ດາວໂຫຼດ App CRI-FM93 ລະບົບ IOS
ດາວໂຫຼດ App CRI-FM93 ລະບົບ Android
ຢູ່ບ້ານ ຈູ່ຕ້າໂລ, ເມືອງໂຈ່ວໂຂ, ແຂວງເຮີນານ, ປະເທດຈີນ, ແມ່ນບ່ອນທີ່ຄອບຄົວຈູ່ອ່ານລ້ຽງ ດຳລົງຊີວິດຢູ່, ເພິ່ນມີລູກສາວ 5 ຄົນ. ລູກສາວກົກແລະລູກສາວຜູ້ທີສອງ ໄດ້ອອກໂຮງຮຽນເພື່ອໄປອອກແຮງງານຢູ່ຕ່າງແຂວງ, ສ່ວນລູກສາວຜູ້ທີສາມ ອາຍຸໃກ້ຈະຮອດ 13 ປີ ແລ້ວ, ກຳລັງຮຽນຢູ່ມັດທະຍົມຕົ້ນ ປີ 1. ລຸງຈູ່ຄຶດຢູ່ສະເໝີວ່າ: ຢາກໃຫ້ລູກສາວຜູ້ທີ 3 ເດີນຕາມເສັ້ນທາງຄືກັບເອື້ອຍສອງຄົນ ເພື່ອຫລຸດພາລະທາງຄອບຄົວໃຫ້ໜ້ອຍລົງ.
ມີມື້ໜຶ່ງ, ລຸງຈູ່ຫາກໍ່ເລີ່ມຕົ້ນເວົ້າເຖິງເລື່ອງນີ້ກັບລູກສາວຜູ້ທີສາມ ຈູ່ທີງ, ກໍຖືກນາງປະຕິເສດໂລດ.
ລຸງຈູ່ ໂມໂຫຫຼາຍ, ຈົນແລ່ນໄລ່ຈູ່ທີງໄປຮອດໂຮງຮຽນ, ພໍຍ່າງເຂົ້າປະຕູໂຮງຮຽນ ເພິ່ນກໍ່ໄດ້ພົບໄວກາງຄົນຜູ້ໜຶ່ງທີ່ມີທ່າທີສຸຂຸມຮອບຄອບ. ເພິ່ນຄົນນີ້ ກໍແມ່ນທ່ານ ຈັ່ງຊິ່ນອີ້ ຄູປະຈຳຫ້ອງຂອງຈູທີງ.
ຄູຈັ່ງ ເຊີນລຸງຈູ່ເຂົ້ານັ່ງຢູ່ໃນຫ້ອງການເພື່ອຖາມເລື້ອງລາວຢ່າງລະອຽດແລະ ເວົ້າວ່າ: “ຈັ່ງໃດ ກໍ່ໃຫ້ຈູ່ທີງຮຽນຈົບມັດຖະຍົມກ່ອນຈະດີກວ່າ. ເພາະຄັນຢາກໄປອອກແຮງງານຢູ່ຕ່າງຖິ່ນ ກໍ່ຕ້ອງມີລະດັບວັດທະນະທຳ ແມ່ນບໍ່ລະ? ລັດເຮົາກຳນົດໄວ້ວ່າ ເດັກນ້ອຍທຸກຄົນຕ້ອງໄດ້ຮັບການສຶກສາພາກບັງຄັບ 9 ປີ, ນັ້ນກໍ່ໝາຍຄວາມວ່າ ທ່ານມີພັນທະຕ້ອງໃຫ້ໂອກາດລູກເຂົ້າຮຽນຈົນຈົບມັດທະຍົມໄດ. ໃຫ້ລູກຮຽນຕໍ່ອີກສອງປີສາເນາະ, ໃຫ້ລາວຮຽນຈົບມັດທະຍົມເນາະ.”
ເມື່ອສອງປີຜ່ານໄປ, ນ.ຈູ່ທີງໃກ້ຈະຮຽນມັດທະຍົມຕົ້ນຈົບ, ຄູຈ່າງຖາມນັກຮຽນທັງຫຼາຍວ່າ ເມື່ອຮຽນຈົບແລ້ວຢາກເຮັດຫຍັງ. ຈູ່ທີງຕອບວ່າ: “ຄູຈ່າງ, ແຕ່ກ່ອນ ນ້ອງຢາກຮຽນມັດທະຍົມປາຍ,ຮຽນມະຫາວິທະຍາໄລ, ແຕ່ພໍ່ນ້ອງຢາກໃຫ້ນ້ອງໄປອອກແຮງງານເພື່ອຫາເງິນໄວໆ, ຄູຈ່າງເຫັນວ່າ ນ້ອງຄວນເຮັດຫຍັງ?” ຄູຈ່າງຖາມວ່າ: “ຈູ່ທີງ, ນ້ອງຢ້ານຄວາມຫຍຸ້ງຍາກລຳບາກບໍ່?” “ນ້ອງເປັນສາວຊົນນະບົດ, ຊິຢ້ານຄວາມລຳບາກໄດ້ແນວໃດ?” “ບໍ່ຢ້ານກໍ່ດີແລ້ວ!”
ເວລາຜ່ານໄປຈັກສອງສາມມື້, ທ່ານຈ່າງຊິ່ນອີ້ກໍ່ພາລຸງຈູ່ແລະ ຈູ່ທີງໄປໂຮງຮຽນກິລາຂອງເມືອງໂຈ່ວຂົວ. ເມື່ອທ່ານ ເຊ້ຍລູ້ໄຫ ຮອງຜູ້ອຳນວຍການໂຮງຮຽນກິລາເຫັນວ່າ ນາງ ຈູ່ທີງ ສູງຍາວດີ, ກໍ່ລອງໃຫ້ນາງເຕັ້ນສູງ ແລະ ເຕັ້ນໄກໃຫ້ເບິ່ງ. ເມື່ອຮູ້ສະພາບຮ່າງກາຍແລ້ວ, ທ່ານເຊ້ຍລູ້ໄຫ ທີ່ເຄີຍເປັນນັກກິລາບານສົ່ງມາກ່ອນນັ້ນ ກໍ່ຮູ້ທັນທີວ່າ, ຈູ່ທີງກໍ່ອາດຈະສາມາດກາຍເປັນນັກກິລາບານສົ່ງທີ່ດີໄດ້. ທ່ານ ເຊ້ຍລູ້ໄຫ ຈຶ່ງເວົ້ານຳລຸງຈູ່ວ່າ: “ລູກທ່ານຄົນນີ້ເໝາະກັບການຫຼິ້ນບານສົ່ງ, ໃຫ້ນາງຝຶກຊ້ອມຢູ່ນຳພວກເຮົາກ່ອນເນາະ, ຖ້າຝຶກໄດ້ດີ, ເຮົາຈະສົ່ງລາວໄປແຂວງ.”
ຈາກນັ້ນ ຈູ່ທີງກໍ່ພັກຢູ່ໂຮງຮຽນກິລາເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມການຝຶກຊ້ອມຢ່າງໜັກສູ່ມື້ໆ. ຍ້ອນຝຶກຊ້ອມຢ່າງທໍລະຫົດອົນທົນທີ່ສຸດ, ບວກກັບພື້ນຖານຮ່າງກາຍກໍ່ແຂງແຮງດີ, ນາງໄດ້ຄະແນນດີຫຼາຍ.
ຮອດລະດູຮ້ອນປີທີສອງ, ລຸງຈູ່ໄດ້ຮັບໂທລະສັບຈາກຫ້ອງການຄັດເລືອກນັກກິລາຂອງໂຮງຮຽນກິລາແຂວງເຮີນານ, ເພາະວ່າ ອາຈານເຊ້ຍລູ້ໄຫໄດ້ສະເໜີໃຫ້ຈູ່ທີງໄປຝຶກຊ້ອມຢູ່ໂຮງຮຽນກິລາແຂວງ.
ອາຈານຂອງໂຮງຮຽນກິລາແຂວງບອກລຸງຈູ່ວ່າ: ປີໜຶ່ງຕ້ອງການຄ່າຮຽນ 3 ໝື່ນຢວນ. ເມື່ອໄດ້ຍິນແບບນັ້ນ ລຸງຈູ່ຮູ້ສຶກມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍ, ແຕ່ກໍ່ຍັງຕັດສິນໃຈຄຶດຫາວິທີໃຫ້ລູກໄດ້ຝຶກຊ້ອມຕໍ່ໄປ.
ຫຼັງຈາກຍາມພັກຮຽນລະດູຮ້ອນ, ຈູ່ທີງໄດ້ໄປຮຽນວິຊາບານສົ່ງຢູ່ໂຮງຮຽນກິລາແຂວງເຮີນານ. ທ່ານລີວຮົງ ທີ່ເປັນຄູຝຶກ ພົບເຫັນພອນສະຫວັນຂອງຈູ່ທີງເກັ່ງຫຼາຍ, ຮຽນຫຍັງກໍ່ໄດ້ໄວຫຼາຍ, ບໍ່ວ່າເຕັກນິກໃດ, ສອນແຕ່ເທື່ອດຽວກໍ່ເປັນໂລດ. ເມື່ອເປັນແນວນີ້, ທ່ານລີວຮົງກໍ່ແຮ່ງຝຶກນາງແບບເຄັ່ງຄັດກວ່າເກົ່າ, ແຕ່ລະມື້ ຈູ່ທີງຕ້ອງຝຶກຊ້ອມຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ມີທັງການເຕັ້ນຂຶ້ນ ການຕີບານ ການລົ້ມໂຕລົງ ແລະ ການກິ້ງເກືອກເປັນຮ້ອຍເປັນພັນເທື່ອດັ່ງນີ້ເປັນຕົ້ນ.
ຍ້ອນຝຶກຊ້ອມຢ່າງໜັກ, ມື້ໜຶ່ງ ຈູ່ທີງອົດບໍ່ໄຫວ ຈຶ່ງໂທຫາພໍ່, ແຕ່ພໍ່ພັດບອກລາວວ່າ: “ລູກເອີຍ, ຖ້າວ່າລູກໄດ້ຕັດສິນໃຈເປັນນັກກິລາແລ້ວ, ບໍ່ວ່າຈະລຳບາກສ່ຳໃດ ຈະເຈັບສ່ຳໃດ, ລູກກໍ່ຕ້ອງກັດແຂ້ວສູ້ອົດທົນຕໍ່ໄປ.”
ເພື່ອຫາເງິນເປັນຄ່າຮຽນໃຫ້ຈູ່ທີງ, ລຸງຈູ່ໄດ້ເປີດຮ້ານສ້ອມແປງຢູ່ໜ້າເຮືອນໃນເວລາຫວ່າງຈາກການເຮັດໄຮ່ໄຖນາ, ເພິ່ນສ້ອມແປງລົດ 3 ລໍ້ແລະເຄື່ອງຈັກກະສິກຳຕ່າງໆ. ມີມື້ໜຶ່ງ, ຖືກເຄື່ອງທັບແອວຈົນບາດເຈັບຍ້ອນບໍ່ລະວັງ, ທາງຄອບຄົວໄດ້ໄປຢືມເງິນກັບຄົນອື່ນເພື່ອຜ່າຕັດໃຫ້ລຸງຈູ່ຈົນຕິດໜີ້ 1 ແສນກວ່າຢວນ, ແຕ່ພໍ່ແມ່ອຳໄວ້ ບໍ່ບອກໃຫ້ຈູ່ທີງຮູ້.
ມື້ໜຶ່ງຫລັງຜ່າຕັດ, ລຸງຈູ່ກຳລັງນອນພັກຢູ່ໃນເຮືອນ, ແຕ່ຈູ່ທີງພັດກັບເມືອເຮືອນໂດຍບໍ່ບອກລ່ວງໜ້າ. ເມື່ອຮູ້ສະພາບຂອງພໍ່ແລ້ວ, ຈູ່ທີງໄດ້ໄຫ້ຂຶ້ນແຮງໆໂດຍໝອບໃສ່ຕຽງພໍ່, ທັງຕັດສິນໃຈແລະ ເວົ້າວ່າ: “ພໍ່! ຖ້າລູກບໍ່ພະຍາຍາມເຂົ້າຮ່ວມທີມບານສົ່ງຂັ້ນແຂວງ, ລູກກໍ່ບໍ່ແມ່ນລູກຂອງພໍ່ ແລະ ກໍບໍ່ແມ່ນຄົນຂອງຄອບຄົວຈູ່! ”
ຫຼັງຈາກກັບໄປໂຮງຮຽນກິລາແລ້ວ ຈູ່ທີງ ກໍ່ໝັ່ນຝຶກຊ້ອມດ້ວຍຄວາມພະຍາຍາມສຸດຂີດພາຍໃຕ້ການສອນຂອງອາຈານລີວຮົງ. ຫຼັງຈາກນັ້ນສອງປີ, ຈູ່ທີງໄດ້ຖືກຄັດເລືອກເຂົ້າຮ່ວມທີມບານສົ່ງຂັ້ນແຂວງດ້ວຍຜົນງານທີ່ດີເດັ່ນ. ນັບແຕ່ນັ້ນເປັນຕົ້ນໄປ, ຄອບຄົວລຸງຈູ່ ກໍບໍ່ຕ້ອງຈ່າຍເງິນໃຫ້ຈູ່ທີງອີກແລ້ວ, ຈູ່ທີງຍັງໄດ້ເອົາເງິນອຸດໜູນທີ່ໄດ້ຮັບຈາກທີມບານສົ່ງແຂວງໃນແຕ່ລະເດືອນນັ້ນ ຝາກກັບເມືອໃຫ້ຄອບຄົວອີກ.
ຫລັງຈາກນັ້ນ, ທ່ານນາງລາງພີງ ບຸກຄົນອັດສະຈັນໃນວົງການບານສົ່ງເພດຍິງຂອງຈີນໄດ້ພົບເຫັນນ. ຈູ່ທີງ ແລະເລືອກລາວເຂົ້າຮ່ວມທີມຊາດບານສົ່ງຍິງ. ປີ 2016, ຈູ່ທີງແລະໝູ່ຮ່ວມທີມໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມງານກິລາໂອລິມປິກຣີໂອເດີຈາເນໂຣທີ່ປະເທດບລາຊີນ, ຫລີ້ນຢ່າງສຸດສີມືໃນ 4 ເຊີ ໃນທີ່ສຸດ ທີມບານສົ່ງຍິງຂອງຈີນ ກໍ່ເອົາຊະນະທີມແຊກບີໄປດ້ວຍຄະແນນ 3:1 ແລ້ວໄດ້ຮັບຫຼຽນຄຳ.
ຕອນຄ່ຳມື້ດຽວກັນ, ຈູ່ທີງໄດ້ສົ່ງຂໍ້ຄວາມສັ້ນໃຫ້ອາຈານ ເຊ້ຍລູ້ໄຫ ຄູຝຶກບານສົ່ງຜູ້ທຳອິດຂອງຕົນວ່າ: “ຄູເຊ້ຍ, ພວກນ້ອງຊະນະແລ້ວ!”
ຄູ ເຊ້ຍລູ້ໄຫ ຕອບຄືນວ່າ: “ດຽວນີ້, ນ້ອງເປັນນັກກິລາທີ່ດີເດັ່ນແລ້ວ, ແຕ່ກໍ່ຍັງບໍ່ແມ່ນນັກກິລາຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ເທື່ອ, ອາຈານຢາກໃຫ້ນ້ອງກາຍເປັນນັກກິລາຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ຄືກັບທ່ານນາງລາງພີງ,ທ່ານຢາວມີງ, ທ່ານເປເຣ, ທ່ານຈໍແດນ.” ນາງຈູ່ທີງໃນສູ່ມື້ນີ້ ໄດ້ຮັບໜ້າທີ່ເປັນຫົວໜ້າທີມບານສົ່ງເພດຍິງຈີນ, ໃນເວລາເຂົ້າຮ່ວມງານກິລາໂອລິມປິກໂຕກຽວ, ທັງເປັນຜູ້ຖືທຸງຊາດຂອງຄະນະນັກກິລາຈີນຢ່າງມີກຽດໃນພິທີເປີດງານ.
ຄຳເຫັນ
0