|
ຂ້າພະເຈົ້າເອງເຄີຍເປັນແຂກຂອງປະເທດຈີນເຖິງ 7 ຄັ້ງ,ເທື່ອນີ້ເປັນຄັ້ງທີ 8 ໂດຍເປັນແຂກຂອງຄອບຄົວບົວແກ້ວ ຈະເລີນລັງສີ,ເຄີຍແວ່ນະຄອນຄຸນໝິງ 5 ຄັ້ງ,ໃນແຕ່ລະຄັ້ງທີ່ຜ່ານໄປປະກົດວ່າ ຄຸນໝິງກໍ່ຄືເມືອງຕ່າງໆ ໃນປະເທດຈີນມີການປ່ຽນແປງຢູ່ທຸກມື້ ທຸກຊົ່ວໂມງ ໂດຍສະເພາະໃນຄັ້ງນີ້ ຄຸນໝິງໃຫຍ່ໂຕມະໂຫຖານພິລຶກ,ຖະໜົນລອຍຟ້າທີ່ມີແລ້ວ ແລະ ພວມກໍ່ສ້າງ ແລະ ບູລະນະໃຫ້ກວ້າງຂວາງອອກ,ຫ້າງຮ້ານສັບພະສິນຄ້າຈັ່ງແມ່ນໜາຫູໜາຕາ,ເປັນນະຄອນທີ່ສະອາດສະອາງ ມີລະບຽນຮຽບຮ້ອຍ,ຄວາມຈະເລີນຂອງປະເທດຈີນກ້າວກະໂດດພິລຶກ ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ອາດຈະພັນລະນາໄດ້ໃນຄວາມເຕີບໂຕ ແລະ ຍິ່ງໃຫຍ່ດັ່ງກ່າວ.
ບົວແກ້ວເກີດ ແລະ ເຕີບໂຕຂຶ້ນຢູ່ປະເທດລາວ ຮ່ວມໃນຂະບວນແຫ່ງການຕໍ່ສູ້ກູ້ຊາດຂອງລາວ,ລອດຊີວິດມາໄດ້ໃນມື້ນີ້ ໄດ້ເດີນທາງໄປຢາມຍາດຕິພີ່ນ້ອງຮ່ວມສາຍເລືອດ ຜູ້ເປັນເອື້ອຍພໍ່ດຽວ ຕ່າງແມ່ ທີ່ພວມຄອງຄອຍການໄປຢາມຂອງນ້ອງຊາຍທີ່ບໍ່ເຄີຍເຫັນໜ້າຈັກເທື່ອ.ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ຖ້າຫາກບໍ່ມີການປະຕິວັດຂອງສອງຊາດລາວ-ຈີນ ບົວແກ້ວຄົງຈະບໍ່ມີວັນກັບຄືນໄປເຫັນເອື້ອຍ ແລະ ຍາດຕິ
ພີ່ນ້ອງຄືໃນມື້ນີ້.
ພວກເຮົາຮອດເໝິງຈຶບ້ານໜຶ່ງຂອງເມືອງຫົງເຫີ ທາງເຈົ້າພາບໄດ້ຈັດໃຫ້ໄປພັກເຊົາຢູ່ໂຮງແຮມຫົງເຫີກວນຟາງ ອັນເປັນໂຮງແຮມລະດັບ 5 ດາວ.ເໝິງຈຶ ມີພົນລະເມືອງ 300.000ຄົນ.ທົ່ວເມືອງຫົງເຫີມີພົນລະເມືອງ10.000.000ຄົນ,ເມືອງນີ້ປະກອບດ້ວຍຫຼາຍຊົນເຜົ່າ ເຊັ່ນ ເຜົ່າຫັ້ນ,ເຜົ່າຢ້າວ,ເຜົ່າຮານີ,ເຜົ່າກໍ່-ກຸ່ຍ ແລະ ອື່ນໆ.ເມືອງຫົງເຫີມີໂຮງງານຫຼອນເຫັຼກກ້າ,ໂຮງງານຜະລິດຢາປົວພະຍາດ,ໂຮງງານຢາສູບ ທີ່ມີຊື່ສຽງໃນປະເທດຈີນ ຊື່ຢາສູບ"ຫົງເຫີ" ນອກນັ້ນ ຍັງມີບໍ່ຖານຫີນ,ໂຮງງານຕຳແຜ່ນ,ໂຮງງານຜະລິດພັດສະດຸກໍ່ສ້າງ ແລະ ອື່ນໆ.
ກ່ອນຈະອອກເດີນທາງໃນເຊົ້າຂອງມື້ຕໍ່ມາ,ທາງເຈົ້າພາບໄດ້ພາໄປຮ້ານ"ເຂົ້າປຸ້ນຖ້ວຍໃຫຍ່"ຫຼືເຂົ້າປຸ້ນ"ຈຳໂບ້"ກໍ່ວ່າໄດ້.ເນື້ອທີ່ເອົາມາປຸງແຕ່ງຖ້ວຍເຂົ້າປຸ້ນມີຊິ້ນຫຼາຍຊະນິດເຊັ່ນ:ໄກ່,ໝູ,ງົວ,ປາ,ພ້ອມເຄື່ອງຫອມປະກອບລວມເຂົ້າກັນມີເຖິງ 15 ແຫຼນ້ອຍຂອງແຕ່ລະຄົນ.ພິເສດຍັງມີອົ້ງ ແລະ ຂາໄກ່ດຳທີ່ຕົ້ມສຸກແລ້ວຜູ້ລະຕ່ອນ.ຖ້າຫາກຊັ່ງນ້ຳໜັກຂອງເຍື່ອ ແລະ ນ້ຳເຂົ້າປຸ້ນແລ້ວຄົງມີນ້ຳໜັກເຖິງ 2 ກິໂລ,ຖ້ວຍເຂົ້າປຸ້ນມີຮູບຊົງຄືຊາມລ້າງໜ້າຢູ່ບ້ານເຮົາ ແຕ່ເປັນດິນເຂືອບໜາ.ແຕ່ລະຄົນພວກເຮົາກິນຢ່າງເອົາຈິງເອົາຈັງ ແຕ່ກໍ່ກິນໝົດພຽງເຄິ່ງຖ້ວຍເທົ່ານັ້ນ.ຂ້າພະເຈົ້າຖາມຫຼານຊາຍຂອງບົວແກ້ວວ່າ:
"ກິນບໍ່ໝົດ ກໍ່ບໍ່ຜິດການເມືອງຕິ？"
ທາງເຈົ້າພາບພາກັນຫົວຂຶ້ນ ແລະ ຕອບວ່າ:
"ບໍ່ຜິດດອກ"ຫຼານຊາຍຍັງອະທິບາຍວ່າ ປະເພນີຂອງຮ້ານນີ້ ແມ່ນຕ້ອງໃຫ້ອາຫານເຫຼືອເຟືອ ຈິ່ງເຮັດໃຫ້ຮ້ານອຸດົມສົມບູນ.ຍ້ອນແນວນັ້ນ ແຂກທີ່ເຂົ້າຮ່ວມ ຈະບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດກິນຖ້ວຍເຂົ້າປຸ້ນໃຫ້ໝົດໄດ້.ເໝິງຈຶ ເປັນທີ່ກຳເນີດຂອງຖ້ວຍເຂົ້າປຸ້ນຈຳໂບ້ແຫ່ງດຽວໃນປະເທດຈີນ ຜ່ານຈາກແຫ່ງນິ້ ຈິ່ງແຜ່ອິດທິພົນໄປໃນທ້ອງຖິ່ນຕ່າງໆ ໃນແຂວງຢຸນນານ.
ການເດີນທາງມື້ທີສອງ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປນັ່ງຮ່ວມລົດກັບບົວແກ້ວ ແລະ ນາງກູດ ເພາະໃນຄະນະພວກເຮົາມີແຕ່ນາງຄົນດຽວທີຮູ້ພາສາຈີນ ໃນຄອບຄົວຂອງບົວແກ້ວມີແຕ່ນາງຄົນດຽວໄດ້ໄປສຶກສາຊັ້ນມະຫາວິທະຍາໄລທີ່ນະຄອນປັກກິ່ງ.ນາງປາກພາສາຈີນບໍ່ຕ່າງຫຍັງກັບຄົນຈີນ.ບັນຍາກາດເລື່ມມີຄວາມຄຶກຄື້ນ ລື່ນເລິງ ເພາະຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສົນທະນາກັບພວກເພິ່ນດ້ວຍພາສາຊວນຫົວໄປຕະຫຼອດທາງ.
ໄກ້ຈະຮອດເຂດຖິ່ນຖານຂອງພີ່ເອື້ອຍເທົ່າໃດ,ພູສູງ ແລະ ເຫວເລິກກໍ່ໜາຕາຂຶ້ນທຸກຂະນະ ສອງຝາກທາງມີແຕ່ພູ,ພູເຫຼົ່ານັ້ນເປັນພູນາຂັ້ນໄດ ເປັນຊັ້ນໆຄ້າຍກັບເກັດລິ່ນ.ປະຊາຊົນທ້ອງຖິ່ນຂອງເຂດເມືອງຫົງເຫີອາໃສແຕ່ນາຂັ້ນໄດເພື່ອລ້ຽງຊີບມາຫຼາຍເຊັ່ນຄົນ.
ບ່າຍ 1 ໂມງ,ຖ້ວຍເຂົ້າປຸ້ນຈຳໂບ້ໃນກະເພາະຂອງແຕ່ລະຄົນໄດ້ລະລາຍໄປແລ້ວ ຄວາມຫີວເຂົ້າມາແທນ,ພວກຫຼານຊາຍໄດ້ພາພວກເຮົາຂຶ້ນໄປກິນເຂົ້າທ່ຽງຢູ່ເທິງພູ ເຊິ່ງຫ່າງຈາກທາງຫຼວງບໍ່ເຖິງ 200 ແມັດ ຮ້ານອາຫານດັ່ງກ່າວຕັ້ງຢູ່ໂດດດ່ຽວ ມີໝອກກົ້ວຕະຫຼອດເວລາ ມີລົມໜາວພັດມາວູ່ໆ ເຮັດໃຫ້ເຢັນເຍືອບໆ ໄປທົ່ວຮ່າງກາຍ.ຫຼີຫວ້ານຜິງຖາມພວກເຮົາວ່າ:
"ພວກນ້າບ່າວເຄີຍກິນຊິ້ນມ້າບໍ?"
1 2 3 4 5 6 7
|
