ອາຫານອີກຊະນິດໜຶ່ງ ທີ່ມີຊື່ສຽງຄືກັບ "ກົ່ງປາວຈີ່ຕິ່ງ" ນັ້ນ ກໍຄື ຊີ້ນຈຸ່ມເສສວນ. ມີຄົນເວົ້າວ່າ, ຄັນໄປເສສວນບໍ່ໄປກິນຊີ້ນຈຸ່ມ ກໍທໍ່ກັບບໍ່ໄດ້ໄປຮອດເສສວນ. ຄົນເສສວນມັກກິນຊີ້ນຈຸ່ມທີ່ສຸດ, ຫຼາຍໆຄົນນັ່ງອ້ອມໂຕະ, ຕັ້ງໝໍ້ນ້ຳແກງຂຶ້ນ ແລ້ວເອົາເຄື່ອງປຸງເຄື່ອງຫອມຫຼາຍຊະນິດລົງຕົ້ມ, ເມື່ອແກງຟົດແລ້ວກໍເອົາຜັກດິບຊີ້ນດິບຫຼາຍໆຢ່າງລົງຈຸ່ມ, ພໍສຸກກໍທາວຂຶ້ນຫຼືຄີບຂຶ້ນ, ແລ້ວຈ້ຳນ້ຳແຈ່ວທີ່ໃສ່ໝາກເຜັດ ໝາກແຄ່ນ ເກືອ ນ້ຳມັນງາ ແລະອື່ນໆ, ອື້! ລົດຊາດສະໃຈອີ່ຫຼີ. ນາງຫວາງ ລີ້ລິນ ຜູ້ເຮັດວຽກໃນຮ້ານຊີ້ນຈຸ່ມສຽວທຽນເອີ ຢູ່ນະຄອນເສີງຕູ່ເວົ້າວ່າ: "ຈຸດພິເສດຂອງຊີ້ນຈຸ່ມເສສວນແມ່ນ ຮຶນ ເຜັດ ນົວ ແລະ ຫອມ, ດຶງດູດໃຈທີ່ສຸດ, ເບິ່ງແລ້ວຢາກກິນໂລດ. ຜັກກໍສົດ ຊີ້ນກໍມີຫຼາຍຢ່າງ, ຢ່າງໃດກໍສົດໆນຸ້ມໆ. ສ່ວນແກງກໍມີຫຼາຍປະເພດ, ເຊັ່ນ ແກງເຫັດປ່າ, ແກງເຄື່ອງປ່າທີ່ຊື່ດັງແລະລາຄາແພງ ລ້ວນແຕ່ມີທາດບຳລູງຫຼາຍ, ຍັງມີແກງກະດູກໃສ່ຢາພື້ນເມືອງ ເຊິ່ງມີຜົນດີຕໍ່ການຮັກສາສຸຂະພາບ ແລະອື່ນໆ, ສ່ວນຊີ້ນກໍມີຫຼາຍຊະນິດ ເຊັ່ນ ຊີ້ນງົວ, ຊີ້ນແກະ, ຊີ້ນເຫຼົ່ານີ້ຕ້ອງປາດເປັນແຜ່ນບາງໆ, ເອົາລົງຈຸ່ມໃນນ້ຳແກງຮ້ອນໆບຶດດຽວກໍສຸກໂລດ. ນອກນີ້ ຍັງມີອາຫານພື້ນເມືອງຈຳນວນໜຶ່ງ ເຊັ່ນ ຄູຄັນນາ, ອ່ຽນ ແລະອື່ນໆ. ບໍ່ພຽງແຕ່ຈຸ່ມຊີ້ນກິນເທົ່ານັ້ນ, ຖ້າເອົາປານ້ອຍສົດໆລົງໃສ່, ກໍແຊບຄືກັນ, ຫຼືວ່າເອົາຜັກສົດໆຫຼາຍຢ່າງລົງຈຸ່ມ, ກໍແຊບໄປອີກແນວໜຶ່ງ."
ນາງຫວາງລີ້ລິນກ່າວວ່າ, ຕາມທຳມະດາແລ້ວ ຊີ້ນຈຸ່ມເສສວນມັກໃຊ້ໝໍ້ທີ່ອ່າວໃຫຍ່, ຫຼາຍໆຄົນກິນນຳກັນ, ທັງແຊບທັງມ່ວນ. ແຕ່ຊູ່ມື້ນີ້, ບາງຄົນພັດມັກໃຊ້ໝໍ້ນ້ອຍໆ, ກິນຄົນດຽວ, ຖືກກັບຫຼັກອະນາໄມ, ໃຜມັກກິນອັນໃດ, ກໍສັ່ງເອົາຕາມໃຈ, ສ່ວນຫຼາຍ, ຊາວໜຸ່ມມັກແບບນີ້.
ມີອາຫານຊະນິດໜຶ່ງເອີ້ນວ່າ "ຊ້ວນຊ້ວນຊ່ຽງ" ເຊິ່ງດັດມາຈາກຊີ້ນຈຸ່ມ, ບ່ອນຕ່າງກັບຊີ້ນຈຸ່ມ ແມ່ນເອົາເຄື່ອງທີ່ຈະລົງຈຸ່ມໃນໝໍ້ນັ້ນໃຊ້ໄມ້ສຽບເປັນສຽບໄວ້ກ່ອນ, ແລ້ວເອົາໄປເອືອບ, ສຸດທ້າຍຈຶ່ງເອົາລົງຈຸ່ມໃນໝໍ້, ພໍສຸກ, ກໍຈ້ຳນ້ຳແຈ້ວກິນຄືກັນ. ເມື່ອທຽບກັບຊີ້ນຈຸ່ມທົ່ວໄປແລ້ວ, "ຊ້ວນຊ້ວນຊ່ຽງ" ຈະກິນສະບາຍກວ່າ, ທັງແຊບ ແລະລາຄາກໍຖືກກວ່າ, ຈຶ່ງໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມຈາກຄົນທົ່ວໄປ.
1 2 3
