີ່ເປັນຄວາມຈິງ."
ໃນບ້ານໂຢວຈຶຕາແສງຊີວັ່ນເມືອງຊິ່ນທີ່ໃກຈາກຕົວເມືອງຊິ້ນຢາງ150ກິໂລແມັດ, ມີຜູ້ຊາຍຜູ້ໜຶ່ງທີ່ຈ່ອຍແລະດຳພວມຂັບລົດໄຖນາຢູ່ທົ່ງນາທີ່ຂຽວງາມແຫ່ງໜຶ່ງ, ລາວໃສ່ໝວກກັນແດດ, ນຸ່ງເສື້ອກັນເປື້ອນແລະໃສ່ເກີບຢາງ. ລາວກໍ່ແມ່ນຊາວນາຍີ່ປຸ່ນທີ່ປູກເຂົ້າຢູ່ຈີນ, ຊື່ວ່າກູນາຮິໂກະຕາເຕມັດຊຸ.
ທ່ານກູນີຮິໂກະປີນີ້ອາຍຸ53ປີ, ແມ່ນເຈົ້າຂອງຟາມຜູ້ໜຶ່ງໃນເມືອງເອອີຈີຂອງຍີ່ປຸ່ນ. ລາວມາເຊົ່າດິນປູກເຂົ້າຢູ່ເມືອງຊິ່ນໃນທ້າຍປີ2008. ລາວເວົ້າວ່າ, ລາວມາປູກເຂົ້າຢູ່ຈີນແມ່ນຍ້ອນນະໂຍບາຍຄ້ຳຊູກະສິກຳຂອງຈີນໃນປະຈຸບັນ. ລາວເວົ້າວ່າ:
"ຍີ່ປຸ່ນລົງທຶນຢູ່ຈີນລ້ວນແຕ່ແມ່ນອຸດສາຫະກຳເຊັ່ນຜະລິດຕະພັນໄຟຟ້າເປັນຕົ້ນ, ການລົງທຶນດ້ານກະສິກຳບໍ່ເຄີຍມີ. ຂ້ອຍສະເກດເຫັນວ່າໃນປະຈຸບັນ, ຈີນເອົາໃຈ່ໃສ່ວຽກງານກະສິກຳຫຼາຍ, ແລະມີນະໂຍບາຍທີ່ດິນທີ່ດີ. ຖ້າວ່າສາມາດເຊົ່າດິນຢູ່ຈີນໄດ້, ຄົນຍີ່ປຸ່ນທີ່ມາລົງທຶນກະສິກຳຈະຫຼາຍກວ່ານີ້."
ຜູ້ທີແນະນຳລາວມາລົງທຶນຢູ່ຈີນແມ່ນຊາວນາຂອງເມືອງຊິ່ນທີ່ຊື່ວ່າຢີສົ່ນເສຍ. ປີ2005, ນາງຢີສົ່ນເສຍໄດ້ໄປເຮັດວຽກຢູ່ຍີ່ປຸ່ນໂດຍຜ່ານການແນະນຳຂອງພະແນການບໍລິການຜູ້ອອກແຮງງານຂອງເມືອງຊິ່ນ, ແລະໄດ້ເຮັດວຽກຢູ່ຟາມຂອງທ່ານກູນີຮິໂກະເປັນເວລາ3ປີ. ນາງຢີສົ່ນເສຍເຮັດວຽກດຸໝັ່ນຫຼາຍ, ເຮັດໃຫ້ຄອບຄົວຂອງທ່ານກູນີຮິໂກະມີຄວາມຮູ້ສຶກໃໝ່ຕໍ່ປະເທດຈີນ. ໃນ3ປີນີ້, ນາງຢີສົ່ນເສຍເວົ້າກັບລາວກ່ຽວກັບບັນຫາການພັດທະນາຊົນນະບົດແລະຊາວກະສິກອນຂອງຈີນເລື້ອຍໆ, ແລະໄດ້ແນະນຳນະໂຍບາຍທີ່ດິນຫຼ້າສຸດແລະຮູບແບບຄອບຄົວຮັບເໝົາຂອງຈີນໃຫ້ລາວຮູ້, ເຊິ່ງໄດ້ເຮັດໃຫ້ລາວສົນໃຈຫຼາຍ. ໃນທ້າຍປີກາຍນີ້, ໃນເວລາທີ່ນາງກຽມກັບຄືນຈີນ, ທ່ານກູນີຮິໂກະໄດ້ຕັດສິນໃຈໄປເຊົ້າດິນປູກເຂົ້າຢູ່ຈີນ. ນາງກ່າວວ່າ:
"ພວກເຮົາເວົ້ານຳລາວວ່າ, ຢູ່ຈີນລ້ວນແຕ່ແມ່ນໃຊ້ແຮງງານຄົນປູກເຂົ້າ, ບໍ່ໃຊ້ກົນຈັກ, ແຕ່ຢູ່ຍີ່ປຸ່ນ, ເຂົາເຈົ້າປູກເຂົ້າດ້ວຍກົນຈັກໝົດ, ແລະລາວກໍເວົ້າວ່າ, ຄັນຊັ້ນຂ້ອຍຊິໄປລົງທຶນຢູ່ຈີນ. ແລ້ວ, ລາວກໍ່ມາຈີນນຳພວກເຮົາເລີຍ."
ໃນເດືອນຕຸລາປີ2008, ລັດຖະບານຈີນດັດແກ້ນະໂຍບາຍທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ, ແລ້ວອະນຸຍາດໃຫ້ຊາວກະສິກອນເຊົ່າດິນແລະໂອນທີ່ດິນໃຫ້ຄົນອື່ນເຊົ້າຕໍ່ດ້ວຍຫຼາຍຮູບແບບ. ສ່ວນຢູ່ເມືອງຊິ່ນ, ການເຊົ່າດິນໄດ້ກາຍເປັນເລື່ອງທຳມະດາແລ້ວ. ຢູ່ບ້ານໂຢວເວີຍຈຶມີທີ່ດິນ40ກວ່າເຮັກຕາ, ໃນຫຼາຍປີມານີ້, ໄດ້ເຊົ່າທີ່ດິນເກືອບ50%ໃຫ້ຄົນອື່ນເພື່ອລ້ຽງໝູຫຼືປູກເຫັດຫອມ. ແຕ່ນີ້ແມ່ນເທື່ອທຳອິດທີ່ເຊົ່າດິນໃຫ້ຄົນຍີ່ປຸ່ນມາປູກເຂົ້າ, ຢູ່ເມືອງຊິ້ນຢາງຫຼືວ່າແຂວງເຫີນານກໍ່ບໍ່ເຄີຍມີມາກ່ອນ, ແລະໃນປະເທດຈີນກໍ່ເກືອບວ່າບໍ່ມີເລີຍ. ທ່ານໂຢວຮາວຈີ່ນ, ຫົວໜ້າຄະນະກຳມະການບ້ານໂຢວຈຶກ່າວວ່າ:
"ໃນເວລານັ້ນ, ປະຊາຊົນຢູ່ໃນບ້ານເຮົາເປັນຫວ່ງຫຼາຍ, ຖ້າວ່າລາຍປະດິນໜີໄປແລ້ວ, ພວກເຮົາຈະໄປຊອກລາວຢູ່ໃສ!"
ຜ່ານການປະສານງານຂອງພະນັກງານຂອງອົງການປົກຄອງຕາແສງແລະບ້ານ, ປະຊາຊົນຈິ່ງໄວໃຈແລະມີ140ກວ່າຄອບຄົວເຊົ່າດິນເກືອບ20ເຮັກຕາໃຫ້ທ່ານກູນີຮິໂກະ, ຄ່າເຊົ່າແຕ່ລະປີແມ່ນຕົກເປັນເຂົ້າເປືອກ3,750ກິໂລຕໍ່ເຮັກຕາ, ຫຼືຈ່າຍເປັນເງິນທີ່ທຽບເທົ່າກັບມູນຄ່າຂອງເຂົ້າເປືອກ, ຕ້ອງຈ່າຍກ່ອນເວລາຈຳກັດ1ປີ, ໄລຍະເຊົ່າປມ່ນ10ປີ. ເຖິງວ່າຟາມສີຂຽວແມ່ນຄົນຍີ່ປຸ່ນມາລົງທຶນ, ແຕ່ກໍ່ໄດ້ຮັບເງິນອຸດໜູນປູກເຂົ້າ1500ຢວນຕໍ່ເຮັກຕາຈາກລັດຖະບານຈີນຄືກັນ.
ທ່ານກູນີຮິໂກະດຳລົງຊີວິດດ້ວຍການປູກເຂົ້າຢູ່ຍີ່ປຸ່ນ, ລາວເປັນເຈົ້າຂອງຟາມ, ລາວມີດິປູກຝັງເກືອບ150ເຮັກຕາຢູ່ຍີ່ປຸ່ນ, ລ້ວນແຕ່ແມ່ນໃຊ້ກົນຈັກປູກເຂົ້າ. ລາວມາເຊົ່າດິນປູກເຂົ້າຢູ່ຈີນ, ກໍ່ແມ່ນຢາກນຳເອົາເຕັກນິກການປູກເຂົ້າດ້ວຍກົນຈັກເຂົ້າມາ, ເພື່ອໃຫ້ຊາວກະສິກອນໄດ້ຮູ້ນຳໃຊ້ເຕັກນິກທີ່ທັນສະໄໝ. ປະຈຸບັນ, ນາງຢີສົ່ນເສຍທີ່ເປັນຫົາໜ້າຟາມເວົ້າວ່າ, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ບັນລຸບາດກ້າວໃຫຍ່ໃນດ້ານເຕັກນິກປູກເຂົ້າດ້ວຍກົນຈັກ. ນາງກ່າວວ່າ:
"ປະຈຸບັນ, ພວກເຮົາໄດ້ລົງທຶນ2ລ້ານກວ່າຢວນແລ້ວ, ມີລົດໄຖນາໃໝ່2ຄັນ, ລົດດຳນາ, ລົດໄຖນາຍີ່ຫໍ້ຕຸ່ງຟັ່ງຫົງ, ກົນຈັກທີ່ເອົາມາຈາກຍີ່ປຸ່ນຍັງມີ12ໜ່ວຍ."
ເຄິ່ງປີໄດ້ຜ່ານໄປແລ້ວ, ຟາມສີຂຽວທີ່ປະຊາຊົນທ້ອງຖິ່ນສົນໃຈນຳຫຼາຍນັບມື້ນັບຂະຫຍາຍເປັນຂະໜາດໃຫຍ່. ໄຮນານ້ອຍໆໃນແຕ່ກ່ອນກໍ່ໄດ້ໄຖເປັນທົ່ງນາໃຫຍ່ແລ້ວ, ຍັງມີຫ້ອງປັບອຸນຫະພູມ20ກວ່າແຫ່ງທີ່ປູກຜັກຢ່າງຂຽວງາມ.
ເຖິງວ່າໄດ້ຮັບຜົນໃນເປື້ອງຕົ້ນ, ແຕ່ການເກັບຕົ້ນທຶນໃນໄລຍະສັ້ນກໍ່ບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍ. ທ່ານກູນີຮິໂກະກ່າວວ່າ, ລາວຍັງຢາກເຊົ່າດິນອີກ60ເຮັກຕາເພື່ອເປີດກວ້າງຂະໜາດການເຮັດທຸລະກິດ. ຖ້າວ່າມີຄວາມເປັນໄປໄດ້, ລາວຍັງຢາກນຳເອົາແນວພັນຂອງຍີ່ປຸ່ນເຂົ້າມາ. ນອກນີ້, ຍັງຢາກສ້າງສູນອົບຮົມແຫ່ງໜຶ່ງຢູ່ນີ້, ເພື່ອສອນເຕັກນິກປູກເຂົ້າທີ່ກ້າວໜ້າໃຫ້ປະຊາຊົນທ້ອງຖິ່ນ. ລາວເວົ້າວ່າ:
"ຂ້ອຍຢາກສ້າງບໍລິສັດໃຫ້ໃຫຍ່ຂຶ້ນກວ່າເກົ່າ, ເພື່ອສ້າງສູນອົບຮົມໃຫ້ແກ່ນັກສຶກສາ, ສອນພາສາຍີ່ປຸ່ນໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ, ເມື່ອໄປຍີ່ປຸ່ນກໍ່ສາມາດຊອກວຽກຫາງານທຳໄດ້ງ່າຍ. ສ່ວນນັກສຶກສາທີ່ກັບມາຈາກຍີ່ປຸ່ນ, ກໍ່ສາມາດເຮັດວຽກຢູ່ແຫ່ງນີ້ໄດ້. ຫວັງວ່າລັດຖະບານຈີນຈະສ້າງເງື່ອນໄຂທີ່ດີຫຼາຍກວ່ານີ້ເພື່ອພວກເຮົາຈະສາມາດບັນລຸຄວາມຫວັງທີ່ເປັນຄວາມຈິງ."
ຂ່າວ-ບົດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ
ຄຳເຫັນ
