|
(ຜົນງານແກະສະຫລັກຂອງທ່ານຈູມີງ)
ຕົ້ນຊຸມປີ 80 ສະຕະວັດແລວນີ້, ທ່ານຈູມິງທີ່ໄດ້ຈັດງານວາງສະແດງຢູ່ຮົງກົງ ຍີ່ປຸ່ນແລະແຫ່ງອື່ນໆຢ່າງສຳເລັດຜົນແລ້ວນັ້ນໄດ້ເດີນທາງໄປຮອດນິວຢອກຂອງອາເມລິກາ.ໃນວົງການສິນລະປະກຳຢູ່ແຫ່ງນັ້ນ,ບໍ່ມີໃຜຮູ້ຈັກທ່ານ,ທ່ານໄດ້ຊື້ໄມ້ມາຄວັດແລ້ວໄປແນະນຳຕົນເອງຕາມຫໍວາງສະແດງແຕ່ລະຫໍທີ່ຕັ້ງຢູ່ເຂດໂຊໂຣ ເຂດສິນລະປະກຳທີ່ມີຊື່ສຽງ. ໃນທີ່ສຸດ,ທ່ານໄດ້ເຄາະປະຕູຂອງຫໍວາງສະແດງຮັດຈິນເຊິນ ຫນຶ່ງໃນສາມຫໍວາງສະແດງໃຫຍ່ຢູ່ເຂດໂຊໂຮ.ຈາກນັ້ນມາ, ວົງການສິນລະປະກຳຂອງຝ່າຍຕາເວັນຕົກກໍ່ຄ່ອຍໆຮູ້ຈັກທ່ານຈູມິງແລ້ວ.
ຮູບຄວັດລະບົບທາຍຈີຂອງທ່ານຈູມິງໄດ້ໃຊ້ວິທີຄວັດຂອງຝ່າຍຕາເວັນຕົກ,ແຕ່ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຈິດໃຈແລະຄວາມຫມາຍຂອງວັດທະນະທຳຝ່າຍຕາເວັນອອກ,ນີ້ກໍ່ໄດ້ກາຍເປັນຈຸດພິເສດດ້ານສິນລະປະກຳຂອງທ່ານ.ທ່ານຈູມິງບໍ່ໄດ້ມົວເມົານຳຜົນງານທີ່ໄດ້ຮັບ,ໃນສິບປີມານີ້,ທ່ານບໍ່ໄດ້ຄວັດຮູບລະບົບທາຍຈີອີກ, ຫາກແມ່ນຕັ້ງໃຈປະດິດສ້າງລະບົບເມືອງຄົນ.ລະບົບເມືອງຄົນອັນໃຫມ່ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຫົວຄິດປະດິດສ້າງທີ່ບໍ່ສຸດສ້ຽງຂອງທ່ານຈູມິງ. ນີ້ເຮັດໃຫ້ທ່ານຈູມິງທີ່ມີອາຍຸເກືອບ 70 ປີນັ້ນຍັງຄືໄວຫນຸ່ມ, ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຫ້າວຫັນແລະຊີວິດຊີວາໃນການປະດິດສ້າງ.
ເມື່ອຫວນຄືນຂະບວນວິວັດປະດິດສ້າງຂອງຕົນເອງ, ທ່ານຈູມິງເຫັນວ່າ, ການສືບທອດວັດທະນະທຳຊົນຊາດຈິ່ງແມ່ນກົກເຄົ້າໃນການຕັ້ງຕົວຂອງນັກສິນລະປະ.ທ່ານເວົ້າວ່າ:
ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນວ່າຈີນຄວນມີສິ່ງຂອງຂອງຕົນເອງ, ຄວນມີຈິດໃຈຂອງຈີນ,ນີ້ຈິ່ງແມ່ນສຳຄັນທີ່ສຸດ.ເພາະວ່າພວກເຮົາເອງກໍ່ແມ່ນຄົນຈີນ. ຖ້າເອົາສິ່ງຂອງຝ່າຍຕາເວັນຕົກອອກມາ, ກໍ່ຈະບໍ່ກະຕຸ້ນໃຈຄົນ, ແລະກໍ່ບໍ່ສະເທືອນໃຈຄົນ.ທີ່ຈິງແລ້ວ, ວັດທະນະທຳຈີນມີປະຫວັດຫລາຍພັນປີແລ້ວ,ນີ້ແມ່ນສິ່ງລ້ຳຄ່າທີ່ສຸດ,ແຕ່ຕ້ອງຮູ້ອະນຸລັກແລະສືບທອດກັນໄປ, ຈິ່ງຈະສຳເລັດຜົນ.ປະເພນີວັດທະນະທຳສືບທອດກັນໄປທຸກເຊັ່ນຄົນ, ເຈົ້າຈະມີຄວາມສາ ມາດເປັນຄົນສືບທອດຜູ່ຫນຶ່ງໄດ້ຫລືບໍ່,ນີ້ແມ່ນສິ່ງສຳຄັນ.
1 2 3 4
|
