ຊີວິດສັງຄົມ—ພວກຜູ້ເຖົ້າທີ່ຕິດໃຈດົນຕີບູຮານໃນວັດ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ສະບາຍດີທ່ານຜູ້ຟັງ! ຍິນດີຕ້ອນຮັບທ່ານຮັບຟັງລາຍການຊີວິດສັງຄົມໃນມື້ນີ້. ດົນຕີບູຮານທີ່ອອນຊອນທີ່ທ່ານຟັງເມື່ອກີ້ນີ້, ສະແດງໂດຍຜູ້ເຖົ້າຈີນ8ຄົນທີ່ມີອາຍຸສະເລ່ຍ68ປີ. ຜູ້ເຖົ້າ8ຄົນນີ້ມາຈາກເຂດປົກຄອງຕົນເອງມົງໂກໃນທີ່ພາກເໜືອຂອງ ຈີນ, ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຮັບການອົບຮົມເປັນພິເສດ, ກໍ່ບໍ່ມີອາຈານສອນ, ບາງຄົນບໍ່ຮູ້ໜັງສືຊ້ຳ, ແຕ່ໃນປີ1993, ຜູ້ເຖົ້າເຫຼົ່ານີ້ເລີ່ມຊອກຫາຮຽບຮຽງແລະສະແດງດົນຕີບູຮານໃນວັດ. ເຂົາເຈົ້າເຮັດວຽກໃນກາງເວັນ, ຝຶກຮຽນດົນຕີໃນກາງຄືນ, ເຊິ່ງໄດ້ດຳເນີນມາເປັນເວລາ10ກວ່າປີ. ທີ່ທ່ານຟັງມານັ້ນກໍ່ແມ່ນດົນຕີຕອນໜຶ່ງຂອງດົນຕີບູຮານທີ່ມີຊື່ວ່າຊູ່ສື້ມູ້ຢາງ, ແບ່ວ່າຊູ່ສື້ລ້ຽງແບ້. ໃນລາຍການຊີວິດສັງຄົມມື້ນີ້, ພວກເຮົາຈະພາທ່ານໄປຢາມຜູ້ເຖົ້າເຫຼົ່ານີ້ຢູ່ເມືອງຈື້ເຟີ່ງເຂດມົງໂກໃນຂອງຈີນ.
ທ່ານລິນໂກວສຽງແມ່ນໜຶ່ງໃນຜູ້ລິເລີ່ມຂອງທິມດົນຕີບູຮານນີ້. ລາວແນະນຳວ່າ, ໝູ່ສະໜິດສະໝົມທີ່ມີຄວາມມັກຄືກັນເຫຼົ່ານີ້, ລ້ວນແຕ່ແມ່ນຟັງດົນຕີບູຮານໃນວັດຕັ້ງແຕ່ຕອນຍັງເປັນເດັກນ້ອຍ. ໃນປີນັ້ນ, ດົນຕີບູຮານທີ່ມ່ວນຊື່ນອອນຊອນເຮັດໃຫ້ທ່ານລິນໂກວສຽງແລະໝູ່ຂອງລາວຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າຂອງວັດ, ຈົນລື່ມໄປໂຮງຮຽນແລະກິນເຂົ້າ. ເຂົາເຈົ້າຕິດອົກຕິດໃຈຫຼາຍນຳດົນຕີບູຮານໃນວັດ, ເຮັດໃຫ້ເຂົາເຂົ້າເກີດມີຄວາມຝັນຢາກຮຽນດົນຕີບູຮານຕັ້ງແຕ່ຕອນຍັງເປັນເດັກນ້ອຍ. ແຕ່ຄວາມຝັນຍັງບໍ່ທັນກາຍເປັນ ຄວາມຈິງເທື່ອ, ວັດກໍ່ພັງລົງຢ່າງກະທັນຫັນໃນມື້ໜຶ່ງ, ແຄນຖືກໄຟໄໝ້ໝົດ, ສຽງດົນຕີກໍ່ເລີຍມີດງາບລົງ. ລາວເວົ້າວ່າ: "ການປະຕິວັດວັດທະນະທຳໄດ້ທຳລາຍວັດແຫ່ງນີ້, ແຄນທີ່ລາມະເປົ່ານັ້ນກໍ່ຖືກໄຟໄໝ້ໝົດ."
ວັດສ່ວນຫຼາຍພັງລົງແລ້ວ, ລາມະກໍ່ເຫຼືອບໍ່ຫຼາຍ, ສຽງດົນຕີບູຮານທີ່ເຄີຍຝາກຟັງຄວາມຝັນຂອງທ່ານລິນໂກວສຽງກໍ່ສູນເສຍໄປໝົດ. ຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າຊາກສະຫຼັກຫັກພັງຂອງວັດບູຮານ, ທ່ານລິນໂກວສຽງຮູ້ສຶກເສຍໃຈຫຼາຍ, ໃນເວລານັ້ນ, ລາວມີອາຍຸ20ກວ່າປີ. ພາຍຫຼັງມາ, ລາວເຮັດການແລ້ວ, ແຕ່ຄວາມຝັນໃນໄວເດັກຍັງຝັງໄວ້ຢູ່ໃນໃຈຂອງລາວ, ລາວກໍ່ຊອກຫາໂອກາດໄປເກັບກຳເຄື່ອງດົນຕີບູຮານໃນວັດ.
ທ່ານລິນ: "ປີ1964ຂ້ອຍໄດ້ຊື້ແຄນອັນໜຶ່ງ, ຕອນນັ້ນຂ້ອຍຍັງບໍ່ທັນອອກກິນເບ້ຍບຳນານເທື່ອ."
ນັກຂ່າວ: "ເຈົ້າໄດ້ເສຍເງິນເທົ່າໃດ?"
ທ່ານລິນ: "40ຢວນ."
ນັກຂ່າວ: "ຕອນນັ້ນເງິນເດືອນຂອງເຈົ້າເທົ່າໃດ?"
ທ່ານລິນ: "ຕອນນັ້ນແມ່ນ42ຢວນ."
ແຕ່ຊື້ເຄື່ອງດົນຕີແລ້ວພັດບໍ່ມີອາຈານສອນ, ແຄນຂອງທ່ານລິນໂກວສຽງກໍ່ຖິ້ມໄວ້ລ້າໆເປັນເວລາ20ກວ່າປີ, ມາຮອດເວລາທີ່ລາວໃຊ້ແຄນນີ້ເປົ່າດົນຕີບູຮານ, ກໍ່ແມ່ນປີ1993ແລ້ວ.
"ຂ້ອຍມີໝູ່ຜູ້ໜຶ່ງນາມສະກົນແມ່ນເສີນ, ແມ່ນຜູ້ແຕ່ງອາຫານ, ລາວເປົ່າແຄນເປັນ, ແຕ່ບໍ່ຊຳນານບານໃດ. ຂ້ອຍສອນລາວສີຊໍ, ລາວສອນຂ້ອຍເປົ່າແຄນ. ຜູ້ອື່ນເຫັນ ແລ້ວ, ກໍ່ສົນໃຈນຳ, ຄົນກໍ່ນັບມື້ນັບຫຼາຍຂຶ້ນ. ຜູ້ມັກເສບເຄື່ອງດົນຕີກໍ່ມີ10ກວ່າຄົນ. ສຸດທ້າຍໄດ້ເລືອກເອົາ8ຄົນມາຮຽນດົນຕີບູຮານໃນວັດ."
ອີກ7ຄົນທີ່ຕິດໃຈດົນຕີບູຮານຄືກັບທ່ານລິນໂກຍສຽງນັ້ນລ້ວນແຕ່ແມ່ນຊາວກະສິກອນ, ດຳລົງຊີວິດດ້ວຍການປູກຝັງ, ໃນເວລານັ້ນ, ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງເຂົາເຈົ້າຍັງຊັກໜ້າບໍ່ເຖິງຫຼັງ, ບໍ່ມີເງິນຊື້ເຄື່ອງດົນຕີ, ເຂົາເຈົ້າກໍ່ສົມທົບເງິນມາຊື້ເຄື່ອງດົນຕີ. ທ່ານລິນໂກວສຽງກ່າວວ່າ:
" ຊື້ອັນໜຶ່ງ500ຢວນ, ຄົນລະ200ປາຍຢວນ, ສອງຄົນຊື້ອັນໜຶ່ງ, ໄດ້ຊື້ແຄນສອງອັນ"（ນັກຂ່າວຖາມວ່າ: ເວລານັ້ນມີນົດເພງບໍ່?）ຊອກຫານົດເພງຍາກຫຼາຍ. ໃນວັດນີ້ມີພະລາມາອົງໜຶ່ງ, ເພິ່ນຮ້ອງເພງ, ພວກເຮົາກໍ່ຂຽນເປັນນົດເພງ, ແລ້ວສີລອງເບິ່ງວ່າຖືກບໍ່, ເຮັດແນວນີ້,ຮຽບຮຽງເປັນນົດເພງເທື່ອເລັກເທື່ອໜ້ອຍ.
ພາຍຫຼັງນົດເພງໄດ້ຮຽບຮຽງອອກມາແລ້ວ, ທ່ານລີນກົວຊຽງກໍ່ກ່າຍເປັນຫຼາຍສະບັບແຈກໃຫ້ແຕ່ລະຄົນ, ຕ່າງເອົາເມືອເຮືອນເຝິກຫັດ. ພາຍຫຼັງໄດ້ເຝິກຫັດເປັນເວລາຕອນໜື່ງ, ຈຶ່ງເຕົ້າໂຮມກັນອີກ.
ທ່ານລີນກົວຊຽງໄດ້ທຸ່ມເທສະຕິປັນຍາແລະຄວາມກະຕືລືລົ້ນຢ່າງເຕັມສ່ວນຕໍ່ດົນຕີບູຮານ. ເນື່ອງຈາກໄດ້ເຝິກຫັດຢ່າງດຸໝັ່ນ, ສຸດທ້າຍກໍ່ພາໃຫ້ສີມືຂອງຜູ້ເຖົ້າທີ່ນິຍົມດົນຕີບູຮານເຫຼົ່ານີ້ຄ່ອຍໆຊຳນານຂຶ້ນ, ເພື່ອໃຫ້ດົນຕີບູຮານໄດ້ຮັບການສືບ ທອດກັນໄປ, ທ່ານລີນກົວຊຽງຍັງໄດ້ຈົດນົດເພງທັງໝົດໃສ່ຜ້າຂາວ.
"ຖ້າຈົດນົດເພງໃສ່ເຈ້ຍໃຫ້ຜູ້ນີ້ເບິ່ງຜູ້ນັ້ນເບິ່ງມັນກໍ່ເພແລ້ວ. ຂ້ອຍຢາກຮັກສາມັນໄວ້ເປັນເວລາຍາວນານ, ນົດເພງນີ້ຫາຍາກຫຼາຍ, ພວກເຮົາມີອາຍຸ60ກວ່າປີແລ້ວ, ຖ້າມື້ໜ້າມີຄົນໜຸ່ມຢາກຮຽນ, ກໍ່ເອົາໄວ້ໃຫ້ລາວ"
ມາຮອດປະຈຸບັນນີ້, ທ່ານລີນກົວຊຽງໄດ້ຮຽບຮຽງດົນຕີບູຮານ200ກວ່າເພງ, ສາມາດເສບດົນຕີຢ່າງຊຳນານ30ກ່ວາເພງ, ເຊັ່ນ: ເພງ《ຊູວູລ້ຽງແບ້》, 《ຫໍຜູ່ກົ່ງ》, 《ສົ່ງແມ່ຈີງ》ແລະອື່ນໆ. ທ່ານລີນກົວຊຽງຮູ້ສຶກດີໃຈຫຼາຍ, ທ່ານເວົ້າວ່າ:
"ພວກເຮົາໄດ້ເປົ່າແຄນມາເປັນເວລາ12ປີແລ້ວ, ບັນລຸລະດັບນີ້ພວກເຮົາຮູ້ສຶກວ່າໄດ້ມາບໍ່ແມ່ນງ່າຍ, ແລະຮູ້ສຶກດີໃຈຫຼາຍ. ຜູ້ຟັງກໍ່ມັກຟັງພວກເຮົາເປົ່າແຄນ, ພວກເຮົາກໍ່ມີຄວາມໝັ້ນໃຈ, ປັປປຸງໃຫ້ດີຂຶ້ນອີກ, ພາໃຫ້ດົນຕີພື້ນເມືອງຂະຫຍາຍຕົວ, ຢາກຮັບເອົາຄົນໜຸ່ມຈັກຄົນສອງຄົນ, ເພື່ອສືບທອດຕໍ່ໄປ."
ບໍ່ມີຫໍເສບດົນຕີທີ່ເຫຼືອງເຫຼື້ອມງາມຕາ, ພຽງແຕ່ແມ່ນເຮືອນຂອງຊາວນາໃນເຂດຊົນນະບົດຫຼັງໜຶ່ງເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຜູ້ເຖົ້າ8ຄົນນີ້ພັດຍຶດໝັ້ນດ້ວຍຄວາມເດັດດ່ຽວໜຽວແໜ້ນແລະຄວາມກະຕືລືລົ້ນ, ຄວາມຮັກທີ່ມີຕໍ່ດົນຕີບູຮານຂອງເຂົາເຈົ້າກໍ່ແມ່ນມາຈາກຄວາມຮັກທີ່ມີຕໍ່ຊີວິດການເປັນຢູ່. ສຽງດົນຕີບູຮານໄດ້ພາໃຫ້ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງຜູ້ເຖົ້າເຫຼົ່ານີ້ມີຫຼາຍສີຫຼາຍສັນ.
ເອົາລະ, ທ່ານຜູ້ຟັງທີ່ເຄົາລົບ, ລາຍການຊີວິດໃນມື້ນີ້ກໍ່ຈົບລົງທໍ່ນີ້, ຂອບໃຈທ່ານທີ່ໄດ້ຮັບຟັງ, ພົບກັນໃໝ່ໃນຄັ້ງໜ້າ.
